Θυμάσαι τότε που ανεβήκαμε Λυκαβηττό; Ναι, αρχαία ιστορία...κι εγώ να λέω τώρα θα πέσω, εκεί θα φύγει το πόδι...τι γέλιο...μες το μαύρο σκοτάδι...αλλά πότε είπα όχι σε περιπέτεια; Και βέβαια τσιμουδιά για την κατεβοφοβία μου... δική μου λέξη... ήτοι φόβος κατάβασης απότομου λόφου... Πριν καιρό, ατένιζα από μακριά... την Ιστορία και κάποια στιγμή χαμογέλασα γιατί δίπλα μου είχα ένα παλικάρι που μου έμοιαζε αρκετά...που τον είχα ξεποδαριάσει αλλά συνέχιζε ακούραστος...και το χιούμορ, χιούμορ. Η ζωή κάνει ατελείωτους κύκλους, εντάξει, δεν λέω τίποτα πρωτότυπο. Σπειροειδής η κίνηση. Χαίρομαι που είμαι αυτή που είμαι. Τα υπόλοιπα είναι απλά. Οι άνθρωποι δυσκολεύουν τη ζωή τους not the other way round. Οι αποφάσεις τους. Το mindset τους. Αν βλέπουν το δέντρο και χάνουν το δάσος. Αν βολεύονται ή θέλουν να βγουν απ' το comfort zone τους. Kαι πάντα καταλήγω στο Be and let be. Ο καθένας μας κάνει ότι καλύτερο μπορεί. Το οποίο διαφέρει από άνθρωπο σε άνθρωπο. Μα έτσι είναι η ζωή. Kαι υπάρχει ομορφιά εκεί έξω, ακόμη κι αν δεν γίνεται αντιληπτή. Nα χαμογελάμε περισσότερο. Να γίνουμε πιο φωτεινοί. Μπορούμε.
Jonatan Leandoer96 - Under Heaven
2 σχόλια:
Και ένα ακόμα χαμόγελο από μένα! :)
Tην καλημέρα μου Στεφανία και όμορφη Κυριακή να έχεις :)
AΦιλιά χαμογελαστα!
Δημοσίευση σχολίου