Το πικάπ παίζει απαλά,
και αποφασίζεις
-εσύ- υπεύθυνο άτομο,
να μην πας στη δουλειά
παρά να χωθείς βαθύτερα
στα σκεπάσματα
μπας και βρεις
κομμάτια του χαμένου σου εαυτού
για να κρατηθείς,
να κρατήσεις,
αυτές τις λεπτές ισσοροπίες,
να εξευγενίσεις τον παραλογισμό της λογικής
και τη λογική του παραλογισμού.
Και αποφασίζεις
να μην πας στη δουλειά
για να χαρείς τον ήχο της βροχής που
δεν σταμάτησε από χθες βράδυ
και ήρθε και ξέπλυνε τα πάντα σαν
σε μυστική συμφωνία.
2011
3 σχόλια:
μου θύμισες τις κοπάνες που κάναμε από την δουλειά όταν έβρεχε.ποτέ καλοκαίρι.μνήμες χαμόγελου σε μια μέρα που μυρίζει φουρτούνα...
όπως πάντα δεν γράφεις απλά :)
Ξωτικό,καταλαβαίνεις πολύ περισσότερα....χαίρομαι,πιάνεις τα αόρατα νήματα και ξετυλίγεις ξετυλίγεις κι ο δρόμος μακρύς
η περισυλλογή μου κάνει καλό,γεμίζω μπαταρίες,αδειάζω την αρνητική ενέργεια αν υπάρχει,..και γενικώς δεν έχω ουδέν πρόβλημα με το να περνώ χρόνο με τον εαυτό μου και τον γιο μου εννοείται!
Ι enjoy the company of myself the same way as i enjoy the company of a few bosom buddies :)
πάντα με τρόμαζαν οι άνθρωποι που φοβόντουσαν να μείνουν για λίγο μόνοι.μου θυμίζουν τις σβούρες που όλο γυρνάνε ασταμάτητα.δεν βλέπουν καθαρά το γύρω τους,ούτε και σε αφήνουν να προλάβεις να δεις τα χαρακτηριστικά τους.
άλλο μένω μόνος κι άλλο νιώθω μοναξιά.ποτέ δεν κατάλαβα γιατί γίνεται τέτοια σύγχυση με αυτά τα δυο.είναι τόσο διαφορετικά...
δεν είμαι πολύ καλή παρέα απόψε συγχώρεσε με είναι από τις μέρες που η μοναξιά με πατάει στο σβέρκο.
(νομίζω πως ένα βλέμμα προς το γιο είναι η καλύτερη απάντηση για να μην έχει τίποτε άλλο και τόση μεγάλη σημασία !) :)
Δημοσίευση σχολίου