Τρίτη 11 Σεπτεμβρίου 2012


                       

Σαν απαλό αεράκι
μπήκες 
από το παράθυρο
της ψυχής
Μου χάιδεψες τα μαλλιά 
και κάθησες δίπλα μου
Να μπορούσες να μιλήσεις
Τι καλά που θα΄ταν
Οκτώ χρόνια πριν
Θυμάσαι;
Έλαμπες ολόκληρος
Κι εγώ
Δεν ξέρω ποιός έλαμπε περισσότερο
Τα νυχτολούλουδα μυρίζουν έντονα, ακόμη
Τα τριζόνια τραδουδούν 
τους δικούς τους σκοπούς, ακόμη
Μια πεταλούδα πάνω στη γλάστρα
κάνει στη μέντα συντροφιά
Κι ο ουρανός φόρεσε το 
βελούδινο μανδύα 
έτοιμος να υποκλιθεί στο κάλεσμα
Φύσηξε αεράκι
Έφυγες 
Έτσι ανάλαφρα
Όπως ήρθες
Θέλω να δω το χαμόγελό σου
          να σε ακούσω να λες τ'όνομα μου
Ψυχή μου

2 σχόλια:

tirakoukos είπε...

Η αλήθεια είναι ότι είμαστε γεμάτοι από θετικές οπές που αφήνουν όλα εκείνα που φεύγουν.... ακολουθώντας τη ροή ενός ρεύματος που δεν μπορούμε να ορίσουμε και στο οποίο είμαστε κι εμείς παραδομένοι, όσο κι αν προσπαθούμε να κολυμπήσουμε αντίθετα για να ξαναβρούμε τις μικρές χαμένες στιγμές.....
Μα είναι η ροή του χρόνου τόσο ισχυρή που μόνο αν αφεθούμε θα έχουμε την ευκαιρία να ανακαλύψουμε καινούργιους στόχους, να κάνουμε καινούργια όνειρα, να δρασκελίσουμε νέα μονοπάτια.(συμπερασματική ανάλυση σε κάτι τόσο γλυκό και ευαίσθητο)

Eleftheria είπε...

Έχεις απόλυτο δίκιο,έτσι είναι και το πιστεύω, απλά είναι μερικές μέρες που δεν τις ξεχνάς όσα χρόνια και να περάσουν.
Σε ευχαριστώ.. και καλό φθινόπωρο να έχουμε με μπόλικα αποθέματα αντοχής :)
Όμορφο βράδυ να έχεις.