Οι αρτηρίες της πόλης έχουν αμέτρητες ιστορίες να διηγηθούν
Φθινόπωρο, αργά το βράδυ, ανέβαινα την Εμ. Μπενάκη νομίζω. Σε ένα στενό είδα ένα κορίτσι να κλαίει βουβά...με αναφιλητά... πρόσωπο στον τοίχο, σφιγμένες γροθιές τα χέρια της πάνω σ'αυτόν.Την πλησίασα. Όλα έγιναν αυτόματα... Την αγκάλιασα... Της κράτησα το χέρι, μέχρι που ηρέμησε. Δεν ανταλλάξαμε ούτε μία κουβέντα. Δεν χρειάζονταν. Αποχαιρετιστήκαμε με τα μάτια, χαμογελώντας και η καθεμία συνέχισε το δρόμο της.
3 σχόλια:
Αχ! ναι! ;-)
Οι αρτηρίες της πόλης έχουν αμέτρητες ιστορίες να διηγηθούν
Φθινόπωρο, αργά το βράδυ, ανέβαινα την Εμ. Μπενάκη νομίζω. Σε ένα στενό είδα ένα κορίτσι να κλαίει βουβά...με αναφιλητά... πρόσωπο στον τοίχο, σφιγμένες γροθιές τα χέρια της πάνω σ'αυτόν.Την πλησίασα. Όλα έγιναν αυτόματα... Την αγκάλιασα... Της κράτησα το χέρι, μέχρι που ηρέμησε. Δεν ανταλλάξαμε ούτε μία κουβέντα. Δεν χρειάζονταν. Αποχαιρετιστήκαμε με τα μάτια, χαμογελώντας και η καθεμία συνέχισε το δρόμο της.
...μια απο αυτές.
Μια απαραίτητη αγκαλιά... αγάπης.
Δημοσίευση σχολίου