Πέμπτη 18 Ιουλίου 2013
















                  Ποτέ δε σε είχα αγαπήσει τόσο πολύ







Ποτέ δε σε είχα αγαπήσει τόσο πολύ,
όπως εκείνο το δείλι που σε άφησα
με κατάπιε το βαθυγάλαζο δάσος,
ψυχή μου,
που πάνω του, στα δυτικά,
κρέμονταν κιόλας
χλωμά τα άστρα.

Γέλασα αρκετά,
καρδιά μου,
γιατί συγκρούστηκα παίζοντας
με το σκυθρωπό πεπρωμένο
την ίδια ώρα
μέσα στο γαλανό δείλι του δάσους
αργοσβήναν κιόλας πίσω μου τα πρόσωπα.

Εκείνο το μοναδικό σούρουπο
όλα ήταν τόσο γλυκά
όσο δεν ήταν ποτέ ξανά να γίνουν
αλλά αυτό που μου απόμεινε είναι
μόνο πουλιά μεγάλα
που το δείλι
πετούν πεινασμένα στον
σκοτεινιασμένο ουρανό




Μπέρτολντ Μπρεχτ









2 σχόλια:

agriomeli είπε...

Τις στιγμες των χωρισμων
γινονται εκρηξεις αναγκης αγαπης!
Λες κι αυτο θα αποτρεψει το πεπρωμενο...πφφφ!!!

Η φωτογραφια τοσο υπεροχη!!!

Γλυκοφιλακι,καλη μου lefti

Eleftheria είπε...

Όλα μές τη ζωή είναι agriomeli μου, απ' τα καλά παίρνεις χαρά,ευφορία, πολλά... δημιουργείς μικρές ή μεγάλες ιστορίες ανεξίτηλες..κι απ' τα άσχημα παίρνεις εμπειρία και δύναμη...όπως είχα πει και παλιά, η ζωή είναι όμορφη, παράξενη ( no matter what..) και το ταξίδι αξίζει πολλά :)))))))
Tην καλημέρα μου και πολλά φιλιά