Θα πρέπει να ήταν άνοιξη

γιατί η μνήμη αυτή

υπερπηδώντας παπαρούνες έρχεται.

Εκτός εάν η νοσταλγία από πολύ βιασύνη,

παραγνώρισ' ενθυμούμενο.

Μοιάζουνε τόσο μεταξύ τους όλα

όταν τα πάρει ο χαμός.

Αλλά μπορεί να'ναι ξένο αυτό το φόντο,

να'ναι παπρούνες δανεισμένες

από μιαν άλλην ιστορία,

δική μου ή ξένη.

Τα κάνει κάτι τέτοια η αναπόληση.

Από φιλοκαλία κι έπαρση.

Όμως θα πρέπει να'ταν άνοιξη

γιατί και μέλισσες βλέπω

να πετούν γύρω απ' αυτή τη μνήμη,

με περιπάθεια και πίστη

να συνωστίζονται στον κάλυκά της.

Εκτός αν είναι ο οργασμός

νόμος του παρελθόντος,

μηχανισμός του ανεπανάληπτου.

Αν μένει πάντα κάποια γύρις

στα τελειωμένα πράγματα

για την επικονίαση

της εμπειρίας, της λύπης

και της ποίησης.

Από την ποιητική συλλογή "Το λίγο του κόσμου" ( 1971)

Κική Δημουλά