Μεγάλωσα

Στίχοι: Χαρούλα Αλεξίου
Μουσική: Χαρούλα Αλεξίου
Πρώτη εκτέλεση: Χαρούλα Αλεξίου


Μεγάλωσα
Στο τέρας της πόλης
Ήπια φόβο πολύ, ήπια μόλυνση, ήπια ψέμα
Κατάπια λόγια λιπαρά
Ξεγλίστρησα από τον πόθο μου να μάθω
Κορόιδεψα την δίψα μου να δω... γιατί είμαι εδώ
Γιατί είμαι εδώ;
Μεγάλωσα
Με αισθήματα χημείας, με στυλ δοσοληψίας
Με βλέμματα συμπάθειας
Και άσκοπης προσπάθειας να είμαστε καλοί
Εμείς;
Άλλο εμείς, άλλοι εμείς
Πάντα γι` άλλα μιλάμε. Πάντα γι` άλλους μιλάμε.

Πάντα γι` άλλους μιλάμε έτσι δεν πονάμε έτσι ξεχνάμε.

Μεγάλωσα
Τέρας της οικογένειας
Ανούσιας ευγένειας με ψευτουποταγή
Ηθοποιός παιδί στο ρόλο του μεγάλου
Δεν σου μιλώ για βία, μιλάω για βιασμό
Να ζεις την εφηβεία σημαίνει πόλεμο
Με μια εφηβεία λάσπη, στο σιχαμένο άστυ
Ενήλικας μετά νευρωτικός
Πάντα γι` άλλα μιλάμε.

Πάντα γι` άλλους μιλάμε έτσι δεν πονάμε έτσι ξεχνάμε.

Μεγάλωσα
Σύνδεση otenet
Γλυκά απ'το Pallete
Μετά στα Silhouette
Σκεπάζουμε τους πόνους με φαΐ
Τα όνειρα σε σύνθλιψη, αργότερα η κατάθλιψη
Φρικιό του Εγώ με τσαμπουκά ναυαγό
Πάμε γι` άλλα
Βάλτο στα πόδια - πονάει πολύ
Σε φτύνω, σε φιλώ - δεν σε πάω μα σ` αγαπώ
Παράνοια-διάνοια-επιφάνεια
Στεριά - Πιάσαμε στεριά
Δάκρυα... καυτά μου δάκρυα
Ο πόνος μαλακώνει
Δάκρυα... καλά μου δάκρυα
Βιολογικός καθαρισμός
Πάντα γι` άλλα μιλάμε. Πάντα γι` άλλους μιλάμε

Πάντα γι` άλλους μιλάμε έτσι δεν πονάμε έτσι ξεχνάμε

Μεγάλωσα
Αγάπη πριν το Άλφα
Και κάτω απ` το μηδέν το υποσυνείδητό μου
Το χώμα του λασπώνει
Τους σάπιους μου καρπούς ανακυκλώνει
Μεγάλωσα
Μα το παιδάκι κλαίει
Δεν ξέρει γιατί φταίει. Δεν έχει πού να πάει.
Τα νύχια του μασάει και βρέχει τα σεντόνια
Αποσυρμένο χρόνια στης φάτνης του τα βάθη
''Kαλά να πάθει - Καλά να πάθει - Καλά να πάθει''
Η μάνα του φωνάζει
Του δίνει γάλα, το μαλώνει
Έτσι πια θα το μεγαλώνει

Πάντα γι` άλλους μιλάμε έτσι δεν πονάμε έτσι ξεχνάμε

Μεγάλωσα θα πει να κάνεις το παπί
Να ζεις την απουσία
Να γίνεις εξουσία
Να μάθεις να γελάς
Και να παραφυλάς
Να παίρνεις αποφάσεις
Να απαγορεύεται να χάσεις
Μεγάλωσα σημαίνει
Να ζεις με αυτό που σ` αρρωσταίνει
Να χτίζεις κι άλλα κεραμίδια
Να βγάζεις τόνους τα σκουπίδια
Να ρίχνεις σ` άλλους τ` άδικα
Να βλέπεις πρωινάδικα
Να ακούς πιστά τις αναλύσεις
Να αιμοδιψάς για τις ειδήσεις
Να λες και yes να λες και no
Να συνηθίζεις τα πορνό
Να πολεμάς στον καναπέ
Να μην μπορείς χωρίς φραπέ

Πάντα γι` άλλους μιλάμε

Μεγάλωσα θα πει
Να` ρχεται η ανατροπή
Οι καιροί να στη φέρνουν
Τα μυαλά σου να γδέρνουν
Να ζητάς να κουρνιάσεις
Και να βρίσκεις οάσεις
Στις ψυχώσεις των άλλων
Που έχουνε για περιβάλλον
Ίδιες φάτσες με σένα
Γόνατα λυγισμένα
Όνειρα ξεχασμένα

(... για το παιδί που υπάρχει μέσα μας ,για τη δύναμη να κρατάμε ένα κομμάτι μας Ανέπαφο - Ανθρώπινο.Ότι κι αν σημαίνει αυτό.)

                                                          

Sometimes it seems so real

when dreams mingle with reality

Is it true you've come so far

Or is it an illusion of an unborn soul,

waiting on the line for centuries?

Am i a fallen angel in the middle 

of its unfallen dive,

Or a sun not having met its rise?

Years trickle down your body

Or is it space tricking your mind?

You have been waiting long

Life seems a flower in my hand

               -a bruise in your arm

Albert once said:Only two things 

have no end,the universe and
                    human stupidity    
and you added:   
Without PSses, I am human and I'm Universe's part.        

                                                                                                       ( 8/6/1992 revised )     

What is the meaning of life?
"Taking pain" said the nail.
"Keeping cool" said the ice.
"Driving hard" said the hammer.
"Being up-to-date" said the calendar.
"Being sharp" said the knife.
"Making light around you" said the fire.
"Sticking to it" said the glue.
"Being bright" said the lamp.
"Being on time" said the clock.
"Saving a drop" said the faucet.
and best of all,"learning from it" said the mistake.

Morning Sweetness                                                                           by  Lothringen

Πρωινό ξύπνημα,as usual,κουζίνα που μυρίζει καφέ και μουσική.Και φταίω εγώ τώρα που μεταξύ Ryuichi Sakamoto και Εnnio Morricone  να σου, τρύπωσε στο μυαλό μου ( άτιμο πράγμα )  η Νουνού;
Ναι,η ρεπόρτερ που ήθελε να γίνει κριτικός κινηματογράφου,που είχε φάει τα χημικά με το κουτάλι στις διαδηλώσεις ( και πήγε και μου κατσικώθηκε εις τας Λόνδρας ).
Πόσα; Δεκατρία χρόνια;Kάπου τόσα γνωριζόμαστε.
Θυμάμαι τις βραδιές που μαζευόμασταν σπίτι μου,τις συζητήσεις,το γέλιο.τις διαφωνίες μας.
Το παραμύθι που έγραψες ,εικονογράφησες και τύπωσες για το "ταυρί".
Το πείραγμα που σου 'ριχνε ο ''Χμερ", τη πλάκα με το δίχτυ στο κεφάλι και το αποσβολωμένο ύφος σου - όλα τα λεφτά...
Τις φορές που με έκανες να γελάσω, you and your wicked sense of humour!
Aυτά που λέγαμε στη βεράντα όταν τράβαγες ζόρια.
Α ρε Μάρω σε πεθύμησα...


Κοστίζει πολύ η ειλικρίνεια...
Και πονάει  ακόμη περισσότερο...

 

Για όλα έφταιγε
ο καναπές...                                                
Το παραμύθι που φτιάξαμε
ένα χειμωνιάτικο πρωινό
για να γελάμε.
Θυμάσαι;
Aπό κρυστάλλινα χρώματα
τόσο εύθραυστα όσο κι αυτό.
Μα δεν έφταιγε τίποτα καλή μου.
Κι οι δύο το ξέραμε...
Κι επειδή πονούσαμε,
αφήσαμε τη πίκρα μας
να ζωγραφίσει κάτι
για να γελάμε.


                                στη Δ.

Nυχτώνει...
           
                  see you at twelve where eeries dwell...

“People think a soul mate is your perfect fit, and that's what everyone wants. But a true soul mate is a mirror, the person who shows you everything that is holding you back, the person who brings you to your own attention so you can change your life.

A true soul mate is probably the most important person you'll ever meet, because they tear down your walls and smack you awake. But to live with a soul mate forever? Nah. Too painful. Soul mates, they come into your life just to reveal another layer of yourself to you, and then leave.

A soul mates purpose is to shake you up, tear apart your ego a little bit, show you your obstacles and addictions, break your heart open so new light can get in, make you so desperate and out of control that you have to transform your life, then introduce you to your spiritual master...”  


                                                                                                             Elisabeth  Gilbert

*******

Από το ένα κλικ στο άλλο,από την Πόλη πήγαινα και στη Κορφή Kανέλα,από μουσική ξεκίνησα στο Μεγάλο Ρουφιάνο πως κατέληξα να παρακολουθώ το παρακάτω δεν γνωρίζω,δεν θυμάμαι (  ναι,ναι  να κόψω τα ληγμένα )... αλλά κόλλησα άσχημα...και νομίζω  αξίζει να το δείτε ( understatement of the year )

                                                           

      Όταν αντικρίζω το πρώτο αστέρι στον ουρανό,      

       μόλις νυχτώσει                                                    

    με πιάνει μια γλυκιά μελαγχολία.                      

Μου θυμίζει κάτι εποχές                                

που έφυγαν ανεπιστρεπτί                              

και κάποια λαμπερά αστέρια                        

που χάθηκαν                                                

    και το χαμόγελο μικρών παιδιών...                   

  Κι έπειτα,έρχεται η νύχτα,στιλπνή                   

και τ'αγκαλιάζει όλα                                    

Η νύχτα - με τη δική της ζωή                        

                   τους δικούς της ρυθμούς                                                  

   Η νύχτα που άλλοτε σε τυλίγει                         

στη σιωπή και την ομίχλη                             

                 και άλλοτε σε ταξιδεύει                                                 

    μ'εκείνη τη διαολεμένη σε μυρωδιά                    

                                    αύρα της,            

που σου κεντά τη ψυχή.                                

“to love life, to love it even

when you have no stomach for it

and everything you've held dear

crumbles like burnt paper in your hands,

your throat filled with the silt of it.

When grief sits with you, its tropical heat

thickening the air, heavy as water

more fit for gills than lungs;

when grief weights you like your own flesh

only more of it, an obesity of grief,

you think, How can a body withstand this?

Then you hold life like a face

between your palms, a plain face,

no charming smile, no violet eyes,

and you say, yes, I will take you

I will love you, again.”

                                                  Ellen Bass

Οι λέξεις φταίνε...
Αυτές ενθάρρυναν τα πράγματα ν'αρχίσουν να συμβαίνουν
                                                                              
                                                                  Κ.  Δημουλά

Τhoughts - part 3

(Sunday afternoon)

Αρχές Μαίου εμφανίζονται οι πυγολαμπίδες.Άτιμο πράγμα οι πυγολαμπίδες.
Ξαναγνώρισα τις Πυγολαμπίδες μια άνοιξη πριν πολλά χρόνια.
Απόγευμα προς βράδυ.
Όμορφο,αρκετά ζεστό για την εποχή.
Βόλτα με το αυτοκίνητο και στην επιστροφή στάση στο Μονολίθι...
Αυτό το Μονολίθι,που όταν το πρωταντίκρυσα μικρή καθώς κατέβαινα 'ενα
δρόμο του δάσους προς την παραλία ένοιωσα σαν τον Ροβινσώνα Κρούσο,
αντικρύζοντας τόση ομορφιά ( βλέπε παιδί που κοιτάζει κάτι έκπληκτο, με
το στόμα ανοικτό ένα πράγμα )
Σβήνει τα φώτα του αυτοκινήτου και προχωρά.
-Εεε...τι κάνεις;
-Σώπα...
 Κοίτα...
Και βγήκα να το απολαύσω.
Ανεξίτηλη στη μνήμη η εικόνα,για πάντα.
Σκοτάδι,απαλό αεράκι,όμορφες μυρωδιές δάσους,τρυζώνια,εσύ και
χιλάδες πυγολαμπίδες  (...μετά μουσικής ).
Δεν ξέρω αν σας έχει τύχει.
Αλλά μπορώ να επαναφέρω στη μνήμη σκηνές,εικόνες,μυρωδιές,
συναισθήματα όπως τα πρωτοβίωσα.
Δεν ξέρω αν είναι καλό ή κακό. Ή  μάλλον ξέρω,για να είμαι ειλικρινής.
Μετά λοιπόν από  περισυλλογή κοινώς ξεκούραση,
λιώσιμο από το καναπέ στη πολυθρόνα και τούμπαλιν - you name it-       μια και την προηγούμενη είχα φιλική μάζωξη στο σπίτι μπαίνω  στο αυτοκίνητο μαζί με τον τζιτζιφρίγκο και βουρ για το Μονολίθι.
Βόλτα στην παραλία.
Και στην επιστροφή,σβήνω τα φώτα,αφήνω τη μουσική να παίζει και βγαίνουμε από το αυτοκίνητο.
................................................................................
Ακόμα  χαμογελάω...

Kαλημέρα.

                               
                       *******

Sundays afternoon

Sunday afternoons crammed in a piece of paper
Spoonfuls of coffee,magic and laughter
Night perches on my window
I lean over and feel the breeze
Calling me to wondrous dances
Truth kept us shiny for a while but
Life is a mystery in infinite ways
Once in the circle,you're never  the same
How could you? Don't regret a thing
Your time was running,i could tell
So much there was to do,so little did you wait
Sunday afternoons are never the same
I gaze at the sky
And smile.
                                       ( march 1994  revised)

SUPER SESSION

Κυριακή πρωί,ησυχία και εγώ ανασκαφή στους δίσκους...Είδα στον ύπνο μου την Έλλη ( που το πας τώρα αυτό; ) Και θυμήθηκα το χειμώνα του '90.Θεσσαλονίκη.Γενέθλια  στο σπίτι της κι εγώ να χαμογελώ σαν γύφτικο σκεπάρνι γιατί της είχα αγοράσει τον εν λόγω δίσκο που μετά από καιρό τον είδα παραπεταμένο στην αποθήκη του σπιτιού της... Μέγα Έγκλημα...Η αυθόρμητη μου κίνηση την επόμενη μέρα ήταν να πάω στον Αντώνη ( studio 54 ) και να αγοράσω το δίσκο για τη πάρτη μου, μια και όταν  της τον αγόραζα -αν και ξερογλυφόμουν - δεν είχα χρήματα να τον πάρω για μένα.Σήμερα λοιπόν ,για άλλη μια φορά ( πολλοστή ) είχε την τιμητική του.

Τhe Broken Tower

And so it was i entered the broken world
To trace the visionary company of love,
                                              its voice
An instant in the wind ( i know not wither hurled)
But not for long to hold each desperate
                                                choice


                                             H. Crane     

                                                                            

An ordinary Friday

I came to see you in that room -
Mind thunderstruck -
Feverishly blank.
And at the same time -
Running wild -
Like a digital clock that's gone crazy.
I sensed cries and saw torn flesh everywhere.
And "everywhere" seemed in such a long distance.
Feet stuck,
Lips sealed,
Silence in the air.
Questions left unanswered -
And love flowing everywhere.
I never lost as much as that time -
No one was there to hold me tight-
I wrapped my hands around myself -
To comfort my heart-
That was beating and beating not.
I never cried as much as that night -
A silent cry -
Most difficult than any other flight.

Wandering...

Playing with my son...

listening to Portico...

Savouring Life...   

Παραμύθι για μικρούς και μεγάλους

    
                                         

                                          
Ηe: The course of love never did run smooth...                                    
                                         
 


 
        
  

 


                      She:     Love is the beauty of the Soul...

Πονάει το μέσα μου.
Και μου ψιθύρισες στον ύπνο,
"Εσύ είσαι δυνατή.."

Κάθε μέρα,
Χαμογελαστή.
Το ίδιο όνειρο σε ξερνάει,
Όλα ίδια μα όλα διαφορετικά.
Κι εσύ εκεί, επιμένεις,
Πάντα,
Εκεί,
Δίπλα σε όσους
Αγαπάς,
Δίπλα σε σένα,
Σε ότι σε πονά,
Σε ότι σε δυναμώνει,
Σε ότι σε σκληραίνει.

Και αναρωτιέσαι.

Συνέχεια.
                                             12-3-2010

Diferente

Στον  Χ. ,ξέρω ,χαμογελάς...
 

A NYC taxi driver wrote

( My friend , Jo,  sent me this  piece of  writing  -was it because we were talking yesterday about whatever we  were talking, or what? Hey Jo???Thanks mate!Love u 2!Take care...  )


I arrived at the address and honked the horn. After waiting a few minutes I honked again. Since this was going to be my last ride of my shift I thought about just driving away, but instead I put the car in park and walked up to the door and knocked.. 'Just a minute', answered a frail, elderly voice. I could hear something being dragged across the floor.

After a long pause, the door opened. A small woman in her 90's stood before me. She was wearing a print dress and a pillbox hat with a veil pinned on it, like somebody out of a 1940's movie.

By her side was a small nylon suitcase. The apartment looked as if no one had lived in it for years. All the furniture was covered with sheets.

There were no clocks on the walls, no knickknacks or utensils on the counters. In the corner was a cardboard
box filled with photos and glassware.

'Would you carry my bag out to the car?' she said. I took the suitcase to the cab, then returned to assist the woman.

She took my arm and we walked slowly toward the curb.

She kept thanking me for my kindness. 'It's nothing', I told her.. 'I just try to treat my passengers the way I would want my mother to be treated.'

'Oh, you're such a good boy, she said. When we got in the cab, she gave me an address and then asked, 'Could you drive
through downtown?'

'It's not the shortest way,' I answered quickly..

'Oh, I don't mind,' she said. 'I'm in no hurry. I'm on my way to a hospital.

I looked in the rear-view mirror. Her eyes were glistening. 'I don't have any family left,' she continued in a soft voice..'The doctor says I don't have very long.' I quietly reached over and shut off the meter.

'What route would you like me to take?' I asked.

For the next two hours, we drove through the city. She showed me the building where she had once worked as an elevator operator.

We drove through the neighborhood where she and her husband had lived when they were newlyweds She had me pull up in front of a furniture warehouse that had once been a ballroom where she had gone dancing as a girl.

Sometimes she'd ask me to slow in front of a particular building or corner and would sit staring into the darkness, saying nothing.

As the first hint of sun was creasing the horizon, she suddenly said, 'I'm tired.Let's go now'.
We drove in silence to the address she had given me. It was a low building, like a small convalescent home, with a driveway that passed under a portico.

Two orderlies came out to the cab as soon as we pulled up. They were solicitous and intent, watching her every move.
They must have been expecting her.

I opened the trunk and took the small suitcase to the door. The woman was already seated in a wheelchair.

'How much do I owe you?' She asked, reaching into her purse.

'Nothing,' I said

'You have to make a living,' she answered.

'There are other passengers,' I responded.

Almost without thinking, I bent and gave her a hug.She held onto me tightly.

'You gave an old woman a little moment of joy,' she said. 'Thank you.'

I squeezed her hand, and then walked into the dim morning light.. Behind me, a door shut.It was the sound of the closing of a life..

I didn't pick up any more passengers that shift. I drove aimlessly lost in thought. For the rest of that day,I could hardly talk.What if that woman had gotten an angry driver,or one who was impatient to end his shift? What if I had refused to take the run, or had honked once, then driven away?

On a quick review, I don't think that I have done anything more important in my life.

We're conditioned to think that our lives revolve around great moments.

But great moments often catch us unaware-beautifully wrapped in what others may consider a small one.

                                                           

Be Kind

we are always asked
to understand the other person's
viewpoint
no matter how
out-dated
foolish or
obnoxious.

one is asked
to view
their total error
their life-waste
with
kindliness,
especially if they are
aged.

but age is the total of
our doing.
they have aged
badly
because they have
lived
out of focus,
they have refused to                                                                           
see.
                                                                                                      
not their fault?
                                                          
whose fault?                                                                                  
mine?

I am asked to hide
my viewpoint
from them
for fear of their
fear.

age is no crime

but the shame

 of a deliberately
wasted
life

among so many
deliberately
wasted
lives

is.

Charles Bukowski

...α person that dares to be mad

can always go back to that madness

you can not track that person

that person has instrument,

a piece of paper,a pencil,two dollars worth of dime

some paint,some sand on the beach...

that person can always go for Truth

you cannot corner that person

you can lock them in solitary and they'll

scratch it on the wall,and if you cut off their hands,

they will scratch it in their mind...

 

                           

                                          Μου αρέσει να ταξιδεύω... 

      

                                          Ατελείωτο σουλατσάρισμα  ψυχής! 

                                          Σε μονοπάτια  άγνωστα... κι άλλοτε πάλι..

                                          Άνθρωποι, εμπειρίες, αισθήσεις .

                                          Αlice in Wonderland .                       

                     

                                                                 

                                                                   

                             


                                  

 

           I smother the need to come forth- 

 to lay my cards on the table
            -"Again"? - rings a   bell in my head -   

           to be upfront or even better blunt-
   You will be surpised at          

                   how much i have come to know so far   

      I had a good teacher . I admit .

         But now,for only now there is -   

            I pamper my soul as never before - 

                                               And wish you well

                                               As i always did.

                                               And  always will.                                                    

  

                 

                 

   

Mκρές καθημερινες Ιστορίες

11.00  βράδυ Τετάρτης

     Χτυπά το τηλέφωνο - φίλη ΚΑΛΗ- λιώμα από τη δουλειά,το άγχος και τις εσωτερικές αναζητήσεις/αναφλέξεις/ανησυχίες/αμφισβητήσεις - ζητά τη γνώμη μου .Το σκέφτηκε καλά;
Ναιιι...κρατάει χρόνια αυτή η κολόνια.Όχι δεν ήμουν αυστηρή κακιά φράου,κάθε άλλο.
Της μίλησα για τα περίεργα,παράξενα- αυτός- αυτή-και-τα μυστήρια- της- φύσης- φαινόμενα,της υπενθύμισα ένα δύο κουλά που της έτυχαν τον τελευταίο καιρό (και έχω πάρει και την άδεια της  παρακαλώ για να χρησιμοποιήσω κατά πως μου κόβει το ρημάδι κάτι ευφάνταστους,απείρου κάλους διαλόγους από αυτά τα κουλ ά -που κατά τα άλλα , αν εξαιρέσεις την σοβαρότητα της βλακείας του άλλου,είναι μοναδικά αστεία) και κατά τις 11.30 βλέπω από την άλλη πλευρά της τηλεφωνικής γραμμής ένα ίχνος χαμόγελου που εξελίχθηκε σε αβίαστο γέλιο.
    Ναι καλά έκανε και με πήρε τηλέφωνο...
Αλλά γιατί τα λέω όλα αυτά;A ναι! 

11.00  μου τηλεφώνησε η Τ. για να μου πει:" Nten doulevi to kinito sou kardia mou , κοίτα το το ρημάδι καλέ,έχω βαρεθεί να σου τηλεφωνώ! 

Όντως.Αν και πολλές φορές δεν το ακούω ..χμ..
Έβγαλα μπαταρία,έλεγξα την sim,όλα εντάξει.Στο background ακούγονται  οι Magic Wands και εγώ να προσπαθώ να τοποθετήσω την μπαταρία στη θέση της μάταια...
"Τι έγινε ρε παιδιά;" Mήπως έφταιγε το Βlack Magic  ή το Space? Kαι μετά που άκουγα το  Βurn burn burn τι έπρεπε να γίνει;Άρχισα να γελάω στη σκέψη...
Τα καταφέρνω αλλά το...μπλοκάρω με λάθος pin!Έχω χαμόγελο θριαμβευτή  και βάζω τα γέλια!  
   Δεν βαριέσαι όποιος είναι να με βρει, θα με βρει!

Στη φίλη μου Leeloo,  εκεί εις τας συμπρωτεύουσας που το φιλοξενεί αρκετά συχνά εις τας εκπομπάς της τους τελευταίους δύο μήνες...
Και που είσαι;   Εμείς δεν το βάζουμε κάτω...never.

 Καλοκαίρι κατάσταση όπου όλοι ξεχύθηκαν στις παραλίες μας,αλλά... εμείς πήραμε τα όρη και τα βουνά.Πανέμορφη διαδρομή μες το πράσινο και τις ευωδιές,καφέ στο ποτάμι,πολύ γέλιο,μαμ στη πλατεία του χωριού ( Ροδαυγή-Άρτας ) όπου το πανηγύρι καλά κρατούσε...και πριν την επιστροφή ,καφέ και λεμονόπιτα στον ξενώνα φίλης λίγο πιο έξω από το χωριό...Α ρε Μαρία  η λεμονόπιτα σου δεν παλεύεται.( οι φωτό είναι..από κινητό μια και η φωτογραφική μηχανή αποφάσισε να κάνει διακοπές διαρκείας...οπότε δείξτε λίγη επιείκια...)

Καλό μήνα!