Τα φύλλα θροίζουν
Τα ακούω                                                                            
εδώ και ώρα

Στο μπαλκόνι

Κοιτώντας την οθόνη  του ουρανού                                                                                                    
Βουβές αστραπές
μέσα στα σύννεφα
Τοπίο μαγικά απόκοσμο
Τα τριζόνια 
συνεχίζουν επίμονα
Κοιτάς το Σκοτεινό Βελούδο
και αφήνεις
τους ήχους να σε διαπεράσουν

Ο άνεμος

Το θρόισμα

Τα τζιτζίκια

Η μουσική

Ανατριχίλα

Μικρά τσιμπήματα

Δονήσεις ψυχής

                                                                                                                                                 

'Εχει τη γεύση

σα να σαι εδώ                                                                                                                                                                                                                                                                           

 Και ακούς

Τις σκέψεις μου.     

                                           Τarnation - Your Thoughts And Mine

*******

Zaz - Trop Sensible

From A German War Primer

AMONGST THE HIGHLY PLACED
It is considered low to talk about food.
The fact is: they have
Already eaten.

The lowly must leave this earth
Without having tasted
Any good meat.

For wondering where they come from and
Where they are going
The fine evenings find them
Too exhausted.

They have not yet seen
The mountains and the great sea
When their time is already up.

If the lowly do not
Think about what's low
They will never rise.

THE BREAD OF THE HUNGRY HAS
ALL BEEN EATEN
Meat has become unknown. Useless
The pouring out of the people's sweat.
The laurel groves have been
Lopped down.
From the chimneys of the arms factories
Rises smoke.

THE HOUSE-PAINTER SPEAKS OF
GREAT TIMES TO COME
The forests still grow.
The fields still bear
The cities still stand.
The people still breathe.

ON THE CALENDAR THE DAY IS NOT
YET SHOWN
Every month, every day
Lies open still. One of those days
Is going to be marked with a cross.

THE WORKERS CRY OUT FOR BREAD
The merchants cry out for markets.
The unemployed were hungry. The employed
Are hungry now.
The hands that lay folded are busy again.
They are making shells.

THOSE WHO TAKE THE MEAT FROM THE TABLE
Teach contentment.
Those for whom the contribution is destined
Demand sacrifice.
Those who eat their fill speak to the hungry
Of wonderful times to come.
Those who lead the country into the abyss
Call ruling too difficult
For ordinary men.

WHEN THE LEADERS SPEAK OF PEACE
The common folk know
That war is coming.
When the leaders curse war
The mobilization order is already written out.

THOSE AT THE TOP SAY: PEACE
AND WAR
Are of different substance.
But their peace and their war
Are like wind and storm.

War grows from their peace
Like son from his mother
He bears
Her frightful features.

Their war kills
Whatever their peace
Has left over.

ON THE WALL WAS CHALKED:
They want war.
The man who wrote it
Has already fallen.

THOSE AT THE TOP SAY:
This way to glory.
Those down below say:
This way to the grave.

THE WAR WHICH IS COMING
Is not the first one. There were
Other wars before it.
When the last one came to an end
There were conquerors and conquered.
Among the conquered the common people
Starved. Among the conquerors
The common people starved too.

THOSE AT THE TOP SAY COMRADESHIP
Reigns in the army.
The truth of this is seen
In the cookhouse.
In their hearts should be
The selfsame courage. But
On their plates
Are two kinds of rations.

WHEN IT COMES TO MARCHING MANY DO NOT
KNOW
That their enemy is marching at their head.
The voice which gives them their orders
Is their enemy's voice and
The man who speaks of the enemy
Is the enemy himself.

IT IS NIGHT
The married couples
Lie in their beds. The young women
Will bear orphans.

GENERAL, YOUR TANK IS A POWERFUL VEHICLE
It smashes down forests and crushes a hundred men.
But it has one defect:
It needs a driver.

General, your bomber is powerful.
It flies faster than a storm and carries more than an elephant.
But it has one defect:
It needs a mechanic.

General, man is very useful.
He can fly and he can kill.
But he has one defect:
He can think.

 

Bertolt Brecht

Αυτούς τους έχω βαρεθεί

This song is owned or licensed by Legend AEBE Ηχογραφημάτων.
Στίχοι - Μετάφραση - Μουσική: Wolf Birman - Δημοσθένης Κούρτοβικ - Θάνος Μικρούτσικος.
Πρώτη εκτέλεση: Μαρία Δημητριάδη. 
Άλλες ερμηνείες: Βασίλης Παπακωνσταντίνου/ Υπόγεια Ρεύματα



Τις κρύες γυναίκες που με χαϊδεύουν,
τους ψευτοφίλους που με κολακεύουν,
που απ' τους άλλους θεν παλικαριά
κι οι ίδιοι όλο λερώνουν τα βρακιά,
σ' αυτήν την πόλη που στα δυο έχει σκιστεί,
τους έχω βαρεθεί.

Και πέστε μου αξίζει μια πεντάρα,
των γραφειοκρατών η φάρα,
στήνει με ζήλο περισσό,
στο σβέρκο του λαού χορό,
στης ιστορίας τον χοντρό το κινητή,
την έχω βαρεθεί.

Και τι θα χάναμε χωρίς αυτούς όλους,
τους Ευρωπαίους, τους προφεσόρους,
που καλύτερα θα ξέρανε πολλά,
αν δεν γεμίζαν ολοένα την κοιλιά,
υπαλληλίσκοι φοβητσιάρηδες, δούλοι παχιοί,
τους έχω βαρεθεί.

Κι οι δάσκαλοι της νεολαίας νταντάδες,
κόβουν στα μέτρα τους τους μαθητάδες,
κάθε σημαίας πλαισιώνουν τους ιστούς,
με ιδεώδεις υποτακτικούς,
που είναι στο μυαλό νωθροί,
μα υπακοή έχουν περισσή,
τους έχω βαρεθεί.

Κι ο παροιμιώδης μέσος ανθρωπάκος,
κέρδος ποτέ μα από παθήματα χορτάτος,
που συνηθίζει στην κάθε βρωμιά,
αρκεί να έχει γεμάτο τον ντορβά
κι επαναστάσεις στ' όνειρά του αναζητεί,
τον έχω βαρεθεί.

Κι οι ποιητές με χέρι υγρό,
υμνούνε της πατρίδας τον χαμό,
κάνουν με θέρμη τα στοιχειά στιχάκια,
με τους σοφούς του κράτους τα 'χουνε πλακάκια,
σαν χέλια γλοιώδικα έχουν πουληθεί,
τους έχω βαρεθεί.

Κι οι ποιητές με χέρι υγρό,
υμνούνε της πατρίδας τον χαμό,
κάνουν με θέρμη τα στοιχειά στιχάκια,
με τους σοφούς του κράτους τα 'χουνε πλακάκια,
σαν χέλια γλοιώδικα έχουν πουληθεί,
τους έχω βαρεθεί.
Σαν χέλια γλοιώδικα έχουν πουληθεί,
τους έχω σιχαθεί

.......

 

*******

                                        

                                                                                                                               Mποστ

*******

~Επιστροφή~


Ανοίγω παράθυρα στις λέξεις και δραπετεύω
στην παιδική ηλικία.
Ξέρω πως δε με περιμένει κανείς
εκτός απ 'το όνειρο
τον κορυδαλλό που τραγουδά την επιστροφή του
και το σκιάχτρο στην άκρη της θυμωνιάς
να κάνει σινιάλα στον καιρό και να φοβερίζει τα σύννεφα
μα δραπετεύω
κι όπως φαίνεται θα δραπετεύω θα δραπετεύω θα δραπετεύω συνέχεια
ώσπου να φτάσω νικητής και δραπέτης στο πρώτο τραγούδι μου.

Στην παιδική φωτογραφία φορούσα ρούχα λευκά. 

Κι ένα καπέλο σαν αχτίνα διπλωμένη στα δυο,

πίσω ένα διάπλατο χιόνι περίπου λευκό 

και μια βροχή από καταιγίδες ασπρόμαυρες.

Στην παιδική μου φωτογραφία βρέχει ακόμη.
Δεν θέλω να μου δώσει κανείς την ομπρέλα του

από το βιβλίο "Οίνοψ Πόντος"του Νίκου Ψιλάκη

Two Frogs

A group of frogs were traveling through the woods, and two of them
fell into a deep pit. When the other frogs saw how deep the pit
was, they told the two frogs that they were as good as dead. The
two frogs ignored the comments and tried to jump up out of the pit
with all their might. The other frogs kept telling them to stop,
that they were as good as dead. Finally, one of the frogs took
heed to what the other frogs were saying and gave up. He fell down
and died.

The other frog continued to jump as hard as he could. Once again,
the crowd of frogs yelled at him to stop the pain and just die. He
jumped even harder and finally made it out. When he got out, the
other frogs said, “Did you not hear us?” The frog explained to
them that he was deaf. He thought they were encouraging him the
entire time.

This story teaches two lessons:

1. There is power of life and death in the tongue. An encouraging
word to someone who is down can lift them up and help them make it
through the day.

2. A destructive word to someone who is down can be what it takes
to kill them.

Be careful of what you say. Speak life to those who cross your
path. The power of words… it is sometimes hard to understand
that an encouraging word can go such a long way. Anyone can speak
words that tend to rob another of the spirit to continue in
difficult times. Special is the individual who will take the time
to encourage another.

–Author Unknown

             dialogue sérieux entre les amis...                                2012

Τ: Mωρέ, είσαι καλά; Zεις;;;

Κ:Kαλά, ευτυχισμένος. Εσύ, είσαι καλά;

T:Mπορώ να πω πως κι εγώ είμαι αρκετά ικανοποιημένη. Από τη  

   ζωή που διάγω. Nομίζεις πως θα μπορούσαμε να ειδωθούμε 

   σύντομα και ν' ανταλλάξουμε  απόψεις πάνω στην ευτυχία;;

   Φανταστικέ φίλε;;

K:H ευτυχία είναι πράσινη κι εγώ είμαι στο σκούρο μπλε

Τ:Bάλε κίτρινο και θα γίνει πράσινο

Κ:Θα βάλω κρασί

Τ:Nα βάλεις μπύρα

Κ:Σε έχω ήδη προλάβει

Υοunger Brother - Crystalline ( Acoustic Mix )



Don't disappear
I need to know
You were there

Don't fade away
Distant memory
Wait for my death

So you knew my heart
So you knew my heart

In another time
We would meet
With the worlds colliding
At our feet

I look through the air
See all the lives
I can see your eyes
They're so bright

So you knew my heart
So you knew my heart

Be what you want to be
See what you want to see
Say what you want to say

Run if you want to run
Ride if you want to hide
Try but this won't go away

So you knew my heart
So you knew my heart

Where did you come from?
How'd you get here?
Went across the sky
Without a care

Φτάνει που, ενώ τρύπησε το τσεπάκι της ψυχής μας, δεν χάσαμε ποτέ τα ναύλα του ονείρου

   Αλκυόνη Παπαδάκη

*******

Noonday  Underground - London

Το χαμόγελο
είναι  η
μόνη καμπύλη
που διορθώνει
πολλά πράγματα 

                                                       Σεπτέμβριος 2002

Peter Green - In the Skies

H πιο όμορφη γραμμή είχες πει 
είναι εκεί όπου 
η θάλασσα
ακουμπά τον ουρανό
αλλά ποτέ 
δεν συναντιούνται

Ικαρία

2003  

Peter Green - Slabo Day

Ο θάνατος περιοδεύει τον κόσμο με τη μάσκα ενός στρατηγού.

Τα μάτια μας θα ζήσουνε και πέρα από το θάνατό μας
για να κλαίνε.

Φυσάει.

Τα μέγαρα ρίχνουν έναν ίσκιο βαρύ που σπάει τη ραχοκοκαλιά μας
Τρέχουν οι δρόμοι λαχανιασμένοι
Τα παραμύθια είναι τυφλά
Φυσάει

Φυσάει μέσα από τα τρύπια βρακιά των ανέργων
Φυσάει
Φυσάει μέσα στην οργισμένη καρδιά του λαού

Ο άνεμος μπερδεύει τους δρόμους τις χρονολογίες τα πρόσωπα
Παρασέρνει τη σκόνη απ’ τα πεδία των μαχών
Αυτή η σκόνη θάβει σιγά σιγά την Ευρώπη

Τα χέρια τους είναι έτοιμα να σώσουνε τον κόσμο
Εις τους αιώνας των αιώνων

Ερχόμαστε
Παραμερίστε
Κατεβαίνουμε σαν μια χιονοστιβάδα που όσο κατηφορίζει μεγαλώνει

  

  Τάσος  Λειβαδίτης 

Φυσάει στα σταυροδρόμια του κόσμου 

*******

                                                 


  



                                          
                         

 

Django  Reinhardt - Si tu savais...

Take things as they are but never leave them in peace. Expand them, evolve them, push them to their limits and beyond, evolve them, evolve yourself, that's the way to extract and relish the precious essence out of them and out of you, that's the way to be able to give and receive.

"Μη με σταματάς. Ονειρεύομαι.
Ζήσαμε σκυμμένοι αιώνες αδικίας.
Αιώνες μοναξιάς.
Τώρα μη. Μη με σταματάς.
Τώρα κι εδώ για πάντα και παντού.
Ονειρεύομαι ελευθερία.
Μέσα απ' του καθένα
την πανέμορφη ιδιαιτερότητα
ν' αποκαταστήσουμε
του Σύμπαντος την Αρμονία.
Ας παίξουμε. Η γνώση είναι χαρά.
Δεν είναι επιστράτευση απ' τα σχολεία
Ονειρεύομαι γιατί αγαπώ.
Μεγάλα όνειρα στον ουρανό.
Εργάτες με δικά τους εργοστάσια
συμβάλουν στην παγκόσμια σοκολατοποιία.
Ονειρεύομαι γιατί ΞΕΡΩ και ΜΠΟΡΩ.
Οι τράπεζες γεννάνε τους «ληστές».
Οι φυλακές τους «τρομοκράτες»
Η μοναξιά τους «απροσάρμοστους».
Το προϊόν την «ανάγκη»
Τα σύνορα τους στρατούς
Όλα η ιδιοχτησία.
Βία γεννάει η Βία.
Μη ρωτάς. Μη με σταματάς.
Είναι τώρα ν' αποκαταστήσουμε
του ηθικού δικαίου την υπέρτατη πράξη.
Να κάνουμε ποίημα τη Ζωή.
Και τη Ζωή πράξη.
Είναι ένα όνειρο που μπορώ μπορώ μπορώ
Σ' ΑΓΑΠΩ
και δεν με σταματάς δεν ονειρεύομαι. Ζω.
Απλώνω τα χέρια
στον Ερωτά στην αλληλεγγύη
στην Ελευθερία.
Όσες φορές χρειαστεί κι απ' την αρχή.
Υπερασπίζομαι την ΑΝΑΡΧΙΑ. "


                                                                  Κατερίνα Γώγου 

Υπερασπίζομαι την Αναρχία

Bobo Stenson Trio 

"Πονάω - Χριστέ μου - Πονάω!", μου είχες γράψει σ' ένα μικρό χαρτάκι στο αμφιθέατρο, εκείνο, απέναντι από τη Νομική...
Απόγευμα. Φθινόπωρο καιρός μισοάδειο το αμφιθέατρο εμείς στις τελευταίες σειρές εγώ να κρατώ σημειώσεις εσύ να κοιτάς έξω από το παράθυρο η Άννα να ζωγραφίζει τον Π. που ανέλυε...........μονολογώντας πάνω κάτω κι αυτός κι η τρέλα του που έβγαινε με μία άνευ προηγουμένου λυρικότητα να τη πω;
Απόγευμα. Όμορφα χρώματα έξω ο τύπος σήμερα  είχε παρκάρει τον πάγκο με τις κασέτες του κάτω από το τμήμα μας και σε ταξίδευε με τις επιλογές του.
"Τι παιχνίδι κι αυτό που παίζεται εις βάρος μας εν αγνοία μας;"
Tα χαρτάκια πήγαιναν κι έρχονταν...Απαντούσα και συνέχιζες.
"Κατά πόσο κυβερνά τη ζωή μας το απρόοπτο οι συμπτώσεις οι γ@...νες  συγκυρίες;"
Όσο και να ήθελα να παρακολουθήσω είχες καταφέρει να με κάνεις να κοιτώ εσένα αντί να ακούω τον Π. και να σκέφτομαι πως η ξαφνική βροχή σήμαινε no more music.
Σηκώνομαι μαζεύω σημειώσεις καπνό και τα σχετικά και σου λέω: "Έλα...Πάμε ..."
"Που;"
"Βόλτα να περπατήσουμε. Κάστρα, παραλία, όπου θες και να πιούμε κι ένα καφέ της προκοπής  γιατί αυτό το πράγμα δεν πίνεται!"
Σηκώθηκες έβαλες το σακίδιο στον ώμο και με ακολούθησες περπατώντας casually το διάδρομο περνώντας μπροστά από τον καθηγητή...
"Εάν το βλέμμα σκοτώνει μιλώ σε μία πεθαμένη", μου είπες κλείνοντας τη πόρτα πίσω σου. Σου χαμογέλασα και αρχίσαμε να κατηφορίζουμε την Αγγελάκη.
Απόγευμα.Φθινόπωρο καιρός. Και μοσχομύριζε το χώμα  μετά τη σύντομη βροχή. Κίνηση στους δρόμους ομπρέλες παντού άλλες να κλείνουν άλλες όχι ο κόσμος να προχωρά γρήγορα.
"Ντορέ;", με ρώτησες.
Κούνησα καταφατικά το κεφάλι. Σε παρατηρούσα σιωπηλά καθώς προχωρούσαμε. Και δεν αναρωτιόμουν τι θα άκουγα πάλι...με είχες συνηθίσει σε διάφορα "ήξερα" όμως ότι είναι κάτι σοβαρό.
 
Τα χαρτάκια τα κρατώ ακόμα. Ενθύμιο.