...H λέξη στρες βγαίνει από το λατινικό stringere που σημαίνει σφίγγω - συμπιέζω .
Ε λοιπόν μην αφήνεις κανέναν να σε σφίξει, εκτός αν θέλει να σε σφίξει στην αγκαλιά του !
Πέμπτη 28 Ιουνίου 2012
Τετάρτη 27 Ιουνίου 2012
Τhoughts - Part 4
Υπάρχουν στιγμές που τα απερίγραπτα,τα ανείπωτα χτυπούν τη πόρτα.
Και το μυαλό μεγαλόπρεπα την ανοίγει.Οικειοθελώς. Η αφορμή;
Πολλές. Αλλά τις προσπερνάς. Δεν ωφελεί...
Και σκέφτεσαι για λίγο,πόσο διαφορετικά θα ήταν όλα ...αν...
Σκόρπιες λέξεις,σκόρπιες λέξεις.
Αυτά που ήρθαν.
Χρόνια που πέρασαν. Όμορφα κι άσχημα. Και σε ανάθρεψαν.
Εκείνοι που έφυγαν και εκείνοι που έμειναν.
Το φως της ημέρας που φορές κόβει σαν μαχαίρι .
Η νύχτα που ξάγρυπνο σε κρατά σε χορούς μυστικούς .
Κάποτε έλεγες "κι ύστερα, τα άβουλα όντα εξεγείρονται σ'αυτόν
τον ωκεανό - που και που -όποτε θυμούνται." Και χαλιέσαι...
Και σκέφτεσαι ...
Τι κάνεις όταν έχεις τη καταιγίδα μέσα σου;
Πόσο αντέχεις; Πόσο κρατιέσαι βουβός; Πόσο κρατιέσαι μέχρι το
πρώτο ουρλιαχτό;
To φεγγάρι περιμένει καρτερικά μα έχεις πετάξει τα κλειδιά στη
νύχτα. Εκεί αφήνεσαι .Για λίγο. Όσο χρειάζεσαι.
Υπάρχει ομορφιά τριγύρω σου. Και στο μαύρο και στο άσπρο.
Εδώ και όλες οι ενδιάμεσες αποχρώσεις.
Η ζωή είναι όμορφη, παράξενη.
Χίλιες λέξεις...μύριες σκέψεις, όλα μαζί σε ένα μπουκάλι που ονομάσαμε ψυχή.
Δευτέρα 25 Ιουνίου 2012
Σάββατο 23 Ιουνίου 2012
"Κάθε δρόμος είναι μόνο ένα μονοπάτι και δεν υπάρχει καμμιά προσβολή για τον εαυτό σου ή τους άλλους να το εγκαταλείψεις, άν αυτό επιβάλει η καρδιά σου να το κάνεις. Εξέτασε κάθε δρόμο με προσοχή και ακρίβεια, δοκίμασε κάθε φορά που το κρίνεις αναγκαίο και κάνε στον εαυτό σου μόνο στον εαυτό σου μια ερώτηση: αυτός ο δρόμος εμπεριέχει μια καρδιά; Αν όντως την εμπεριέχει, τότε είναι καλός αυτός ο δρόμος, αν όμως δεν έχει καρδιά δεν αξίζει τίποτα"
C.CASTANEDA
Πέμπτη 21 Ιουνίου 2012
*******
Τρεις η ώρα το πρωί είναι
πολύ νωρίς και πολύ αργά για οτιδήποτε
-Ελευθερία δεν είναι αυτό που κάνεις αλλά αυτό που κάνεις μετά από αυτό που σου κάνουν
-Ο φασισμός δεν ορίζεται από τον αριθμό των θυμάτων αλλά από τον τρόπο που τα σκοτώνει
-Είναι πάντα εύκολο να υπακούει αυτός που ονειρεύεται να διοικήσει
-Αν αισθάνεσαι μοναξιά όταν είσαι μόνος,έχεις κακή παρέα
-Αυτός που αγαπάει δεν κατακρίνει
-Στην αγάπη ένα κι ένα κάνουν ένα
ZAN ΠΩΛ ΣΑΡΤΡ
21/6/1905-15.4/1980
Τετάρτη 20 Ιουνίου 2012
ΑΓΑΠΗΜΕΝΟ
Βρήκες μια χαραμάδα στο πεντάγραμμο
και ήρθες
σα χάδι
με λάμψεις μαγικές να χρωματίσεις
δειλινό κι αυγή
Τρίτη 19 Ιουνίου 2012
Δευτέρα 18 Ιουνίου 2012
- "Τι καλά που θα ήταν να αράζαμε σε ένα μπαλκονάκι με θέα τη
τη θάλασσα σε ένα μικρό και ήσυχο νησάκι και να γελάμε με
μικρά μικρά κι ασήμαντα πραγματάκια, ακούγοντας Θανάση...
Σε φιλώ γλυκά κι εύχομαι αυτό το όνειρο να γίνει αλήθεια και
για τις δυο μας...
-"Αχ μωρέ Τ. με πήγες ήδη εκεί..."
Κυριακή βράδυ, 17/6/2012
τη θάλασσα σε ένα μικρό και ήσυχο νησάκι και να γελάμε με
μικρά μικρά κι ασήμαντα πραγματάκια, ακούγοντας Θανάση...
Σε φιλώ γλυκά κι εύχομαι αυτό το όνειρο να γίνει αλήθεια και
για τις δυο μας...
-"Αχ μωρέ Τ. με πήγες ήδη εκεί..."
Κυριακή βράδυ, 17/6/2012
Σάββατο 16 Ιουνίου 2012
Τετάρτη 13 Ιουνίου 2012
Μεταξύ Απείρου και...
Μεταξύ Απείρου και Ιουνίου
Ή Απείρου και Απείρου;
Φίλος,το φίλο μου θύμισε,
Και τον Ορτίσιο μαζί
Και πως τον ανακάλυψα
Μια μέρα τέτοιο καιρό πέρσι
Που της μιλούσε
Για να την ανακαλύψει
Να την ταρακουνήσει
Να της πει "ξύπνα" με
Τον δικό του Τρόπο
Περπατώντας Απαλά
Πάνω στ' όνομα της
Κάνοντας τη να γελάσει στο τέλος
Μια μικρή Αιωνιότητα...
Όχι.
Πάμε πάλι από την Αρχή
Κοίτα πως το Άπειρο κοιτά το Άπειρο
-Τρέχεις;
_Σαν τον άνεμο
-Πρόσεχε
_Ποιον; Eσένα;
-Και εμένα...
_Δεν σε φοβάμαι
Γιατί βλέπω κομμάτια
μου μέσα σου
Κι όλο ερωτήσεις σου κάνει
Αφήνεις τις λέξεις να βγουν
Βγαίνουν
Με δυσκολία
Αλλά τις αφήνεις
Μιλάς λιτά,αληθινά
Και στην Αρχή
Δεν σε πιστεύουν
Τα μάτια που σε ακούν
Κάρβουνα αναμμένα
Σε ζυγίζουν
Σε τεμαχίζουν
Σε διχοτομούν
Περιμένουν
Κι εσύ συνεχίζεις
Κι αφήνεις τις λέξεις
Να πέφτουν
Άλλες βαριές
Γιατί μερικές
Είναι ασήκωτες
Κι άλλες πάλι εύθυμες
Όπως η ιστορία που σου
διηγήθηκε
εκείνη, με το διπλό νόημα
Κοίτα το Άπειρο πως κοιτά το Άπειρο
Και χάνεται το Ένα
Μέσα στο άλλο
Και χαμογελάς...
15/6/2011
Τρίτη 12 Ιουνίου 2012
ΠΕΡΑΣΑ
Ἀποφασίζω καὶ νυχτώνει.
Ὄχι, δὲν εἶμαι λυπημένη.
Ὑπῆρξα περίεργη καὶ μελετηρή.
Ξέρω ἀπ᾿ ὅλα. Λίγο ἀπ᾿ ὅλα.
Τὰ ὀνόματα τῶν λουλουδιῶν ὅταν μαραίνονται,
πότε πρασινίζουν οἱ λέξεις καὶ πότε κρυώνουμε.
Πόσο εὔκολα γυρίζει ἡ κλειδαριὰ τῶν αἰσθημάτων
μ᾿ ἕνα ὁποιοδήποτε κλειδὶ τῆς λησμονιᾶς.
Ὄχι δὲν εἶμαι λυπημένη.
Πέρασα μέρες μὲ βροχή,
ἐντάθηκα πίσω ἀπ᾿ αὐτὸ
τὸ συρματόπλεγμα τὸ ὑδάτινο
ὑπομονετικὰ κι ἀπαρατήρητα,
ὅπως ὁ πόνος τῶν δέντρων
ὅταν τὸ ὕστατο φύλλο τοὺς φεύγει
κι ὅπως ὁ φόβος τῶν γενναίων.
Ὄχι, δὲν εἶμαι λυπημένη.
Πέρασα ἀπὸ κήπους, στάθηκα σὲ συντριβάνια
καὶ εἶδα πολλὰ ἀγαλματίδια νὰ γελοῦν
σὲ ἀθέατα αἴτια χαρᾶς.
Καὶ μικροὺς ἐρωτιδεῖς, καυχησιάρηδες.
Τὰ τεντωμένα τόξα τους
βγήκανε μισοφέγγαρο σὲ νύχτες μου καὶ ρέμβασα.
Εἶδα πολλὰ καὶ ὡραῖα ὄνειρα
καὶ εἶδα νὰ ξεχνιέμαι.
Ὄχι, δὲν εἶμαι λυπημένη.
Περπάτησα πολὺ στὰ αἰσθήματα,
τὰ δικά μου καὶ τῶν ἄλλων,
κι ἔμενε πάντα χῶρος ἀνάμεσά τους
νὰ περάσει ὁ πλατὺς χρόνος.
Πέρασα ἀπὸ ταχυδρομεῖα καὶ ξαναπέρασα.
Ἔγραψα γράμματα καὶ ξαναέγραψα
καὶ στὸ θεὸ τῆς ἀπαντήσεως προσευχήθηκα ἄκοπα.
Ἔλαβα κάρτες σύντομες:
ἐγκάρδιο ἀποχαιρετιστήριο ἀπὸ τὴν Πάτρα
καὶ κάτι χαιρετίσματα
ἀπὸ τὸν Πύργο τῆς Πίζας ποὺ γέρνει.
Ὄχι, δὲν εἶμαι λυπημένη ποὺ γέρνει ἡ μέρα.
Μίλησα πολύ. Στοὺς ἀνθρώπους,
στοὺς φανοστάτες, στὶς φωτογραφίες.
Καὶ πολὺ στὶς ἁλυσίδες.
Ἔμαθα νὰ διαβάζω χέρια
καὶ νὰ χάνω χέρια.
Ὄχι, δὲν εἶμαι λυπημένη.
Ταξίδεψα μάλιστα.
Πῆγα κι ἀπὸ ἐδῶ, πῆγα καὶ ἀπὸ ἐκεῖ...
Παντοῦ ἕτοιμος νὰ γεράσει ὁ κόσμος.
Ἔχασα κι ἀπὸ ἐδῶ, ἔχασα κι ἀπὸ κεῖ.
Κι ἀπὸ τὴν προσοχή μου μέσα ἔχασα
κι ἀπὸ τὴν ἀπροσεξία μου.
Πῆγα καὶ στὴ θάλασσα.
Μοῦ ὀφειλόταν ἕνα πλάτος. Πὲς πῶς τὸ πῆρα.
Φοβήθηκα τὴ μοναξιὰ
καὶ φαντάστηκα ἀνθρώπους.
Τοὺς εἶδα νὰ πέφτουν
ἀπὸ τὸ χέρι μιᾶς ἥσυχης σκόνης,
ποὺ διέτρεχε μιὰν ἡλιαχτίδα
κι ἄλλους ἀπὸ τὸν ἦχο μιᾶς καμπάνας ἐλάχιστης.
Καὶ ἠχήθηκα σὲ κωδωνοκρουσίες
ὀρθόδοξης ἐρημιᾶς.
Ὄχι, δὲν εἶμαι λυπημένη.
Ἔπιασα καὶ φωτιὰ καὶ σιγοκάηκα.
Καὶ δὲν μοῦ ἔλειψε οὔτε τῶν φεγγαριῶν ἡ πεῖρα.
Ἡ χάση τοὺς πάνω ἀπὸ θάλασσες κι ἀπὸ μάτια,
σκοτεινή, μὲ ἀκόνισε.
Ὄχι, δὲν εἶμαι λυπημένη.
Ὅσο μπόρεσα ἔφερ᾿ ἀντίσταση σ᾿ αὐτὸ τὸ ποτάμι
ὅταν εἶχε νερὸ πολύ, νὰ μὴ μὲ πάρει,
κι ὅσο ἦταν δυνατὸν φαντάστηκα νερὸ
στὰ ξεροπόταμα
καὶ παρασύρθηκα.
Ὄχι, δὲν εἶμαι λυπημένη.
Σὲ σωστὴ ὥρα νυχτώνει.
Κική Δημουλά
Σάββατο 9 Ιουνίου 2012
Η δύναμη είναι μια ιδέα, όλα είναι μια ιδέα. Τίποτε δεν έχει την αληθινή του υπόσταση και μπορεί να μην υπάρχουν αληθινές υποστάσεις μέσα σε ανθρώπινες ψυχές. Το μυαλό είναι εκείνο που φτάνει τα πάντα και μόνο του πάλι τα χαλά.
Μέσα στο μυαλό μου έχω πια την σιγουριά ότι μπορώ να είμαι ελεύθερη μόλις το θελήσω. Μέσα στο μυαλό μου έχω τη δύναμη να καλωσορίσω την κάθε μονότονη μέρα. Μέσα στο μυαλό μου βρίσκω την δύναμη να ανέβω την ανηφόρα χωρίς να υποφέρω. Είμαι εγώ και είμαι ζωντανή και αυτόφωτη σαν ήλιος. Και από τίποτα πια δεν έχω ανάγκη, αφού δοκιμάστηκα στα γρανάζια της ζωής και της περιπέτειας . Αφού έμαθα τις αληθινές αξίες κι έδωσα αξία στον εαυτό μου. Είμαι ελεύθερη και μοναδική.
Μπόρεσα, μπόρεσα! Ξυπνώ πια το πρωί και φωνάζω, "μπορώ" γιατί το 'χω πιστέψει πως όλα τα μπορώ. Κι είναι αλήθεια. Είμαι παντοδύναμη και κανείς δεν μπορεί να μου κλέψει όλες τις όμορφες στιγμές που τόλμησα να ζήσω.
Όχι, δεν έχω ενοχές. Η απόλυτη ευτυχία κι η γνώση εκείνου που ζητάς δεν σου αφήνει ποτέ ενοχές. Ενοχές σου αφήνουν όλα εκείνα που δεν έζησες, όχι γιατί δεν μπόρεσες ,αλλά γιατί φοβήθηκες την δύναμη τους ,την μαγεία τους. Όλη εκείνη την μαγεία που μια ζωή αναζητάς κι όταν σου πέφτει στο κεφάλι σαν ευλογία ,την αρνείσαι χωρίς ουσιαστικό λόγο παρά μόνο επειδή διστάζεις να πας παραπέρα ,να δεις τι γίνεται μέσα από το σύνορο που σ έχουν φυλακίσει. Κι όταν περνούν τα χρόνια και οι εποχές ,και τίποτα δεν μπορεί να σταματήσει την ανελέητη φθορά, θυμάσαι, σκέφτεσαι και σε πιάνουν όλοι οι φόβοι, όλες οι απελπισίες. Γιατί είναι ανάγκη να είσαι δυνατός.
Μόνοι γεννιόμαστε, μόνοι πεθαίνουμε και τίποτα δεν μας μένει πέρα από τις στιγμές που ζήσαμε. Τις όμορφες. Όλες εκείνες που ξεπέρασαν για λίγο την μιζέρια και την θλίψη , όλες εκείνες που ταυτίστηκαν μαζί μας, που ανήκουν πια μόνο σε μας.
Επειδή πάνω απ όλα, θέλει τόλμη η ζωή, θέλει πολλά κότσια η ευτυχία. Κι η μοίρα δεν είναι κάτι απλό κι ουδέτερο, αλλά κάτι που πλάθεται όπως το θες. Οι δυστυχίες που έρχονται παλεύονται .Οι ευτυχίες που δεν λένε να φανούν είναι εκείνες που γίνονται οι εφιάλτες μιας ζωής. Όλες εκείνες οι μικρές σπίθες που μας δίνονται έτοιμες, ολοζώντανες κάθε μέρα και τις αφήνουμε να χαθούν σαν να μην υπήρξαν είναι τα απωθημένα που δεν θα μας αφήσουν να γεράσουμε με αξιοπρέπεια.
Θεέ μου, δος μου τις δυστυχίες που μου αναλογούν, αφού δεν γίνεται αλλιώς, αλλά βοήθησε με να αξιωθώ κι όλες τις ευτυχισμένες ώρες που αιωρούνται σαν άστρα πάνω από το κεφάλι μου.
Να ζήσω τον χρόνο μου ,να τον ποτιστώ μέχρι την πιο μικρή μου ίνα, να μπορέσω να γίνω ένα μαζί του. Να έχω συντρόφισσες όμορφες στιγμές, να ξέρω πως έζησα, να μετανιώνω για κείνα που έκανα και να ψάχνω να βρω κι άλλα να κάνω.
Οι στιγμές, οι ώρες και τα αγγίγματα, η αναστάτωση κι οι κόμποι στο στομάχι, το βαρύ στο στήθος απ' τον πανικό της ευτυχίας, η απόλαυση του κορεσμού και της σοφίας, το κύμα μέσα στο κεφάλι μου, η τρικυμία που δεν λέει να κοπάσει, ο φόβος για το ύστερα, για το μετά, οι ευωδιές των χυμών και οι επιλογές.
Να η ζωή! Να η ζωή, φωνάζω μ' όση δύναμη μου απομένει. Μα είναι λίγη και πολύτιμη κι είναι δική μου, μόνο δική μου σαν τον αέρα που ανασαίνω. Δεν θ αφήσω να μου την πάρει μήτε άνθρωπος μήτε Θεός. Κι εύχομαι όλες οι αναστολές κι οι δισταγμοί μου να ξεκινούν μόνο από αγάπη. Αγάπη για κάτι άλλο πιο βαθύ, πιο ωραίο.
Γιατί, τέλος, και το γήρας είναι ωραίο και παντού μέσα του μπορείς να βρεις όλες εκείνες τις αναλαμπές που σημαίνουνε ζωή. Κι όλα είναι όμορφα από κοντά, όταν τα ζεις. Μα σε τούτο το γήρας καλό είναι να μην μένεις μόνος σου. Κι είναι αλήθεια αυταπόδεικτη, πως το μόνο που μπορεί πάντα να σε συνοδεύει,το μόνο που για πάντα μένει είναι μια, δυο, δέκα, εκατό -ξέρω κι εγώ πόσες - όμορφες στιγμές..."
Εύα Ομηρόλη
Οι Αναλφάβητοι του 'Ερωτα
Παρασκευή 8 Ιουνίου 2012
Τρίτη 5 Ιουνίου 2012
Kάποτε έλεγες : "Βρήκα την ελευθερία μου".Κι εγώ γέλαγα,γέλαγα πολύ.Και καθόμασταν εσύ στη πολυθρόνα εγώ στο καναπέ εσύ στο καναπέ εγώ στη πολυθρόνα ή κι οι δύο στο καναπέ και μου έλεγες ιστορίες για μικρά πράσινα ανθρωπάκια για διάφορα περίεργα μέρη της γης για τη κοπέλα που σου έκλεψε τη καρδιά μια Κυριακή του Ιούνη - Κυριακή του Τυφλού - και τη πείραζες ανελέητα- για την Έφη τον Κοσμά τον Στάθη τον οργανοφτιάχτη και τις φορές που πήγατε στους Εγκρεμνούς είτε κολυμπώντας είτε ανεβοκατεβαίνοντας το βουνό και προσπαθούσες να πείσεις και μένα εις μάτην τη Κρήτη που μ'έκανες να αγαπήσω μέσα από τις διηγήσεις σου.Θυμάμαι τις συναυλίες τις ταινίες τις διαφωνίες τα ευτράπελα τις εξορμήσεις το ότι είχες καταπιεί ολόκληρο το χάρτη της Αθήνας και δεν μπορούσα να το χωνέψω!!! τα τσίπουρα που έβγαζε ο Σπύρος και τους μουσικούς που έφερνε μαζί του ο Στάθης το γάμο του Γιώργου ντάλα καλοκαίρι και μεις να τρέχουμε στις παραλίες για ντους καθ'ότι κομμένο το νερό στο σπίτι...
Και χθες που ήμουν στο διάδρομο ψάχνοντας κάτι στη βιβλιοθήκη,καθώς έβγαινε ο Α. από το μπάνιο και σήκωσε το βλέμμα του είχε αυτό το ζαβολιάρικο ύφος και πονηρό χαμόγελο που έπαιρνες όταν ήθελες να με πειράξεις - ξέρεις ποιο- που έμεινα εκεί.Κάγκελο.Στήλη άλατος.Για λίγο.Υπέρβαση χωροχρόνου σε δευτερόλεπτα και πάλι πίσω.
Ανέλπιστο δώρο...
Lhasa de Sela - De care a la pared
Alone
From childhood's hour I have not been
As others were-I have not seen
As others saw-I could not bring
My passions from a common spring-
From the same source I have not taken
My sorrow-I could not awaken
My heart to joy at the same tone-
And all I lov'd-I lov'd alone.
Then-in my childhood-in the dawn
Of a most stormy life-was drawn
From ev'ry depth of good and ill
The mystery that binds me still-
From the torrent,or the fountain-
From the red cliff of the mountain-
From the sun that round me roll'd
In its autumn tint of gold-
From the lightning in the sky
As it pass'd me flying by-
From the thunder,and the storm-
And the cloud that took the form
(When the rest of heaven was blue)
Of a demon in my view.
Edgar Allan Poe
Selected Writings
Edited by Edward Davidson
Σάββατο 2 Ιουνίου 2012
Don't look back -for-
You can't see or catch me
I've always been there
Whether mornin mist or pitchblack night
In light or absence of it
In colour
In music
In feeling
Don't look for me again
You had me -
In the palm of your hand
And it took me -
A moment to see
Don't say a thing -
Actions speak - for-
I've aiways been there
In your head
In your heart
Like blood running in your veins
Like oxygen strolling in your brain
music : Low - Especially Me
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)