Beirut - Nantes 

 

 

 

 

  

 

 

 

 

Το ντοσιέ

 

 

Ακούγοντας Βeirut έψαχνα στο πατάρι. Με κλειστό το φως. Κρυφτό με τις αναμνήσεις. Χαμογέλασα στη θέα του μπομπινόφωνου και της κούτας με τα σαρανταπεντάρια. Πολύ πράγμα μαζεύτηκε, σκέφτηκα, αυτό το έψαχνα καιρό, εδώ πάνω το είχα βάλει;;; Kάποια στιγμή ξεχάστηκα. Και χάζευα.Έγινα πάλι εννιάχρονο και εξερευνούσα με την Ν. τις  μαγικές πτυχές της σκονισμένης αλλά "πλούσιας" για μένα σοφίτας της γιαγιάς της κυνηγώντας αράχνες και φαντάσματα. Γέλασα. Άναψα το φως. Χαιρέτησα ένα τετράποδο έντομο ( ; ) με χαιρέτησε και αφού το ρώτησα εάν κοιμήθηκε καλά κοιτώντας με -μάλλον- για χιλιοστά του δευτερολέπτου πριν συνεχίσει την πορεία του στις επόμενες κούτες στο βάθος, βρίσκω αυτό που έψαχνα.  

Επιτέλους ! Το ντοσιέ.

Και παραδίπλα το πλαστικό κουτί που είχαμε αγοράσει για να βάλουμε μέσα κασσέτες βιντεοκασσέτες και συναφή ύποπτα αντικείμενα ελλείψη χώρου. Πήρα ένα σκαμπό και κάθησα. Άνοιξα το κουτί και χαμογέλασα.

 Εκατοντάδες κασσέτες μου χαμογέλασαν νυσταγμένα κοιτώντας με με ύφος ερωτηματικό. Ανάβω τσιγάρο.

Εκεί ανάμεσα και κάτι παλιές καρτ-ποστάλ. Άλλες από εξωτερικό άλλες από Ελλάδα, μία με την Ακρόπολη. Σαν σήμερα ο Μ. Γλέζος φοιτητής μαζί με τον.....τον....( αει στο καλό μου δεν θυμάμαι το όνομα κι είναι άδικο ) είχαν κατεβάσει την ναζιστική σημαία.. Ξύλο που θέλουμε...Τότε υπήρχε έντονη...δραστηριότητα στην Ελλάδα, τώρα ; Xάλια....Μαύρα. Συνειρμικά σκέφτομαι την φράση για τον αγώνα του ανθρώπου ενάντια στην εξουσία που είναι ο αγώνας της μνήμης ενάντια στη λήθη, αυτό θυμάμαι ποιος το είπε.

Σηκώνομαι να φύγω παίρνοντας το ντοσιέ και τις σκέψεις μου αλλά το μάτι μου πέφτει σε μια σκονισμένη λίγο ραγισμένη γεμάτη μικροπράγματα - εξίσου σκονισμένα και ξεχασμένα - κούπα . Από αυτές τις μεγάλες που βάζεις κορν - φλέικς με γάλα. Η και σούπα. Με κοίταγε με φιλάρεσκο βλέμμα  κακοποιημένη μεν λόγω χρήσης, με αυθάδεια δε φέροντας το λογότυπο The Days of Wines and Roses! Την επεξεργάστηκα αρκετά λεπτά. Πότε είχε αγοραστεί  άραγε ; Ποτέ δεν θα μάθω.

Και θυμάμαι το τηλέφωνο χθες.

- Έλα, σε πεθυμήσαμε !                                                                      

 - Δεν μπορώ, λέμε !

-Άσε τις βλακείες τρεις ώρες δρόμος είναι ! Μπες στο αυτοκίνητο και έλα! Θα πάμε και Syndicate...Άντε μούχλιασες εκεί πέρα ! Κι έχω να σε δω κι απ' τον Δεκέμβρη..

-Το ύπουλον διπλόν κτύπημα κάτω από την μέση το νοιώσαμε..Το ξέρεις πόσο σε αγαπώ, μην επιμένεις..

-Άν είναι ο λόγος που φαντάζομαι θέλεις ξύλο.                                

-Αυτός είναι . Και θέλω . Αλλά δεν έρχομαι. Όχι τώρα .

  

Μαζί με το ντοσιέ πήρα και την σκονισμένη κούπα κατεβαίνοντας "λάφυρο", να την κάνω γλάστρα. Εκείνο το φυτό που μου πήρες τότε έχει μεγαλώσει πολύ. Έχει βγάλει κι άλλα φυτά παραδίπλα κι είναι πανέμορφα όλα. Κι όλα θέλουν το χώρο τους για να μεγαλώσουν ν' αναπτυχθούν και ν'ανθίσουν.