2L8
    

 

Πολύ συχνά τα τελευταία χρόνια σκέφτομαι την Μαλβίνα. Ναι την γνωστή Μαλβίνα. Πόσο επίκαιρη είναι. Και διαχρονική. Λάμπει  δε και δια της απουσίας της.

Kαλός φίλος πόσταρε σήμερα την παρακάτω σκηνική προπαγάνδα..

Thief σε ευχαριστώ

Μια και η μέρα το καλεί..

  

 

Mπράβο σε όλους όσους συνέβαλαν σε αυτή την μουσικοθεατρική-παράσταση-live βασισμένη σε τραγούδια των 2L8.

Aκούστε, δείτε ή και τα δύο μαζί..

Μουσικοί:
Κώστας Βοζίκης (ηλ. κιθάρα, φωνή) Ηρακλής Ιωσηφίδης (κοντραμπάσο) Άγγελος Μπουρνάς (ηλ. κιθάρα) Ελισώ Παπαστρατή (βιολί) Μπάμπης Τσινικοσμάογλου (πιάνο) Δημήτρης Αφεϊδης (drums) Γιάννης Τζέκος (drums, νταούλι)


Ηθοποιοί:
Τάσος Δημητρόπουλος, Μιχάλης Πανάδης, Μαριάννα Τζανή, Φίλιππος Μαγγιώρος, Ελεάννα Μπαϊράμογλου



ΣΥΝΤΕΛΕΣΤΕΣ
Ιδέα / Δραματουργική Επεξεργασία / Σκηνοθεσία: Μαριάννα Τζανή
Βοηθός Σκηνοθέτη / Βοηθός Παραγωγής: Nικολέττα Δημοπούλου
Βοηθοί Σκηνοθεσίας: Τάσος Δημητρόπουλος, Μιχάλης Πανάδης
Ζωντανή εκτέλεση μουσικής : 2L8
Φωτισμοί: Μαρία Γοζαδίνου
Κοστούμια: Ελισάβετ Ζαχαράκη
Video Art: Γιώργος Μπουγιούκος
Παραγωγή/Εκτέλεση Visuals: Γιώργος Παπαϊωάννου
Μετάφραση: Λαμπετία Δελάγα

Βig Band And The Holding Company

Heartache People

 

Όταν πρωτοάκουσα το συγκεκριμένο τραγούδι είχα πάθει έναν όμορφο αποπροσανατολισμό.

Έχεις νοιώσει να μουδιάζεις, να σε διαπερνά η μουσική και να μένεις στην κυριολεξία άλαλος με αυτό που ακούς;  Κάπως έτσι...

Ηλιόλουστο μεσημέρι Νοεμβρίου με  το  κρύο να κάνει  έντρομη την παρουσία του από νωρίς το πρωί (πως θυμάμαι τέτοιες λεπτομέρειες;..μετά λέω"τό 'χε η μέρα",και ο εσωτερικός διάλογος λαμβάνει τέλος ).

Καφές μετά το μάθημα  σε ψιλοτάβανο καφενείο που έβλεπε στην  Λεωφόρο Νίκης.

Μεγάλες τζαμαρίες, όπου το φως έλουζε τους θαμώνες που είχαν μαζευτεί εκεί σαν τις μύγες στα τραπέζια δίπλα στα παράθυρα.Η μυρωδιά του καφέ να γαργαλά τη μύτη, η ατμόσφαιρα ζεστή, και η μουσική το κερασάκι στην τούρτα. 

Εκεί  πρωτοάκουσα  τους Βig Brother And The Holding Company να τραγουδούν το Ηeartache People, τέλη '88.Το τραπέζι περίμενε υπομονετικά...Όταν τελείωσε το τραγούδι και επανήλθα στον πλανήτη γη, σηκώθηκα να ρωτήσω τον άνθρωπο που έπαιζε μουσική τι ακούγαμε.. δεν ντρεπόμουν να ρωτήσω, η επιθυμία να μάθω  ήταν μεγαλύτερη από την ντροπή. 

Προς έκπληξη μου, έβγαλε ένα δίσκο και μου τον έδειξε, έναν με ένα ανθρωπάκι να κάνει το σήμα της ειρήνης.

Πριν μερικές μέρες μου το θύμισε πολύ καλός φίλος και τον ευχαριστώ  :))))

Αν μη τι άλλο, αξίζει να ακούσετε  ( έστω ) μια φορά τις κιθάρες, το μπάσο, αυτή την ομορφιά..

Το καφενείο δεν υπάρχει πλέον.Πολλά χρόνια μετά έγινε σουπερμάρκετ.