Τρίτη 31 Ιουλίου 2012







Το τελευταίο τσιγάρο
το έκανες
ένα μεσημέρι
αιώνες πριν
κι έπειτα
σκόρπισες στο άπειρο
χωρίς να σκεφτείς
την αγάπη
που άχνιζε
από τους
πόρους μου







Κυριακή 29 Ιουλίου 2012






“Μέτρησα τα χρόνια μου και συνειδητοποίησα, ότι μου υπολείπεται λιγότερος χρόνος ζωής  απ’ ό,τι έχω ζήσει έως τώρα…

Αισθάνομαι όπως αυτό το παιδάκι που κέρδισε μια σακούλα καραμέλες: τις πρώτες τις καταβρόχθισε με λαιμαργία αλλά όταν παρατήρησε ότι του απέμεναν λίγες, άρχισε να τις γεύεται με βαθιά απόλαυση.

Δεν έχω πια χρόνο για ατέρμονες συγκεντρώσεις όπου συζητούνται, καταστατικά, νόρμες, διαδικασίες και εσωτερικοί κανονισμοί, γνωρίζοντας ότι δε θα καταλήξει κανείς πουθενά.

Δεν έχω πια χρόνο για να ανέχομαι παράλογους ανθρώπους που παρά τη χρονολογική τους ηλικία, δεν έχουν μεγαλώσει.

Δεν έχω πια χρόνο για να λογομαχώ με μετριότητες.

Δε θέλω να βρίσκομαι σε συγκεντρώσεις όπου παρελαύνουν παραφουσκωμένοι εγωισμοί. Δεν ανέχομαι τους χειριστικούς και τους καιροσκόπους.

Με ενοχλεί η ζήλια και όσοι προσπαθούν να υποτιμήσουν τους ικανότερους για να οικειοποιηθούν τη θέση τους, το ταλέντο τους και τα επιτεύγματα τους.

Μισώ, να είμαι μάρτυρας των ελαττωμάτων που γεννά η μάχη για ένα μεγαλοπρεπές αξίωμα.

Οι άνθρωποι δεν συζητούν πια για το περιεχόμενο… μετά βίας για την επικεφαλίδα.

Ο χρόνος μου είναι λίγος για να συζητώ για τους τίτλους, τις επικεφαλίδες.

Θέλω την ουσία,  η ψυχή μου βιάζεται…

Μου μένουν λίγες καραμέλες στη σακούλα…

Θέλω να ζήσω δίπλα σε πρόσωπα με ανθρώπινη υπόσταση.

Που μπορούν να γελούν με τα λάθη τους.

Που δεν επαίρονται για το θρίαμβό τους.

Που δε θεωρούν τον εαυτό τους εκλεκτό, πριν από την ώρα τους.

Που δεν αποφεύγουν τις ευθύνες τους.

Που υπερασπίζονται την ανθρώπινη αξιοπρέπεια και που το μόνο που επιθυμούν είναι να βαδίζουν μαζί με την αλήθεια και την ειλικρίνεια.

Το ουσιώδες είναι αυτό που αξίζει τον κόπο στη ζωή.

Θέλω να περιτριγυρίζομαι από πρόσωπα που ξέρουν να αγγίζουν την καρδιά των ανθρώπων…

Άνθρωποι τους οποίους τα σκληρά χτυπήματα της ζωής τους δίδαξαν πως μεγαλώνει κανείς με απαλά αγγίγματα στην ψυχή.

Ναι, βιάζομαι, αλλά μόνο για να ζήσω με την ένταση που μόνο η ωριμότητα μπορεί να σου χαρίσει.

Σκοπεύω να μην πάει χαμένη καμιά από τις καραμέλες που μου απομένουν…

Είμαι σίγουρος ότι ορισμένες θα είναι πιο νόστιμες απ’ όσες έχω ήδη φάει.

Σκοπός μου είναι να φτάσω ώς το τέλος ικανοποιημένος και σε ειρήνη με τη συνείδησή μου και τους αγαπημένους μου.

Εύχομαι και ο δικός σου να είναι ο ίδιος γιατί με κάποιον τρόπο θα φτάσεις κι εσύ…”

                                                                      MARIO DE ANDRANDE

 

(Nαι είναι αλήθεια Δώρα...)


Τετάρτη 25 Ιουλίου 2012










"We have long forgotten that activities can be simple and precise. Every act of our lives can contain simplicity and precision and thus can have tremendous beauty and dignity."




    Chogyam Trungpa Riponche
                                                               
                                                                                 

Δευτέρα 23 Ιουλίου 2012



Σκιές περνούν δίπλα σου

Τις βλέπεις

Στο ημίφως
πλανώνται
 
Σου ψυθιρίζουν
Σκοπούς
μαγικούς

Μα εσύ δεν τις φοβάσαι

Χαμογελάς
Και χορεύουν
μαζί σου

Οι ψίθυροι στο μυαλό
σταματούν

Αόρατη ανακωχή
Εκρήξεις χρωμάτων

κι η καρδιά
ανασαίνει μυρωδιές
Γιασεμιού και αρμύρας

Σε μια παραλία

που ο ήλιος βρήκε
τον ορίζοντα απροετοίμαστο

Για εκείνο το
βαθύ κόκκινο

κι εσύ βουτάς
στη πορφυρή θάλασσα

σα μικρό παιδί
που του χάρισαν
το πιο όμορφο παραμύθι.




Σάββατο 21 Ιουλίου 2012

*******







Η Xαμογελαστή Καρδιά




η ζωή σου είναι η δικιά σου ζωή
μην την αφήνεις να ενωθεί σε μια υγρή υποταγή.
να παραφυλάς.
υπάρχουν έξοδοι.

υπάρχει ένα φως κάπου.
μπορεί να μην είναι πολύ φωτεινό αλλά
διώχνει το σκοτάδι.

να παραφυλάς.

οι θεοί θα σου προσφέρουν ευκαιρίες.
να τις μάθεις. 
να τις αρπάξεις.

δεν μπορείς να νικήσεις το θάνατο αλλά
μπορείς να νικήσεις το θάνατο στη ζωή, μερικές φορές.

και όσο πιο συχνά μάθεις να το κάνεις,
τόσο περισσότερο φως θα υπάρχει.

η ζωή σου είναι η δικιά σου ζωή
μάθε την όσο την έχεις.

είσαι υπέροχος
οι θεοί περιμένουν να πάρουν μεγάλη ευχαρίστηση
από εσένα.

                                                                                                            Charles Bukowski                   

Παρασκευή 20 Ιουλίου 2012

Aσκητική - Νίκος Καζαντζάκης




Αποσπάσματα από την Ασκητική του Νίκου Καζαντζάκη…
Τούτη είναι η εποχή μας, καλή ή κακή, ωραία ή άσκημη, πλούσια ή φτωχή, δεν τη διαλέξαμε.
Δυο φωνές μέσα μου παλεύουν. O νους: Γιατί να χανόμαστε κυνηγώντας το αδύνατο; Μέσα στον ιερό περίβολο των πέντε αισθήσεων χρέος μας ν΄ αναγνωρίσουμε τα σύνορα του ανθρώπου.
Μα μια άλλη μέσα μου φωνή, ας την πούμε έχτη δύναμη, ας την πούμε καρδιά, αντιστέκεται και φωνάζει: Όχι! Όχι! Ποτέ μην αναγνωρίσεις τα σύνορα του ανθρώπου! Να σπας τα σύνορα! Ν΄αρνιέσαι ό,τι θωρούν τα μάτια σου! Να πεθαίνεις και να λες: Θάνατος δεν υπάρχει!
Θέλω να βρω μια δικαιολογία για να ζήσω και να βαστάξω το φοβερό καθημερινό θέαμα της αρρώστιας, της ασκήμιας, της αδικίας και του θανάτου.Και μάχουμαι πως να γνέψω στους συντρόφους, προτού πεθάνω. Να τους δώσω το χέρι μου, να προφτάσω να συλλαβίσω και να τους ρίξω έναν ακέραιο λόγο. Να τους πω τι φαντάζουμαι πως είναι τούτη η πορεία. και κατά που ψυχανεμίζουμαι πως πάμε. Και πως ανάγκη να ρυθμίσουμε όλοι μαζί το περπάτημα και την καρδιά μας. Ένα σύνθημα, σα συνωμότες, ένα λόγο απλό να προφτάσω να πω στους συντρόφους!
Πολεμούμε γιατί έτσι μας αρέσει, τραγουδούμε κι ας μην υπάρχει αυτί να μας ακούσει.
Δουλεύουμε, κι ας μην υπάρχει αφέντης, σα βραδιάσει, να μας πλερώσει το μεροκάματο μας….

Ν΄ αγαπάς την ευθύνη. Να λες: Εγώ, εγώ μονάχος μου έχω χρέος να σώσω τη γης. Αν δε σωθεί, εγώ φταίω.
Ν΄ αγαπάς τον καθένα ανάλογα με τη συνεισφορά του στον αγώνα. Μη ζητάς φίλους. να ζητάς συντρόφους!
 
Να ΄σαι ανήσυχος, αφχαρίστητος, απροσάρμοστος πάντα. Όταν μια συνήθεια καταντήσει βολική, να τη συντρίβεις. Η μεγαλύτερη αμαρτία είναι η ευχαρίστηση.Που πάμε; Θα νικήσουμε ποτέ; Προς τι όλη τούτη η μάχη; Σώπα! Οι πολεμιστές ποτέ δε ρωτούνε!
Κάθε σου πράξη αντιχτυπάει σε χιλιάδες μοίρες. Όπως περπατάς, ανοίγεις, δημιουργός την κοίτη όπου θα μπει και θα όδέψει ο ποταμός των απόγονων…
Τι θα πει ευτυχία; Να ζεις όλες τις δυστυχίες. Τι θα πει φως; Να κοιτάς με αθόλωτο μάτι όλα τα σκοτάδια.
Ό,τι ζεις στην έκσταση ποτέ δε θα μπορέσεις να το στερεώσεις σε λόγο. Όμως μάχου ακατάπαυτα να το στερεώσεις σε λόγο. Πολέμα με μύθους, με παρομοίωσες, με αλληγορίες, με κοινές και σπάνιες λέξες, με κραυγές και με ρίμες να του δώσεις σάρκα, να στερεώσει!
Η στερνή, η πιο ιερή μορφή της θεωρίας είναι η πράξη….
Φωτιά! Να το μέγα χρέος μας σήμερα, μέσα σε τόσο ανήθικο κι ανέλπιδο χάος. [...]
Πόλεμο στους άπιστους! Άπιστοι είναι οι ευχαριστημένοι, οι χορτασμένοι, οι στείροι.

Μισούμε, δε βολευόμαστε, είμαστε άδικοι, σκληροί, γιομάτοι ανησυχία και πίστη, ζητούμε το αδύνατο, σαν τους ερωτεμένους.
Φωτιά, να καθαρίσει η γης!Ν΄ ανοιχτεί άβυσσο φοβερώτερη ακόμα ανάμεσα καλού και κακού, να πληθύνει η αδικία, να κατεβεί η Πείνα και να θερίσει τα σωθικά μας, αλλιώς δε σωζόμαστε.Μια κρίσιμη βίαιη στιγμή είναι η ιστορική εποχή μας ετούτη, ένας κόσμος γκρεμίζεται, ένας άλλος δεν έχει ακόμα γεννηθεί. Η εποχή μας δεν είναι στιγμή Ισορρόπησης, οπόταν η ευγένεια, ο συβιβασμός, η ειρήνη, η αγάπη θα ΄τανε γόνιμες αρετές.

Τετάρτη 18 Ιουλίου 2012







Το πικάπ παίζει απαλά,
και αποφασίζεις
-εσύ-  υπεύθυνο άτομο,
να μην πας στη δουλειά
παρά να χωθείς βαθύτερα
στα σκεπάσματα  
μπας και βρεις
κομμάτια του χαμένου σου εαυτού
για να κρατηθείς,
να κρατήσεις,
αυτές τις λεπτές ισσοροπίες,
να εξευγενίσεις τον παραλογισμό της λογικής
και τη λογική του παραλογισμού.
Και αποφασίζεις
να μην πας στη δουλειά
για να χαρείς τον ήχο της βροχής που
δεν σταμάτησε από χθες βράδυ

και ήρθε και ξέπλυνε τα πάντα σαν
σε μυστική συμφωνία.


                                             2011
                                                                         



Τρίτη 17 Ιουλίου 2012

Last Night I Dreamt That Somebody Loved Me




Τηλεφωνήματα  βίντεο μέσω κινητού  εκκλήσεις : "Που είσαι μαρήηη???"  για μια στιγμή  χθες  ζήλεψα  θα ήθελα  να  έχω  εκείνο το μαγικό κουμπί  να  διακτινιστώ  στο  Λυκαβηττό   για ένα   δύο   άντε   τρία  τραγούδια   και μετά  πάλι   στη  βεράντα...:)   



Last night I dreamt
That somebody loved me
No hope, but no harm
Just another false alarm

Last night I felt
real arms around me
No hope, no harm
Just another false alarm

So, tell me how long
Before the last one ?
And tell me how long
Before the right one ?

The story is old - I KNOW
But it goes on
The story is old - I KNOW
But it goes on

Oh, GOES ON
And on
Oh, goes on
And on




                                                               

                                                                    



Δευτέρα 16 Ιουλίου 2012






love came here and never left

(Δευτέρα βράδυ)

Το ραδιόφωνο στον αγαπημένο μου σταθμό, δροσερό αεράκι στη βεράντα και αρχίζουν οι ατελείωτες ερωτήσεις -  ποιο είναι αυτό το αστέρι,τι είναι εκείνο...- από τον τζιτζιφρίγκο που έχει βάλει τη καρέκλα του δίπλα μου, χαζεύει τον έναστρο ουρανό και ζωγραφίζει...

 *Μαμά, να σου πω; Κάθε μέρα είναι σαν όνειρο...( και πέφτει στην αγκαλιά μου)
  Ειλικρινά δεν περίμενα να ακούσω κάτι τέτοιο εκείνη τη στιγμή.Τον έσφιξα πάνω μου και 
  τον φίλησα.
- Σε αγαπώ πολύ...ψυχή μου!
*Κι εγώ,ωωωωως τον ουρανό και πάλι κάτω. Κι από 'δω ωωωωως
  την Αυστραλία και πάλι πίσω.
  Μπορούμε να ταξιδέψουμε  στο διάστημα ε;;;
  Ποιο είναι το ποιο λαμπερό αστέρι;
- Η Αφροδίτη. Θυμάσαι που σου έλεγα για ένα αστέρι που είναι το το πρώτο που φαίνεται
  πριν νυχτώσει;
* Eεε...
- Και το τελευταίο που χάνεται  πριν ξημερώσει;
* Δεν το έλεγες έτσιιι, είχε άλλο όνομα!
- Ναι, Πούλια.
* Άλλο δεν είχε; 'Ενα που θύμιζε αυγά;
  ..........................................................................................................
- Μμμ ναι  Αυγερινό, απάντησα προσπαθώντας να μη γελάσω...
* Θέλω να πάω εκεί. Σε όλα! Να κάνουμε βόλτα στη σελήνη να παίξω στον άρη και...
- Και με τι θα πάμε εκεί  για νά'χουμε  καλό ρώτημα;
* Με διαστημόπλοιο! Kαι θα το οδηγείς εσύ!
- Αααα ωραίος είσαι εσύ! Και γιατί όχι εσύ; 
  Ακούω το αβίαστο γέλιο του, παίρνει το σκανταλιάρικο ύφος και μου λέει:
* Μα είμαι μικρός... ΜΑΜΑααα; Έχουμε  χρήματα να αγοράσουμε   ένα  διαστημόπλοιο;;;;
  Έχουμεεε;;;;
 Τώρα να του το χάλαγα;
- Κοίτα τόσα δεν έχουμε...αλλά κάτι θα κάνουμε για τη περίπτωσή σου!
*Και θα πάρουμε και τους φίλους μου μαζί και το διαστημόπλοιο  θα είναι  κανονικό σπίτι     θα έχει απ' όλα μέσα και θα ταξιδεύουμε  συνέχεια στις διακοπές και θα βγαίνουμε βόλτα
  στο διάστημα και θα ...Πρέπει να βρούμε κι ένα όνομα για το διαστημόπλοιο!
- Αυτό το αφήνω σε σένα...από φαντασία καλά πάμε...έπειτα τι σόι συγκυβερνήτης θα 
  είσαι; Θα σε μάθω να οδηγείς κι εσύ και να με ξεκουράζεις όποτε χρειάζεται.
* Θα πάρω και τον Έλγκαρ μαζί μας, θα θέλει να έρθει κι αυτός. 
- Ποιόν;
*Tον 'Ελγκαρ! Το ξωτικό !
- Το βοηθό του Άι - Βασίλη;
* Nαι. Είναι πάντα δίπλα μου και μιλάμε αρκετές φορές τα βράδια αφού με βάλεις για
 ύπνο και ακούει όοολες τις ιστορίες που μου διηγείσαι...  θα μου πεις μία τώρα;
- Mόνο μία και μετά κατευθείαν για ύπνο, εντάξει; ;Eίναι ήδη  αργά...  
  







  

Κυριακή 15 Ιουλίου 2012




Σύννεφο καπνού αιωρείται
απαλή μουσική
η απουσία σου αισθητή-
αιωρείσαι και εσύ-
σαν το καπνό-
μέσα στο μισοσκότεινο δωμάτιο
Μπλε της σιωπής
Μωβ της ανάμνησης

Η βροχή άρχισε να πέφτει ασταμάτητα
κι εσύ αφουγκράζεσαι τη βροχή
της ψυχής σου

Οι κουβέντες σε κουράζουν
οι σκέψεις σε κεντούν
ανελέητα, περίτεχνα
κι η κάφτρα του τσιγάρου
στα δάχτυλα επιμένει...

Ανοίγεις το παράθυρο
και ρουφάς αχόρταγα
τον αέρα
μα δε σου φτάνει
Σηκώνεσαι
ανοίγεις τη πόρτα
και φεύγεις
 
Για να νοιώσεις τη βροχή
να σου χτυπά το πρόσωπο
το κρύο να σε τρυπάει 
και τη νύχτα να σε ντύνει στο
Μπλε της σιωπής
Μωβ της θλίψης
                                                                2010



                                                             
                                                             



*******


















Σάββατο 14 Ιουλίου 2012

*******







the crunch

 

too much too little

too fat
too thin
or nobody.

laughter or
tears

haters
lovers

strangers with faces like
the backs of
thumb tacks

armies running through
streets of blood
waving winebottles
bayoneting and fucking
virgins.

an old guy in a cheap room
with a photograph of M. Monroe.

there is a loneliness in this world so great
that you can see it in the slow movement of
the hands of a clock

people so tired
mutilated
either by love or no love.

people just are not good to each other
one on one.

the rich are not good to the rich
the poor are not good to the poor.

we are afraid.


our educational system tells us
that we can all be
big-ass winners

it hasn't told us
about the gutters
or the suicides.

or the terror of one person
aching in one place
alone

untouched
unspoken to

watering a plant.

people are not good to each other.
people are not good to each other.
people are not good to each other.

I suppose they never will be.
I don't ask them to be.

but sometimes I think about
it.

the beads will swing
the clouds will cloud
and the killer will behead the child
like taking a bite out of an ice cream cone.

too much
too little

too fat
too thin
or nobody

more haters than lovers.

people are not good to each other.
perhaps if they were
our deaths would not be so sad.

meanwhile I look at young girls
stems
flowers of chance.

there must be a way.

surely there must be a way that we have not yet
thought of.

who put this brain inside of me?

it cries
it demands
it says that there is a chance.

it will not say

"no."
                                                                           Charles Bukowski

*******


GUSTAV KLIMT  14/7/1862 - 6/2/1915

    The Kiss


                                                                                   



                                                                                                            Acqua Mossa    




                                                                                                                                                                                                     Fulfilment 
                                                 



                  Hygeia                                                                               
             

                                                                                                          Water Serpents II




                                                                                  Mother and child


                                                                        

                                                                        
Birch  Forest

                                                                                                                           


                                                                           Avenue in Schloss Kammer Park

     



Παρασκευή 13 Ιουλίου 2012

ΦΑΝΤΑΣΙΑ





Να 'ναι σα να μας σπρώχνει ένας αέρας μαζί
προς έναν δρόμο φιδωτό που σβει στα χάη,
και σένα του καπέλου σου πλατειά και φανταιζί
κάποια κορδέλα του, τρελά να χαιρετάει.

Και ναν' σαν κάτι να μου λες, κάτι ωραίο κοντά
γι' άστρα, τη ζώνη που πηδάν των νύχτιων φόντων
κι αυτός ο άνεμος τρελά-τρελά να μας σκουντά 
όλο προς τη γραμμή των οριζόντων.


Κι όλο να λες, να λες, στα βάθη της νυκτός
για ένα - με γυάλινα πανιά -πλοίο που πάει
Όλο βαθειά, όλο βαθειά, όσο που πέφτει εκτός:
έξω απ' τον κύκλο των νερών - στα χάη.

Κι όλο να πνέει, να μας ωθεί αυτός ο άνεμος μαζί
πέρ' από τόπους και καιρούς, έως ότου -φως μου-
(καθώς τρελά θα χαιρετάει κειν' η κορδέλα η φανταιζί)
βγούμε απ' την τρικυμία αυτού του κόσμου...
 
                                                                     Γιάννης  Σκαρίμπας
                                                   (από τη συλλογή  ΟΥΛΑΛΟΥΜ)








Μια ζωή θυμάμαι τον εαυτό μου να φτιάχνει στέκια και καταφύγια για την ψυχή μου. Κι εκεί που είναι όλα έτοιμα και έχω αρχίσει να βολεύομαι, εκεί που είναι τα πάντα τακτοποιημένα και κάθομαι λίγο να ξεκουραστώ και να κάμω τσιγαράκι, μπαίνει ο διάολος μέσα μου και μου την ανάβει.
-Τι  'ναι τούτα δω τα σκιάχτρα ; μου λέει. Δεν είναι για σένα η λούφα, κορίτσι μου. Πάλι πλαστογραφίες κάνεις;
Kαι βροντάω τότε ένα ασιχτίρ και τα κάνω όλα κεραμιδαριό.
Ύστερα κάθομαι σταυροπόδι και γλείφω τις πληγές μου σαν σκυλί. Δεν πειράζει, λέω. Πάμε γι άλλα. Όπως να 'χει το πράμα,
η Ρόζυ γεννήθηκε με το βλέμμα καρφωμένο στο ξημέρωμα.
Όρτζα τα πανιά λοιπόν.


                                                           Αλκυόνη Παπαδάκη
                                   απο το βιβλίο "Σκισμένο ψαθάκι" 

Πέμπτη 12 Ιουλίου 2012

*******




Heathcliff: I pray one prayer. I shall repeat it till my tongue stiffens. Catherine Earnshaw, may you not rest as long as I am living. You said I killed you - haunt me then. I know that ghosts have wandered on the earth. Be with me always. Take any form. Drive me mad!... Only do not leave me in this abyss, where I cannot find you 




Δεν γίναμε " σωστοί άνθρωποι" διότι μεγαλώσαμε βλέποντας:








Toν Σκρουτζ Μακ Ντακ να συσσωρεύει πλούτο,εκμεταλευόμενος τους συγγενείς του


  


 Τον Ντόναλντ Ντακ με τα ανίψια του να είναι μιά ζωή άνεργοι και όμως να επιβιώνουν




Τον Μίκι Μάους να υπόσχεται γάμο στη Μίνι αλλά να μην τη παντρεύεται ποτέ





Τον Πινόκιο να λέει συνεχώς ψέματα





Τον Μπαγκς Μπάνι να είναι ο πιο αλήτης της παρέας και να κλέβει συνεχώς το καρότο το επιούσιο








Τον Ντάφι Ντακ να κοροιδεύει όλο το κόσμο






Τον Ταρζάν να κυκλοφορεί γυμνός από δω κι από κει





Tη Σταχτοπούτα να τριγυρνάει σπίτι της μεσάνυχτα.Και ξυπόλυτη






Tη Χιονάτη να μένει σε ένα σπίτι με επτά άντρες!!!








Τον Μπάτμαν να οδηγεί με 300 χλμ την ώρα και να παραβιάζει τους κώδικες




Tον Ποπάι να έχει τατουαζ και να καπνίζει συνεχώς πίπα 






Τον Σούπερμαν να κρύβει την πραγματική του ταυτότητα






Και τελευταίο  τον Πάκμαν να τρέχει σε ένα σκοτεινό λαβύρινθο
με ηλεκτρονική μουσική καταπίνοντας χαπάκια αγνώστου προελεύσεως




Με όλο αυτό το μορφωτικό background περιμένει κανείς καποια προκοπή κατά την ενηλικίωση;;;

 




 

 

Τετάρτη 11 Ιουλίου 2012

*******

Γλένταγες στους ουρανούς
με ζάρια και χαρτιά
Και ξάφνου στα σκοτάδια μας
γκρεμίστηκες με φόρα.

Τώρα κρυώνεις και πεινάς
μ' άστο σε μας
για σένα βράζει αυτή
η άδεια κατσαρόλα

Μη δίνεις σημασία
που όλα γίναν βιαστικά
κι αν δεν πρόλαβες να πεις
δυο τρία λόγια.

Το ξες πως είναι κερδισμένος τελικά
όποιος χαμογελάει μπροστά στην καρμανιόλα.

Άπλωνες στα σύννεφα τη τσόχα και με μιας,
έναν αιώνα κέρδιζες
ποντάροντας μια ώρα.

Τώρα θυμώνεις , ξεφυσάς κι όλο ρωτάς
που σταματάει αυτή η άγρια κατηφόρα.

Μη δίνεις σημασία
που όλα γίναν βιαστικά
κι αν δεν πρόλαβες να πεις
δυο τρία λόγια.

Το ξες πως είναι κερδισμένος τελικά
όποιος χαμογελάει μπροστά στην καρμανιόλα.

Δεν πειράζει που δε σου 'ρθε η ζαριά
τζογάρισες στο όνειρο κι είσαι έτοιμος για όλα
Το λέει κι ένα τραγούδι που μας μάθαιναν παλιά…
Ο ΧΑΜΕΝΟΣ ΤΑ ΠΑΙΡΝΕΙ ΟΛΑ

Μη γκρινιάζεις που δε σου 'ρθε η ζαριά
τζογάρισες στο όνειρο κι είσαι έτοιμος για όλα
Το λέει κι ένα τραγούδι που μας μάθαιναν παλιά
Ο ΧΑΜΕΝΟΣ ΤΑ ΠΑΙΡΝΕΙ ΟΛΑ



 Στίχοι: Γιάννης Αγγελάκας
Μουσική: Γιάννης Αγγελάκας
Πρώτη εκτέλεση: Γιάννης Αγγελάκας