Oh Yes

 

There are worse things than

being alone

but it often takes decades

to realize this

and most often

when you do

it's too late

and there's nothing worse

than

too late 

Charles Bukowski

 

*******

KOTTARASHKY & THE RAIN DOGS - Demoni

 

 

 

 

 

 

 

*******

Tim Buckley - Pleasant Street 

 

 

 

 

 

 

 

 “The stars are the street lights of eternity.”

 

 

 

Dirty Granny Tales 

Inversed World

    

Οι Dirty Granny Tales είναι μια πενταμελής ελληνική μουσικοθεατρική μπάντα ( και τρεις χορευτριες οι οποίες έχουν αναλάβει και τον χειρισμό του κουκλοθέατρου ) με δύο δίσκους στο ενεργητικό της. Αλλόκοτοι και ενίοτε... τρομακτικοί στις παραστάσεις τους, στήνουν ένα περίπλοκο παραμύθι γραμμένο στα αγγλικά και τριγύρω του πλέκουν μουσική και θέαμα που φέρνει στο μυαλό Τιμ Μπάρτον με γερές δόσεις από Τομ Γουέιτς, Κλάους Νόμι και Residents. Με τις επιρροές τους να εκτείνονται από το ιαπωνικό gothic θέατρο και το νορβηγικό black metal ως τους Tiger Lillies, έγραψαν το σάουντρακ της ταινίας του Γιώργου Γεωργόπουλου «Tungsten».Το είδος της μουσικής τους θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως
Experimental/Atmospheric/Dark Cabaret/Dark Folk/Gothic 

Oι Dirty Granny Tales αποτελούνται από τους Mouldbreath (φωνητικά, κιθάρα, μαντολίνο), Worm Εaten Vagus (μπάσο, glockensπel), Heartbeat Zero (κρουστά) και Shake Teeth (πιάνο).

Εμφανίζονται μεταμφιεσμένοι επί σκηνής και γενικώς οι πραγματικές τους ταυτότητες δεν αποκαλύπτονται γιατί έτσι ενισχύεται η τελετουργική - απόκοσμη ατμόσφαιρα που θέλουν να μεταδώσουν στον θεατή.Ο στόχος είναι η µουσική να πλάθει εικόνες και οι εικόνες ιστορίες. Η θεµατολογία έχει ως βάση τα αρχέγονα ένστικτά µας µε τις υπέροχες αντιθέσεις τους.

 Σίγουρα αξίζουν την προσοχή μας οι Dirty Granny Tales καθώς παίζουν τελείως πρωτοποριακή μουσική που κανείς δεν έχει δοκιμάσει στην χώρα μας και μάλιστα με τόσο θεατρικό και πειστικό τρόπο. Τα live τους είναι μια εμπειρία που θα κάνει να ξεχάσετε τον κόσμο γύρω σας και σίγουρα θα σας χαρίσει ανατριχίλες στην ραχοκοκαλιά.

Το υπερφυσικό concept, φαίνεται να είναι βγαλμένο από άλλο κόσμο ανάλογο με αυτόν των ποιητών και των τρελών.

 Η ατμόσφαιρα θλιμμένη, απόκοσμη, μας κάνει να σκεφτούμε για το τίμημα που πληρώνουμε για να ικανοποιήσουμε τις επιθυμίες μας, τον τρόπο που αξιολογούμε τα πράγματα, τον βαθμό που θα ρισκάραμε για ν’ αποκτήσουμε αυτά που νομίζουμε ότι θέλουμε, το ότι ο κόσμος δεν είναι αυτό που νομίζουμε, αλλά ούτε κι εμείς οι ίδιοι. Ίσως να είμαστε ξύπνιοι μέσα στο όνειρο κάποιου άλλου. Κι αλήθεια αν τα γνωρίζουμε όλα αυτά τι μας μένει να κάνουμε; 

Οι πόρτες τρίζουν, ο αέρας κάνει τα κεριά να τρέμουν, η ατμόσφαιρα μυρίζει λιβάνι...

.

Didi's Show

Oι παραπάνω πληροφορίες έχουν συλλεχθεί από το Διαδίκτυο

Ξύπνησα νωρίς.
Κοιμήθηκα αργά.
Όσο έφτιαχνα λοιπόν τον καφέ μου μες την απόλυτη ησυχία, αναρωτιόμουν αν υπάρχουν άτομα που βλέπουν " νορμάλ " όνειρα.
Γέλασα...γιατί αυτό χρήζει...μεγάλης ανάλυσης.
Με αυτή την διάθεση ξεκίνησα  μια ανασκαφή στο χρονοντούλαπο της μουσικής ...

 

Μπορώ απλώς να υπάρχω, χωρίς να σκέφτομαι, και να ελπίζω πως θα ξεχάσω και θα σωθώ.

Κάποτε κουράστηκα να εμβαθύνω και να φιλοσοφώ. Η νεανική μου διάθεση ν' αλλάξω τον κόσμο γερνούσε πολύ γρήγορα. Σιγά σιγά την εγκατέλειπα και διατηρούσα μόνο μια ψευδαίσθηση πως εγώ δεν αποτελούσα μέλος εκείνου του συνόλου, μου άρεσε ακόμη να φαντάζομαι πως είμαι διαφορετικός.

Δεν είναι που εμείς είμαστε σκλάβοι, είναι που οι επιθυμίες μας δεν είναι ελεύθερες.

Εγώ αναζητώ τη δύναμη να τα δέχομαι όλα σαν μέρος της ύπαρξης χωρίς να πρέπει να τα κρίνω. Δε θέλω ν' αναζητώ την καλή πλευρά, θέλω να μάθω ν' αποδέχομαι και την κακή.

Ο φόβος είναι το πιο μεγάλο ψέμα.

Ο έρωτας, όταν χάνεται, πονάει, αλλά σε οδηγεί από μόνος του στην κάθαρση.

Δεν μπορείς να ξέρεις αν σου λείπει κάτι χωρίς πρώτα να το γνωρίσεις.

Είναι πιο σημαντικό να πραγματοποιείς τα όνειρά σου παρά να νιώθεις ένοχος για τα απραγματοποίητα όνειρα των άλλων.

Όσο περισσότερους κανόνες εξοντώνει στη ζωή του ένας άνθρωπος, τόσο πιο κοντά έρχεται στο νόημα της ζωής.

Η ζωή είναι πάντα πιο μεγάλη από τις αποφάσεις.

Ποιος τις χρειάζεται τις λέξεις; Ολομόναχες και θλιβερές, τις πιο πολλές φορές δεν ξέρουν τι εκπροσωπούν.

Η πιο μεγάλη φυλακή είναι τα κεκτημένα.

Αν είναι να αναλωθείς, καταναλώσου για το άγνωστο που έχει πιότερες ελπίδες απ' το πεπραγμένο.

 Εύα Ομηρόλη - Σεισάχθεια

*******

Irene Skylakaki - In the light 

 

 

 

 

 

 

 

Aχνό το περίγραμμα

του βουνού

στον ορίζοντα

  Στάζει Αγάπη

και Χαμόγελα

Το αεράκι παίζει

με τις σκέψεις

Ταξιδεύει εκεί 

που κάποτε 

μου ζήτησες 

Να πάμε

     

*******

Mark Knopfler - Bluebird

Γυναικεία γραφή






Διαστρεβλωμένος χαρακτήρας σου λέω.
Ένα δέλτα με κομμένο κεφάλι! Ναι, ναι, όπως το ακούς: ένα χαίνον δέλτα
Μια έμπνευση κομμένη στα δύο σαν καρπούζι
Πάλι ο συνειρμός του θανάτου κι ενός εγκεφάλου ανοιχτού
Πάλι στα πόδια μου θανατωμένο νερό που επιπλέει η ζωή.
Ψες, ξέθαψα την επιθυμία της γραφής.
Συνάρτησα προτάσεις μ’ επιθυμίες
Συνάντησα ήχους σκόρπιους και να τους αναστήσω προσπάθησα με τελείες και παύλες, κάτι σα σήματα μορς από καράβι σε κίνδυνο.
Ζω, μέσα στον κίνδυνο, όπως άλλοι ζούν μέσα στην κραιπάλη
Και πάλι, ζω, μέσα στον κίνδυνο, όπως άλλοι ζουν μέσα στην πάλη.
Τέλος αυτές οι συλλαβές, κι η μουσική πανηγυρίζει μέσα μου πως είναι μεγαλύτερη από το νου μου.

657     3 - 1 - 2008

Eλένη  Κονδύλη
 

 

*******

Μano Negra -  Out Of  Time

Όταν άρχισα να αγαπώ τον εαυτό μου πραγματικά, μπόρεσα να καταλάβω ότι ο συναισθηματικός πόνος και η θλίψη, απλώς με προειδοποιούσαν να μη ζω κόντρα στην αλήθεια μου. Σήμερα ξέρω ότι αυτό το λέμε αυθεντικότητα.

Όταν άρχισα να αγαπώ τον εαυτό μου πραγματικά, κατάλαβα σε πόσο δύσκολη θέση ερχόταν κάποιος με το να του επιβάλλω τις επιθυμίες μου, παρότι ήξερα ότι ούτε ήταν κατάλληλη η στιγμή ούτε ο άνθρωπος ήταν έτοιμος, ακόμα κι αν αυτός ο άνθρωπος ήμουν εγώ. Σήμερα ξέρω ότι αυτό το λέμε αυτοεκτίμηση.

Όταν άρχισα να αγαπώ τον εαυτό μου πραγματικά, έπαψα να λαχταρώ μια άλλη ζωή και μπόρεσα να δω ότι τα πάντα γύρω μου με προκαλούσαν να μεγαλώσω. Σήμερα ξέρω ότι αυτό το λέμε ωριμότητα.

Όταν άρχισα να αγαπώ τον εαυτό μου πραγματικά, κατάλαβα ότι βρίσκομαι πάντα και σε όλες τις περιστάσεις, την κατάλληλη στιγμή και στο σωστό μέρος και ότι όλα όσα γίνονται είναι σωστά. Από τότε κατάφερα να γαληνέψω. Σήμερα ξέρω ότι αυτό το λέμε αποδοχή.

Όταν άρχισα να αγαπώ τον εαυτό μου πραγματικά, έπαψα να στερούμαι τον ελεύθερο χρόνο μου και σταμάτησα να κάνω μεγαλόπνοα σχέδια για το μέλλον. Σήμερα κάνω μόνο ό,τι με ευχαριστεί και με γεμίζει χαρά, ό,τι αγαπώ και κάνει την καρδιά μου να γελά, με τον δικό μου τρόπο και στους δικούς μου ρυθμούς. Σήμερα ξέρω ότι αυτό το λέμε ειλικρίνεια.

Όταν άρχισα να αγαπώ τον εαυτό μου πραγματικά, απελευθερώθηκα από ό,τι δεν ήταν υγιές για μένα. Από φαγητά, άτομα, πράγματα, καταστάσεις και από ό,τι με τραβούσε συνεχώς μακριά από τον ίδιο μου τον εαυτό. Στην αρχή το ονόμαζα “υγιή εγωισμό”. Αλλά σήμερα ξέρω ότι είναι αυταγάτη.

Όταν άρχισα να αγαπώ τον εαυτό μου πραγματικά, έπαψα να θέλω να έχω πάντα δίκιο. Έτσι έσφαλλα πολύ λιγότερο. Σήμερα κατάλαβα ότι αυτό το λέμε απλότητα.

Όταν άρχισα να αγαπώ τον εαυτό μου πραγματικά, αρνήθηκα να συνεχίσω να ζω στο παρελθόν και να ανησυχώ για το μέλλον μου. Τώρα ζω περισσότερο τη στιγμή όπου ΟΛΑ συμβαίνουν. Έτσι σήμερα, ζω την κάθε μέρα και αυτό το λέω πληρότητα.

Όταν άρχισα να αγαπώ τον εαυτό μου πραγματικά, συνειδητοποίησα ότι η σκέψη μου μπορεί να με κάνει μίζερο και άρρωστο. Όταν όμως επικαλέστηκα τις δυνάμεις της καρδιάς μου, η λογική απέκτησε έναν πολύτιμο σύντροφο. Αυτή τη σχέση την ονομάζω σήμερα σοφία της καρδιάς.

Δεν υπάρχει λόγος να φοβόμαστε τις αντιπαραθέσεις, τις συγκρούσεις και τα προβλήματα με τον εαυτό μας και τους άλλους γιατί καμιά φορά, ακόμα και τα άστρα εκρήγνυνται και δημιουργούνται νέοι γαλαξίες. Σήμερα ξέρω ότι αυτό είναι η ζωή!

Κι εγώ αναρωτιέμαι:

Γιατί διάολε πρέπει να γίνουμε 70 χρόνων για να αποκτήσουμε αυτή την απλή θεώρηση τής ζωής μας, ώστε να μην πηγαίνει χαμένη; Γιατί θα πρέπει να γίνουμε 70 χρόνων για να αρχίσουμε να αγαπάμε πραγματικά τον εαυτό μας; Φαίνεται ότι εμείς οι άνθρωποι είμαστε όντως τα πιο ηλίθια πλάσματα πάνω στη γη. Πράγματα που τα ζώα τα ξέρουν από την ώρα που γεννιούνται, (όταν ενοχλούσα τη γάτα μου την ώρα που κοιμόταν, όσο κι αν μ' αγαπούσε, έσπρωχνε το χέρι μου ενοχλημένη) εμείς πρέπει να ζήσουμε όλη μας τη ζωή κατασπαταλώντας την σε πράγματα και καταστάσεις και σχέσεις που μας κάνουν να χάνουμε το απλούστερο: Να ζούμε! Και να μας αγαπάμε! Και να μην αφήνουμε κανέναν μα κανένα να μας αφαιρεί αυτό που δικαιωματικά μας ανήκει: τον εαυτό μας, τον μοναδικό και καταδικό μας εαυτό!

Όταν άρχισα να αγαπώ τον εαυτό μου πραγματικά

Απόσπασμα ομιλίας από τα 70^α γενέθλιά του

Τσαρλς Σπένσερ Τσάπλιν 

16 Απριλίου 1889 - 25 Δεκεμβρίου 1977

*******

Menahan Street Band - Three Faces

Thievery Corporation - Until the Morning 

 

 

 

 

 

 μονόλογος  τρελού

                                                                                           

Το μυαλό  έχει αρχίσει να λειτουργεί σαν χαλασμένο ηλεκτρονικό  ρολόι
 

Γιατί;


Δεν θα έπρεπε να  ρωτάς

 
 
Άσε το μετά. 
Τώρα . 
Στο τώρα είμαι,  είμαστε
Μετά μπορεί να μην ...





Eίναι φορές που  ...αλλα με πιάνει το πείσμα...  και συνεχίζω. Δεν μπορώ να πάψω να ελπίζω
Κι αναρωτιέμαι τόσα
Κι εσύ δεν με διευκολύνεις
 
 
 Οf all the people  You




Τόσες ερωτήσεις
Κι απάντηση δεν παίρνω


 

Τι θέλεις από μένα;




Εσένα                                                                                                               
Όλα                                                                                                                  
Τα πάντα 
Τη ζωή μας πίσω 
Tα όνειρα που κάναμε
Μπορώ να τα έχω;




Συγνώμη...

Δεν...

.....................................................................................................................................

Έχω σκάψει  την περιοχή  γύρω από τα δύο μακρόστενα τραπεζάκια, ( εκείνα που με τόσο ενθουσιασμό είχες αγοράσει πριν χρόνια ),  ίσα με δέκα μέτρα βάθος.

Η ώρα είναι  5 το πρωί.
Κοιμάσαι
Δεν σταμάτησε να βρέχει  λεπτό.

Απάντησα                                                                                                                             

Αλλά δεν ζητώ τίποτα.
Πλέον

                                                                 

Είπα πολλά, πόσα από αυτά

κράτησες;

and silence fell

ΤΗΕRE IS INCALCULABLE POWER AT OUR FINGERTIPS...

Providence
By H. P. Lovecraft

Where bay and river tranquil blend,
      And leafy hillsides rise,
The spires of Providence ascend
      Against the ancient skies.

Here centuried domes of shining gold
      Salute the morning’s glare,
While slanting gables, odd and old,
      Are scatter’d here and there.

And in the narrow winding ways
      That climb o’er slope and crest,
The magic of forgotten days
      May still be found to rest.

A fanlight’s gleam, a knocker’s blow,
      A glimpse of Georgian brick—
The sights and sounds of long ago
      Where fancies cluster thick.

A flight of steps with iron rail,
      A belfry looming tall,
A slender steeple, carv’d and pale,
      A moss-grown garden wall.

A hidden churchyard’s crumbling proofs
      Of man’s mortality,
A rotting wharf where gambrel roofs
      Keep watch above the sea.

Square and parade, whose walls have tower’d
      Full fifteen decades long
By cobbled ways ’mid trees embower’d,
      And slighted by the throng.

Stone bridges spanning languid streams,
      Houses perch’d on the hill,
And courts where mysteries and dreams
      The brooding spirit fill.

Steep alley steps by vines conceal’d,
      Where small-pan’d windows glow
At twilight on a bit of field
      That chance has left below.

My Providence! What airy hosts
      Turn still thy gilded vanes;
What winds of elf that with grey ghosts
      People thine ancient lanes!

The chimes of evening as of old
      Above thy valleys sound,
While thy stern fathers ’neath the mould
      Make blest thy sacred ground.

Thou dream’st beside the waters there,
      Unchang’d by cruel years;
A spirit from an age more fair
      That shines behind our tears.

Thy twinkling lights each night I see,
      Tho’ time and space divide;
For thou art of the soul of me,
      And always at my side!

“What do we know,” he had said, “of the world and the universe about us? Our means of receiving impressions are absurdly few, and our notions of surrounding objects infinitely narrow. We see things only as we are constructed to see them, and can gain no idea of their absolute nature. With five feeble senses we pretend to comprehend the boundlessly complex cosmos, yet other beings with a wider, stronger, or different range of senses might not only see very differently the things we see, but might see and study whole worlds of matter, energy, and life which lie close at hand yet can never be detected with the senses we have. I have always believed that such strange, inaccessible worlds exist at our very elbows, and now I believe I have found a way to break down the barriers.” 

H. P. Lovecraft