Κυριακή 15 Ιουλίου 2012




Σύννεφο καπνού αιωρείται
απαλή μουσική
η απουσία σου αισθητή-
αιωρείσαι και εσύ-
σαν το καπνό-
μέσα στο μισοσκότεινο δωμάτιο
Μπλε της σιωπής
Μωβ της ανάμνησης

Η βροχή άρχισε να πέφτει ασταμάτητα
κι εσύ αφουγκράζεσαι τη βροχή
της ψυχής σου

Οι κουβέντες σε κουράζουν
οι σκέψεις σε κεντούν
ανελέητα, περίτεχνα
κι η κάφτρα του τσιγάρου
στα δάχτυλα επιμένει...

Ανοίγεις το παράθυρο
και ρουφάς αχόρταγα
τον αέρα
μα δε σου φτάνει
Σηκώνεσαι
ανοίγεις τη πόρτα
και φεύγεις
 
Για να νοιώσεις τη βροχή
να σου χτυπά το πρόσωπο
το κρύο να σε τρυπάει 
και τη νύχτα να σε ντύνει στο
Μπλε της σιωπής
Μωβ της θλίψης
                                                                2010



                                                             
                                                             



5 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

έκφραση θλίψης.. απουσία
απομεινάρια και βαλσάμωμα καρδιάς!
όλα εκφρασμένα σε σύννεφα καπνού!!
ό,τι πιο όμορφο διάβασα ως τώρα από σένα!
καλό βράδυ

Eleftheria είπε...

Σε ευχαριστώ πολύ απόθεμα καρδιάς...
Χαίρομαι που σου άρεσε.
Καλή σου μέρα.

Ξωτικό της πόλης είπε...

τα χρώματα πιο ταιριαστά δεν θα μπορούσαν να είναι...μπλε και μωβ ακριβώς σε αυτή τη μορφή και διάσταση.
η βροχή...πάντα προσπαθεί να μας ξεπλύνει ή να μας κρύψει στην αγκαλιά της από τα αδιάκριτα μάτια.τα υπόλοιπα τα έκφρασε καλύτερα ο φίλος απόθεμα καρδιάς.
http://www.youtube.com/watch?v=5aH2cgsZWEc
όσο με άγγιξες άλλο τόσο με αγγίζει αυτό το τραγουδά.
καλές αντοχές με τον καύσωνα σήμερα :)

Eleftheria είπε...

...http://www.youtube.com/watch?feature=player_detailpage&v=ytTYcHJkxNQ...
αγαπημένο
Aυτό που μου έστειλες μου θύμισε τα παρακάτω
κάποτε καλός μου φίλος μου είπε:"Kοίτα, και τα σίδερα λιγάνε, αλλά εσένα σε έχω συνηθίσει πάντα όρθια... rain or shine...μπορεί να γονάτισες τώρα αλλά πάντα σηκώνεσαι".
Kαι γονάτισα μεγαλοπρεπώς αφού ήπια το "τελευταίο Ποτό Με Το Διάβολο" και μιλήσαμε πως "Έγινε η απώλεια συνήθειά μας"
Και ξανασηκώθηκα.
όσο για τις αντοχές, σε ευχαριστώ :)

Ξωτικό της πόλης είπε...

να τους ακούς τους φίλους κάτι ξέρουν :)
αν δεν τα γευτείς όλα μέχρι τέλους κι αν δεν γονατίσεις για αυτά τότε δεν τα έχεις ζήσει ποτέ πραγματικά κι αν δεν σηκωθείς μετά τότε δεν θα έχεις νιώσει τη μεγαλοπρέπεια τους ούτε θα τα έχεις αγγίξει με το σεβασμό που τους αξίζει.
μάλλον οι δικές μου αντοχές στη ζέστη με εγκατέλειψαν σήμερα για αυτό κρύβομαι μπας και με συναρμολογήσω :)