Πρωινό ξύπνημα,as usual,κουζίνα που μυρίζει καφέ και μουσική.Και φταίω εγώ τώρα που μεταξύ Ryuichi Sakamoto και Εnnio Morricone  να σου, τρύπωσε στο μυαλό μου ( άτιμο πράγμα )  η Νουνού;
Ναι,η ρεπόρτερ που ήθελε να γίνει κριτικός κινηματογράφου,που είχε φάει τα χημικά με το κουτάλι στις διαδηλώσεις ( και πήγε και μου κατσικώθηκε εις τας Λόνδρας ).
Πόσα; Δεκατρία χρόνια;Kάπου τόσα γνωριζόμαστε.
Θυμάμαι τις βραδιές που μαζευόμασταν σπίτι μου,τις συζητήσεις,το γέλιο.τις διαφωνίες μας.
Το παραμύθι που έγραψες ,εικονογράφησες και τύπωσες για το "ταυρί".
Το πείραγμα που σου 'ριχνε ο ''Χμερ", τη πλάκα με το δίχτυ στο κεφάλι και το αποσβολωμένο ύφος σου - όλα τα λεφτά...
Τις φορές που με έκανες να γελάσω, you and your wicked sense of humour!
Aυτά που λέγαμε στη βεράντα όταν τράβαγες ζόρια.
Α ρε Μάρω σε πεθύμησα...


Κοστίζει πολύ η ειλικρίνεια...
Και πονάει  ακόμη περισσότερο...