Ποιοί είναι όλοι αυτοί που μαζεύτηκαν γύρω μου τον τελευταίο καιρό; Tι αποζητούν; Τι βλέπουν στα μάτια μου όσο εγώ κοιτάζω αλλού και παίρνω φόρα μανιασμένη προς το άγνωστο; Tι θέλουν από μένα;

Mε γνωρίζω ξανά από την αρχή κι εκείνοι γοητευμένοι όλοι τους ισχυρίζονται είτε ότι είναι σαν να με ξέρουν ήδη χρόνια είτε ότι θα ήθελαν όσο τίποτε να με μάθουν. Τί να μάθετε μωρέ; Tίποτα δεν θα μάθετε. Τίποτα δεν υπάρχει να μάθετε εδώ. Ό,τι μάθετε θα δηλώσετε ότι το έχετε καταλάβει μόνο και μόνο για να θρέψετε τον ενθουσιασμό σας και να με πείσετε ότι  μπορείτε εσείς για μένα να είστε η διαφορά.

Δεν με νοιάζουν πια οι διαφορές. Δεν πιστεύω στις εξαιρέσεις. Δεν πιστεύω κανέναν σας. Τo 'χετε; Aγαπημένοι να είμαστε, ναι. Αλλά από μέσα μου μακριά. Μακριά. Είστε ήδη τόσο μακριά που και να θέλατε, δεν υπάρχει τρόπος να πλησιάσετε εγκαίρως. Έχω χάσει τον λογαριασμό σας. Σας μετράω, σας ξαναμετράω και μου βγαίνει πάντα διαφορετικό αποτέλεσμα ενώ μέσα μου το κενό πολεμάει  με τη θέληση για ζωή. Πότε βγαίνει από πάνω, πότε κατατροπώνεται από το πείσμα μου. Δεν καίτε όμως  ποτέ εντελώς.

Κι εγώ φθείρομαι στη μέση ενός αγώνα ατέρμονου αναγκασμένη να κάνω τον διαιτητή του ίδιου του εαυτού μου, ο οποίος είτε έτσι είτε αλλιώς έχει πια αποδεχθεί πως η ζωή με  το κενό μου κάποια στιγμή πρέπει να αποφασίσουν να τα βρούνε μπας και μετριαστεί λιγάκι ο πόνος. Λέμε τώρα.

Δεν είναι αυτά για εσάς. Πολύ hard core καταστάσεις για τα γούστα σας. Πόσο σας βαριέμαι...Όλοι παραμυθιάζεστε με τον ίδιο ακριβώς τρόπο. Pattern, όχι αστεία. Πέφτετε στα πατώματα, ερωτεύεστε και καλά, αγαπάτε αληθινά μέχρι που εξευτελίζεστε κι εσείς και όποιο συναίσθημα είχατε τολμήσει να πιάσετε στο στόμα σας ως τώρα. Άντε γαμηθείτε τελικά παρέα με τις ξεφτιλισμένες σας αγάπες και τη κάβλα σας που μεταφράζεται σε ταύτιση μετατρέποντας τον άνθρωπο που βάλατε στο μάτι σε τρόπαιο εν τέλει.

Άντε γαμηθείτε. Σας βαρέθηκε η ψυχή μου. Και πληρώνω τα σπασμένα της εγώ.

κείμενο: Έλλη Πράντζου

Αρθρογράφος, ποιήτρια