Έκανα δουλειές στο σπίτι και ακούγοντας το τραγούδι να παίζει στο ραδιόφωνο...σταμάτησα. Δυνάμωσα τον ήχο χαμογελώντας. Θυμήθηκα εσένα που το χόρευες με την Σοφία στο σπίτι και την κοίταγες όλο αγάπη. Κι εγώ μικρή μπερδευόμουν στα πόδια σας και γέλαγα, γέλαγα με την καρδιά μου. Θυμήθηκα τις Κυριακές που άκουγες ρεμπέτικα και έριχνες και καμμιά σβούρα όταν μεράκλωνες. Ήθελες το ουζάκι σου με καλό μεζέ και μου έλεγες ιστορίες απ' τα νιάτα σου. Κι εγώ σε πείραζα ανελέητα. Τι ωραίες κουβέντες θα κάναμε τώρα... Τις προάλλες έδειξα το μπομπινόφωνο στον τζιτζιφρίγκο που πλέον με περνά ένα κεφάλι... και τα μάτια του έλαμψαν... Του μιλώ για σένα...Για το πόσο ευθύς και τίμιος ήσουν. Πως ήρθες εδώ παιδάκι να μεγαλώσεις δίπλα στον θείο σου. Για τον πόλεμο. Για τα αδέρφια σου. Για το πως γνώρισες τη γιαγιά Σοφία... Κι όλο ρωτά...και του αφηγούμαι τη ζωή σου, λίγο λίγο. Κι ό,τι δεν γνωρίζω, ρωτάει τη μάνα. Πόσο θα χαιρόσουν αν τον έβλεπες...Χθες η Σοφία μου ζήτησε να σε επισκεφθούμε, δεν της χάλασα χατίρι. Αφού έτσι νιώθει καλύτερα, εμένα μου περισσεύει...
Όταν επέστρεψα σπίτι, έφτιαξα καφέ και έβαλα το τραγούδι να παίξει.
