Πέμπτη 10 Ιουλίου 2014

















Αυτός  που σωπαίνει




Το σούρουπο έχει πάντα τη θλίψη
ενός ατέλειωτου χωρισμού
   
Κι εγώ έζησα σε νοικιασμένα δωμάτια
με τις σκοτεινές σκάλες τους
που οδηγούνε
άγνωστο που…

Με τις μεσόκοπες σπιτονοικοκυρές
που αρνούνται
κλαίνε λίγο
κι ύστερα ενδίδουν
και τ’ άλλο πρωί,
αερίζουν το σπίτι
απ’ τους μεγάλους στεναγμούς…

Στα παλαιικά κρεβάτια
με τα πόμολα στις τέσσερις άκρες
πλάγιασαν κι ονειρεύτηκαν
πολλοί περαστικοί αυτού του κόσμου
κι ύστερα αποκοιμήθηκαν
γλυκείς κι απληροφόρητοι
σαν τους νεκρούς στα παλιά κοιμητήρια

Όμως εσύ σωπαίνεις…
Γιατί δε μιλάς;
Πες μου!
Γιατί ήρθαμε εδώ;
Από πού ήρθαμε;
Κι αυτά τα ιερογλυφικά της βροχής πάνω στο χώμα;
Τι θέλουν να πουν;

Ω, αν μπορούσες να τα διαβάσεις!!!
Όλα θα άλλαζαν…

Όταν τέλος, ύστερα από χρόνια ξαναγύρισα…
δε βρήκα παρά τους ίδιους έρημους δρόμους,
το ίδιο καπνοπωλείο στη γωνιά…

Κι ολόκληρο το άγνωστο
την ώρα που βραδιάζει…








Τάσος  Λειβαδίτης

8 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Να καλημερίσω και να μου επιτρέψεις να σταθώ στον κισσό! Μου θυμίζει το ανεκπλήρωτο καθώς και το φύλλο κισσού που μου χάρισε!
Αχ-Βαχ!

Eleftheria είπε...

Λατρεύω κισσό..
Το ανεκπλήρωτο θα το δω οσονούπω..
Την καλημέρα μου Αθηνά :)))
Φιλί :)))

agriomeli είπε...

Κοινο (ανα)θεμα για πολλους
η θλιψη οταν σουρουπωνει.
Σχεδον απαλευτο απο παιδι
και παντα
ο ιδιος κομπος στον λαιμο...

Καλησπερολουλουδολεμε

Eleftheria είπε...

..ο ίδιος κόμπος στο λαιμό..
ειδικά όταν αποχαιρετάς άτομο που έχασε τη μάχη με τη ζωή..
δύσκολη μέρα, δύσκολο και το σούρουπο..
Καλησπέρα agriomeli μου
Να μου είσαι καλά
Φιλί

Άιναφετς είπε...

Στο σούρουπο πέφτουν οι μάσκες... είναι η ώρα που η φύση διαλογίζεται.

ΑΦιλιά καρδιάς. <3

Eleftheria είπε...

Όντως Στεφανία μου, όμορφα το είπες..
Αφιλιά πολλά..<3
Καλό βράδυ

Mia Petra είπε...

Υπέροχος Λειβαδίτης, απόλυτα συνυφασμένος με το φθινόπωρο του καλοκαιριού μας, αλλά και την τόσο ζωντανή εικόνα των δέντρων... Καλό βράδυ :)

Eleftheria είπε...

Πετροκόριτσο... ναι...φιλί σου στέλνω..
Όμορφο βράδυ να έχεις :)))