Αλλά τα βράδια



Και να που φτάσαμε εδώ
Χωρίς αποσκευές
Μα μ᾿ ένα τόσο ωραίο φεγγάρι
Και εγώ ονειρεύτηκα έναν καλύτερο κόσμο
Φτωχή ανθρωπότητα, δεν μπόρεσες
ούτε ένα κεφαλαίο να γράψεις ακόμα
Σα σανίδα από θλιβερό ναυάγιο
ταξιδεύει η γηραιά μας ήπειρος
Αλλά τα βράδια τι όμορφα
που μυρίζει η γη
Βέβαια αγάπησε
τα ἰδανικά της ανθρωπότητας,
αλλά τα πουλιά
πετούσαν πιο πέρα
Σκληρός, άκαρδος κόσμος,
που δεν άνοιξε ποτέ μίαν ομπρέλα
πάνω απ᾿ το δέντρο που βρέχεται
Αλλά τα βράδια τι όμορφα
που μυρίζει η γη
Ύστερα ανακάλυψαν την πυξίδα
για να πεθαίνουν κι αλλού
και την απληστία
για να μένουν νεκροί για πάντα
Αλλά καθώς βραδιάζει
ένα φλάουτο κάπου
ή ένα άστρο συνηγορεί
για όλη την ανθρωπότητα
Αλλά τα βράδια τι όμορφα
που μυρίζει η γη
Καθώς μένω στο δωμάτιό μου,
μου ᾿ρχονται άξαφνα φαεινές ἰδέες
Φοράω το σακάκι του πατέρα
κι έτσι είμαστε δύο,
κι αν κάποτε μ᾿ άκουσαν να γαβγίζω
ήταν για να δώσω
έναν αέρα εξοχής στο δωμάτιο
Αλλά τα βράδια τι όμορφα
που μυρίζει η γη
Κάποτε θα ἀποδίδουμε δικαιοσύνη
μ᾿ ένα άστρο ή μ᾿ ένα γιασεμί
σαν ένα τραγούδι που καθώς βρέχει
παίρνει το μέρος των φτωχών
Αλλά τα βράδια τι όμορφα
που μυρίζει η γη!
Δως μου το χέρι σου..
Δως μου το χέρι σου

Τάσος  Λειβαδίτης

"Έπρεπε να γεράσω, αγόρι μου, για να μάθω τι είναι ευτυχία.
Τελικά ευτυχία είναι ένα ζευγάρι χέρια, δύο χέρια...
Αυτά που θα σε αγκαλιάσουν, θα σε κρατήσουν, θα σε κοιμήσουν, θα σε περιποιηθούν, θα σου μαγειρέψουν, θα σε χαϊδέψουν και στο τέλος θα σου κλείσουν τα μάτια.
Τα πολλά χέρια απλά σε κατσιάζουν...
Χάσιμο χρόνου. Θα το δεις και συ όσο μεγαλώνεις..."

Θανάσης Βέγγος

*******

Detektivbyrån - Home Sweet Home 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

*******

Gustavo Santaolalla "Deportation / Iguazu" 

 

 

 

 

 

  

 

 

 

 

Mihoko  Ogaki 

                                      Milky Ways - Breath

In her ongoing series of figurative sculptures titled Milky Ways - Breath,Japanese artist Mihoko Ogaki explores ideas of life, death, and rebirth. The artist  has combined the night sky with the body in these sculptures. The dead or dying human forms are constructed from Fibre-reinforced plastic and embedded with bright LEDs that when lit project fields of light resembling stars in the surrounding space. The light shines out through thousands of tiny holes and illuminates the walls surrounding the sculpture but when they are placed in bright room, the bodies appear to be suffering and dying.

ΠΡΟΣΚΛΗΣΗ

ΣΑΣ ΠΡΟΣΚΑΛΩ ΣΤΗΝ ΕΚΘΕΣΗ ΖΩΓΡΑΦΙΚΗΣ

ΜΕ ΘΕΜΑ

«μνήμη» - Όταν ο νους επιστρέφει στην αθωότητα

ΠΟΥ ΕΓΚΑΙΝΙΑΖΕΤΑΙ

ΤΗ ΔΕΥΤΕΡΑ 10 ΜΑΡΤΙΟΥ 2014

ΣΤΙΣ 8 ΤΟ ΑΠΟΓΕΥΜΑ

ΣΤΗ GARÇON Brasserie

( Λ.Νίκης & Αγ. Σοφίας 2 - Τηλ: 2310 253033 )

ΔΙΑΡΚΕΙΑ ΕΚΘΕΣΗΣ: ΑΠΟ 10/3-10/4/2014

Φιλικά,

Η ζωγράφος

Σμαρώ Τζενανίδου - Κεσσοπούλου

 

 

" Η μνήμη ειναι ελαστική, ανθεκτική σαν λάστιχο. Κάνει πως υποχωρεί και σβήνει, προχωρείς εύπιστος και ύστερα σου εκσφενδονίζεται βίαια και σου τσακίζει τα μούτρα ".

Μάρω Βαμβουνάκη , " Η μοναξιά είναι από χώμα ", 1988 

H έκθεση ζωγραφικής της Σμαρώς  Τζενανίδου - Κεσσοπούλου με τίτλο " Μνήμη - όταν ο νους επιστρέφει στην αθωότητα " θα εγκαινιαστεί τη Δευτέρα 10 Μαρτίου 2014 στον χώρο GARCON Brasserie.

        H συγκεκριμένη δουλειά αποτελεί το δεύτερο μέρος μιας εικαστικής και νοητικής διεργασίας ( αθωότητα - σκέψη - μνήμη )

που σηματοδοτεί την εξέλιξη του ατόμου, στην πορεία της ζωής 

( το πρώτο μέρος παρουσιάστηκε στην έκθεση με τίτλο " Innocence ", to 2011 ).

              Mε βασικά εργαλεία το χρώμα και το έντονο φως, αλλά και με νέο στοιχείο στη δουλειά της τη χρήση ανατυπωμένων φωτογραφικών εικόνων ( μικτή τεχνική ), η καλλιτέχνης ξεπερνά την απλή απεικόνιση συναισθημάτων και εστιάζει σε πρόσωπα και γεγονότα που σφραγίζουν τη ζωή ενός ατόμου  και εν τέλει καθορίζουν το " είναι " του.

          "Θα έλεγα ότι είναι μια νέα ζωγραφική δουλειά, απόλυτη συνέχεια της μέχρι τώρα εικαστικής μου εργασίας, που χαρακτηρίζεται από την εμμονή στα χρώματα και τις απεριόριστες δυνατότητες τους. Είναι μία εικαστική ματιά στον ρόλο της Μνήμης, πως επηρεάζει την ψυχoλογία μας, πως εν τέλει καθορίζει την ζωή μας. Την ατομική ή ακόμη και τη συλλογική συμπεριφορά.

          Ο παππούς δεν αντιμετωπίζεται ως προσωπική εμπειρία αλλά ως έννοια που κάποτε σηματοδότησε ένα " τέλος εποχής " με την απώλειά του. Το ίδιο και η οικογένεια, τα εισητήρια που σφράγισαν τη μνήμη μας, οι θεατρικές παραστάσεις ή οι ταινίες, η πόλη που μεγαλώσαμε. Όλα στοιχεία που μας καθορίζουν, που διαμορφώνουν την προσωπικότητά μας και, άρα, την πορεία μας.

         Η αθωότητα της παιδικής ηλικίας χάνεται όταν έρχεται η σκέψη, η οποία κάποια στιγμή παραχωρεί τη θέση της στην Μνήμη. Που όταν έρχεται, ανακαλύπεις εικόνες και καταστάσεις που νόμιζες ότι τις είχες ξεχάσει. Αν σκέψη ίσον τέλος της αθωότητας, Μνήμη ίσον ενηλικίωση, βιώματα, επιστροφή στο Παρελθόν. Κλείσιμο κύκλων.

         Ακριβοδίκαιη ή επιλεκτική η δύναμη της   Μνήμης είναι τέτοια που συχνά αποτελεί αντίρρηση ακόμα και στη γνώση ή στο προφανές, συχνά δε καθορίζει ή εξηγεί συμπεριφορές και στάσεις απέναντι στα ζητήματα της καθημερινότητας του καθενός μας.

     Το χρώμα πάλι αρωγός ανάλογα με την ένταση του και την φωτεινότητά του, σηματοδοτεί τα συναισθήματα που προκαλούν οι αναμνήσεις : θετικά ή αρνητικά.

     Οι εικόνες επιλεγμένες από το οικογενειακό αρχείο, από τις προσωπικές συλλογές της εφηβείας, από γενικά δημόσια αρχεία.

        Και η συγκεκριμένη δουλειά, καταφύγιο στον εαυτό, μια ανάγκη αυτογνωσίας σε μία πραγματικότητα, που για τον έναν ή τον άλλο λόγο, μας θέλει αμνήμονες "

               

Σμαρώ Τζενανίδου -  Κεσσοπούλου , Θεσσαλονίκη  2014

Καλή Επιτυχία Σμαρώ...:))))