Και θα κλείσει ο Απρίλης. Άλλος ένας Απρίλης. Με τον γιο μου να με ρωτά μες το σπίτι για ένα έντομο που έπιασε αν είναι μυρμήγκι ή κάτι σε παραλλαγή μέλισσας αφού διακρίνει κεντρί λίγο πριν το αφήσει να πετάξει και μου λέει θριαμβευτικά μυρμιγκομέλισσα είναι! Κάθε μέρα με ρωτάει ένα εκατομμύριο πράγματα. Ακούραστος. Ασταμάτητα. Γιατί οι άνθρωποι αυτό. Γιατί οι άνθρωποι εκείνο. Γιατί η γη είναι στρογγυλή και πόσο μαγική είναι η ζωή. Γιατί οι άνθρωποι δεν σέβονται την γη που τους φιλοξενεί. Γιατί ο Νίκος ο Δημήτρης ο Γιώργος φέρονται...όπως φέρνονται.. και η δασκάλα του δεν λέει κάτι δεν κάνει κάτι. Τι ωραίες που είναι οι διακοπές και γιατί η ζωή μας όλη να μην είναι διακοπές. Πως γίνεται άλλοτε ο χρόνος να περνά γρήγορα κι άλλες μέρες αργά. Μα του αρέσουν και τα δύο. Είναι φορές που με πιάνω να τον χαζεύω. Οι ιστορίες που φτιάχνει. Ο αυθορμητισμός και η ορμή που έχει. Είναι μεγάλη δύναμη τα παιδιά είναι δύναμη σε ατόφια μορφή. Κι όποιος κατάλαβε κατάλαβε.
Καλή Ανάσταση
Τα μικρά παιδιά δεν φτιάχνουν μύθους γιατί τα παιδιά ζουν απ' ευθείας χωρίς διερμηνείς και μεσάζοντες. Η πραγματικότητα των παιδιών είναι τα παραμύθια μας και η παραμυθία μας για τον χαμένο παράδεισο στην εξορία μας. Μπορούν να αποκρυπτογραφούν τα μαγικά σημάδια του κόσμου γιατί την έχουν την καθαρή όραση που συλλαμβάνει τα άφαντα, ενώ εμείς την χάσαμε με τα χρόνια και με τις γνώσεις.
Τα παιδιά είναι σοβαρότερα και συνεπέστερα από τους μεγάλους γι' αυτό κι εγώ στο παλιό ζαρωμένο παιδί που απέμεινε μέσα μου προστρέχω όταν είναι να αισθανθώ τα πιο σπουδαία. Ένα παιδί από παλιά κι από βαθιά βγαίνει κι αποφασίζει στις εσχατιές της ζωής μας. Yπάρχει ένα παιδί μέσα μου που ξέμεινε, δεν την ξεχνά την ποίηση των πραγμάτων που χρόνια πριν αντίκρυσε και ζει με την αόριστη νοσταλγία της ανικανοποίητο πια και λυπημένο.
Γιατί τίποτα δεν συγκρίνεται με την ποιήση των πραγμάτων στην παιδική ματιά, όλα είναι κατώτερά της από δω κι ύστερα.
Τα παιδιά γνωρίζουν για μας περισσότερα απο όσο εμείς για τον εαυτό μας, για το τι συμβαίνει στην οικογένεια, κι ας το κρατούν επτασφράγιστο μυστικό οι μεγάλοι. Ξεχωρίζουν αυτόματα ποιός ξένος είναι καλός άνθρωπος, τις προθέσεις του, την ψυχική του ποιότητα, αγαπούν σπαρακτικά, θυσιαστικά τα σκυλάκια, τα πουλιά, όλα τα ελάχιστα και ασθενή του κόσμου γιατί καταλαβαίνουν την μετοχή τους στην Αλήθεια.
Και πόσο δύσκολο να θες να διδάξεις στα παιδιά του Παραδείσου τους κανονισμούς της δικής μας κατάστασης, της πτώσης μας. Να τα προσαρμόσεις! Που;....Nα τους αφαιρείς την αγαλλίαση, την έκσταση, κάνοντάς τα όλο και πιο λογικά, συμβατικά λογικά, να τα πονηρεύεις να επιζήσουν. Για να επιζήσουν θα πρέπει να τους μειώνεις και να τους λερώνεις το να ζουν. Να τα κατεβάσεις από το υπέρλογο όπου ταξιδεύουν σαν άγγελοι και να τα προσγειώσεις στον κόσμο που τόσο συμβιβασμένα και μίζερα φτιάξαμε όπως-όπως οι μεγάλοι. Να τους περιορίσεις την απέραντη ύπαρξη σε μια κοσμική άρα υποκριτική ύπαρξη. Ίσως γι' αυτό είναι συχνά μελαγχολικά κι απόμακρα, ίσως γι' αυτό όσο πάνε προς την εφηβεία μας βγάζουν το θυμό τους.
Μια αχνή αίσθηση εξορίας στο βλέμμα τους ανατέλλει από νωρίς.
Μάρω Βαμβουνάκη
Photographer Unknown
