Όταν αντικρίζω το πρώτο αστέρι στον ουρανό,
μόλις νυχτώσει
με πιάνει μια γλυκιά μελαγχολία.
Μου θυμίζει κάτι εποχές
που έφυγαν ανεπιστρεπτί
και κάποια λαμπερά αστέρια
που χάθηκαν
και το χαμόγελο μικρών παιδιών...
Κι έπειτα,έρχεται η νύχτα,στιλπνή
και τ'αγκαλιάζει όλα
Η νύχτα - με τη δική της ζωή
τους δικούς της ρυθμούς
Η νύχτα που άλλοτε σε τυλίγει
στη σιωπή και την ομίχλη
και άλλοτε σε ταξιδεύει
μ'εκείνη τη διαολεμένη σε μυρωδιά
αύρα της,
που σου κεντά τη ψυχή.
5 σχόλια:
μπόρεσες να χωρέσεις σε λίγες λέξεις το μεγαλείο της νύχτας, αισθάνθηκα το βελούδινο σώμα της, την μαυλιστική μουσική της... υπέροχο, αισθαντικό, δυνατό!
την καλησπέρα μου...
...............καλούτσικο......... πρέπει να είμαι πολύ αναίσθητος :(
Thank you Nimertis and i wish you have a colourful weekend...:)
Goodmorning!Oh, i don't think you are...It's just that different things apply to people at differnet points of time (and through diversity one can discover a lot...)
Anyway,who said that whatever we bring to light here should be liked all the time,every time?
:)
Ίσως είμαι σε ανάποδο φεγγάρι και οι ευαισθησίες μου υπολειτουργούν...συγχώρεσέ με!
καλό Σαββατοκύριακο :)
Δημοσίευση σχολίου