*******

"So what is wild? What is wilderness? What are dreams but an internal wilderness and what is desire but a wildness of the soul?"                           

                                                                           L. Edrich

2Ι Μαίων...

Σάββατο πρωί  10 και...

Παραλία τα παιδιά μας πλατσουρίζουν οι ημιάγριοι έχουν αρχίσει να λιγοστεύουν η ζέστη ανελέητη το ίδιο και το χιούμορ των δύο αγαπημένων μου φίλων που τα λέμε μεταξύ βουτιάς και παγωμένου καφέ...

Το τηλέφωνο μου χτυπά.

"Καλημέρα Μαρίνα, τι κάνεις ζωντόβολο;"

"Ήθελα να σε ακούσω, ξέρω δεν έπρεπε να πάρω εσένα τηλέφωνο

 αλλά ....δε....δεν είμαι καλά....που είσαι, για μπάνιο;"

"Nαι, πάρε  βαθιά ανάσα και πες μου τι συμβαίνει. Το παιδί;O Σωτήρης;  Είστε ΚΑΛΑ;

"Εμείς καλά είμαστε...ο Άγγελος...γαμώτο..."

"Μίλα, για θα σου ρίξω καμιά ευχή καλή, ποιός Άγγελος, τι έγινε;"

"Ο Άγγελος, ο κολλητός του Φώντα...σκοτώθηκε σήμερα τα ξημερώματα"
"ΤΙ;;;" 
...........................................................................................................
Λες και κάτι στράγγιξε όλο το αίμα από μέσα μου,  ρούφηξε όλη μου την ενέργεια, το σώμα μου έγινε άκαμπτο και ένοιωθα λες και είχα πυρετό, τα μάτια με έκαιγαν ενώ μνήμες κατέκλυσαν το μυαλό, τρία χρόνια στο Λύκειο είχαμε πει πολλά...

'' Ο Άγγελος Κ.;;;  Eίσαι σίγουρη;"

''Nαι, με πήρε ο Φώντας τηλέφωνο φρικαρισμένος και θα έρθει 

από το κυλικείο, δεν τον χωράει ο τόπος"

"Αχ μωρέ Άγγελε... Το κεφάλι σου μέσα... Τη προηγούμενη εβδομάδα  τον συνάντησα τυχαία, μια χαρά τον βρήκα. Τι διάολο έγινε;"

"Ήθελε να πάει Π., ο Φώντας τσακώθηκε μαζί του να μην πάει, να καθίσει στα αυγά του και να πάει για ύπνο.Ήταν αργά... Τελικά βρήκε άλλη παρέα, πήγαν και επειδή ήπιε το Βόσπορο  όλο  ζήτησε  από το φίλο του να οδηγήσει στην επιστροφή.

Τον πήρε ο ύπνος στο τιμόνι και στούκαραν σε ένα δέντρο.

Ο Άγγελος κοιμόταν στη θέση του συνοδηγού, δεν φορούσε ζώνη..."
"Ο φίλος του;"
"Σοκαρισμένος αλλά ευτυχώς ζει, φορούσε ζώνη.."

"Που είσαι τώρα; Στο κυλικείο; Δουλεύεις;"

"Όχι τώρα θα πάω, θα κάνω τη βάρδια του Σωτήρη, ήταν  εκεί

όταν τον έφεραν...και σοκαρίστηκε... μην έρθεις...τον  μετέφεραν στα Γ. για νεκροψία. Συγνώμη που σου τηλεφώνησα αλλά..."
"Έλα ρε Μαρίνα σταμάτα να ζητάς συγνώμη και μη πιάσεις τιμόνι έτσι, σε Παρακαλώ. Άρα  Δευτέρα η..."
"Ναι Δευτέρα..πάρε με τηλέφωνο όταν πας σπίτι."
"Εντάξει."

...........................................................................................................

Α ρε Καλλιρρόη...πέρασες τόσα για να τον μεγαλώσεις...γαμώ τη ζωή σου μέσα...μονολογούσα κοιτώντας τις φωτογραφίες που βγάζω τα τελευταία δεκαπέντε  χρόνια με τα "παιδιά μου" λίγο πριν τελειώσουν.
Δύσκολα παιδικά χρόνια, ανήσυχο πνεύμα, ντόμπρος και εύθικτος.
Στο δικό μου μάθημα δεν έλειπε  σχεδόν ποτέ και όλοι απορούσαν.
Εγώ πάλι όχι...
"Υοu're gonna miss me when I'm gone" μου τραγούδαγε ο Άγγελος
  στη  γ΄ Λυκείου. Και του απαντούσα με ένα άλλο τραγούδι  "Walk Don't run"...

 

THE GOOD-MORROW John Donne

 I wonder, by my troth, what thou and I
 Did, till we loved? were we not wean'd till then?
 But suck'd on country pleasures, childishly?
 Or snorted we in the Seven Sleepers' den?
 'Twas so; but this, all pleasures fancies be;
 If ever any beauty I did see,
 Which I desired, and got, 'twas but a dream of thee.

 And now good-morrow to our waking souls,
 Which watch not one another out of fear;
 For love all love of other sights controls,
 And makes one little room an everywhere.
 Let sea-discoverers to new worlds have gone;
 Let maps to other, worlds on worlds have shown;
 Let us possess one world; each hath one, and is one.

 My face in thine eye, thine in mine appears,
 And true plain hearts do in the faces rest;
 Where can we find two better hemispheres
 Without sharp north, without declining west?
 Whatever dies, was not mix'd equally;
 If our two loves be one, or thou and I
 Love so alike that non can slacken, none can die.

Thoughts - Part 5

Ο παφλασμός μπερδεύεται με τη μουσική κι εσύ αγναντεύεις τον ορίζοντα, τα λιγοστά σύννεφα που έχουν μαζευτεί στο βάθος του πίνακα που παίζουν ανέμελα.
Ανέμελα...
"Κοίτα εκείνο το σύννεφο, μοιάζει με λευκό άλογο".
"Ποιο; Που;"
"Εκεί που δείχνω".
"Μμ... ναι. Κι εκείνο παραδίπλα  σα πεταλούδα πάνω σε χέρι!"

Κι αφήνεσαι εκεί πέρα, μακριά, για λίγο. Είναι τόσο όμορφα... Πόσα ηλιοβασιλέματα κι ανατολές έχουμε δει μαζί, με ρώτησες κάποτε. Και σου απάντησα πάρα πολλά .

Δεν θέλεις να μιλάς. Έρχονται στιγμές που τα λόγια είναι περιττά.

Τα χρώματα οργιάζουν στον ορίζοντα, αυθαδιάζουν, σε προκαλούν.

Τα παιδιά κολυμπούν με τη Δώρα και προσπαθούν να ακούσουν τον ήλιο να τσιτσιρίζει τη στιγμή που ακουμπά τον ορίζοντα και βυθίζεται στη θάλασσα, έτσι τους είχα πει κάποτε, και χαμογελώ..

Αφήνεις το αεράκι να σου χαϊδέψει το πρόσωπο.

Κι ακούγοντας τη σιωπή σου, αναρωτιέσαι πόση δύναμη κρύβεις

μέσα σου.

Υποσχέθηκες ...

Μα δεν ήσουν εδώ να δεις τον Α. να μαθαίνει κολύμπι χωρίς μπρατσάκι και να κάνει τρελές βουτιές.

Κι έχει ψηλώσει τόσο... Ο Κοσμάς και η Άννα   μου λένε πως είναι σαν να βλέπουν εσένα μικρό, το περπάτημα, το στήσιμο. Αυτή η σπιρτάδα στα μάτια...

Το αεράκι δυναμώνει λες και καταλαβαίνει.

Και το βράδυ σε βρίσκει στη παραλία που αγάπησες κι αγαπήθηκες.

Κι αγναντεύεις την ατελείωτη  ομορφιά της νύχτας και τα αστέρια που ξεπροβάλουν σιγά σιγά.

"Μαμάαα δεν θα ξαναβουτήξεις;" ''Είναι πανέμορφα, έλααα!"
"Έρχομαι αγάπη μου, έρχομαι να κυνηγήσω κάτι άφοβα ξωτικάκια που δεν λένε να βγουν έξω!"

Στα πολύχρωμα στενά
που ανέδιδαν μυστήριο
Στον ορίζοντα πάνω
από τις στέγες
Στη ζέστη που
πυρπολούσε αμείλικτα
Στη Santa de Spirito
που μας τράβηξε
σα μαγνήτης δροσιάς
Bρήκες μια χαραμάδα
και 
Τρύπωσες
Κάνοντας γλυκιά κατάληψη

Έλειπες από την εικόνα
αλλά ήσουν παντού...

Δεν είναι δύσκολο σαν γελάς, εύκολα να κλάψεις.
Δύσκολο είναι σαν κλαις, εύκολα να γελάσεις.


(Κάπου κάποτε κάποιος είπε . Δεν είναι δικό μου αλλά ποιός μπορεί να να αμφισβητήσει την
 αλήθεια που  διέπει τις δύο αυτές γραμμές;)
                                                                                                                 Καλημέρα  :)

Let us go forth, the tellers of tales, and seize whatever prey the heart long for, and have no fear.
Everything exists, everything is true and the earth is only a little dust  under our feet...

                                                                      W. B. YEATS

Στίχοι: Θανάσης  Παπακωνσταντίνου

Μουσική: Θανάσης  Παπακωνσταντίνου  

 
Του πρωινού άστρο θαμπό
για χάρη σου αγρυπνούμε.
Η αναπνοή μας σου μιλά
κι οι βράχοι κρυφακούνε,
άστρο του πρωινού

Το φως σου απο ουρανό
απόμακρο το στέλνεις
άστρο θαμπό του πρωινού
που τη ζωή μας φέρνεις
άστρο του πρωινού

Ένα λοφίο πορφυρό
φορώντας πλησιάζεις,
αστέρι, που πριν έρθεις καν,
άστρο μου φεύγεις πάλι
άστρο του πρωινού

Άστρο θαμπό του πρωινού
βλέπουμε να σιμώνεις
κι όσο έρχεσαι λαμπρύνεσαι,
το φως σου δυναμώνεις,
άστρο του πρωινού

Άστρο θαμπό του πρωινού
για χάρη σου αγρυπνούμε
και τούτη η μέρα ας μας βρει
μ' αυτούς που αγαπούμε,
άστρο του πρωινού 

			(Μπορεί ο Θ. Παπακωνσταντίνου να είναι από τους αγαπημένους μου, στο συγκεκριμένο τραγούδι όμως  προτιμώ την ερμηνεία του Νίκου...)

I rest my case...

Artwork by Cameron Grey

The ignorant mind, with its infinite afflictions, passions and evils, is rooted in three poisons.

                                      
                                      Greed
                                      Anger    and
                                      Delusion
                                                                       Bodhidharma





 ps:
 It is pathetic and sad  to see people ... waiting... to make money out of someone's death

*******

It's quarter to three, there's no one in the place
Except you and me
So set 'em' up Joe, I've got a little story you oughtta know

We're drinking my friend, to the end
Of a brief episode
Make it one for my baby
And one more for the road

I  got the routine, so drop another nickel
In the machine
I'm feelin so bad, I wish you'd make the music
dreamy and sad

I could tell you a lot, but you've got to be

true to your code
Make it one for my baby
And one more for the road

You'd never know it, but buddy i'm a kind of poet
And i've got a lot of things  to say
And when i'm gloomy, you simply got to listen to me

Until it's talked away

Well that's how it goes, and Joe i know you're gettin'
Anxious to close

So thanks for the cheer
I hope you didn't mind
My bending your ear

 This torch that i found, must be drowned
Or it  soon might explode
Make it one for my baby
And one more for the road

Written by Johnny Mercer and Harold Arlen.

Originally written for Fred Astaire.

*******

Αγαπημένο τραγούδι που μου έφερε στο μυαλό 2 καλούς φίλους  από τα παλιά...
       Το Διονύση που θύμιζε λίγο από Λούκι Λουκ και Ρίνγκο Σταρ στα νιάτα του και τη Λίλη το μικροκαμωμένο ξανθό ξωτικό που όλο της το πρόσωπο ήταν δύο μελιά μάτια και ένα φωτεινό χαμόγελο. Αυτοί οι δύο πλανήτες ήταν μαζί για πολλά φεγγάρια...
Το πρωτοάκουσα από κασέτα πριν εικοσιπέντε περίπου χρόνια  κασέτα που μου είχε δώσει ο Διονύσης  ένα απόγευμα που πίναμε καφέ στο Ντορέ τότε που έμενε κέντρο και εγώ τη ζωγράφησα με ραπιδογράφο  όταν έφτασα σπίτι ναι τότε πέρναγα τη φάση που σχεδίαζα πολύ όπου έβρισκα  σε ότι έβρισκα και ειδικά τις μουντές κασέτες. Την έχω ακόμη...όπως και τα 45άρια του πατέρα μου και τις μπομπίνες...
       Θυμήθηκα τη τρέλα που κουβαλούσε (όντας μουσικός -  η κιθάρα το δυνατό του σημείο - και οι σπουδές στα κάγκελα τότε...Θεσσαλονίκη μεριά ) τον Βελλεροφόντη που έπαιζε με το Χάρι και τους υπόλοιπους συνήθεις ύποπτους και μαζευόμασταν οι φίλοι να τους ακούσουμε το Μalt...- τι εποχές κι αυτές ! -τα ανέκδοτα που έλεγε με το δικό του μοναδικό τρόπο ( όταν ήθελε..και μαζεύαμε τη κοιλιά μας από τα πατώματα ) τις εκδρομές  στο Ιόνιο τις φιλικές μαζώξεις στη Λοχαγού Διαμαντή  στο σπίτι τους κάπου στη Καλαμαριά  στα πάτρια εδάφη την ιδιοτροπία του στα φαγητά και το πείραγμα που έπεφτε γι αυτό τις πρόβες σε σπίτι άλλου φίλου  ατάκες που έβγαιναν αυθόρμητα αβίαστα και έχουν μείνει στη καρδιά μας για πάντα... το όνομα που μας είχε βάλει  τη Δώρα και μένα  να βρούμε για ένα άλλο γκρουπ που είχε σχηματίσει - Ναρίθ- ...όμορφα πράγματα.
       Τη Λίλη τη γνώρισα  μέσω του Διονύση  ένα βράδυ σε ένα live και ήταν η αρχή μιας ουσιαστικής φιλίας.
Ανεξάρτητο πνεύμα,δίκαιη, αυτοδημιούργητη, έξυπνη, υπομονετική, με καθαρή ματιά που στα δύσκολα δεν το έβαζε κάτω αντίθετα την έπιανε το πείσμα...και συνέχιζε ( βλέπε: "ανασκουμπώνω τα μανίκια και συνεχίζω" )  ευαίσθητη . Είναι κοινό μυστικό βέβαια πως οι ευαίσθητοι αναπτύσσουν φοβερούς αμυντικούς μηχανισμούς αντοχής σε ...φυσικά φαινόμενα...που φτάνουν ίσως τα όρια της σκληρότητας αν χρειαστεί.
Η Λίλη με έμαθε να φτιάχνω μαργαρίτες όπως πρέπει  ( κι όχι ότι κι ότι...) εεμ στο Μαρακαίμπο γεννήθηκε...το λατινικό αίμα ρέει άφθονο στις φλέβες της.
      Θυμάμαι εκείνη τη ημέρα που είχαμε πάει για μπάνιο στα Αρτολίθια, αν και χρόνια  "κατέβαινε" τα καλοκαίρια στα μέρη μας σε αυτή τη παραλία δεν είχε ξαναπάει. Πόσοι τρελοί θα πήγαιναν για μπάνιο σε μακρινή και δη ερημική παραλία όπου ο κακοτράχαλος δρόμος - τότε- σε αποθάρρυνε αλλά σε αποζημίωνε το μεγαλείο της φύσης, σε αποπλανούσε το γαλαζοπράσινο της θάλασσας και τα μυστικά της σπηλιάς  που στέκεται παραπέρα φαροφύλακας της μαγικής αυτής παραλίας; Μπορώ να σκεφτώ πέντε έξι...Το βλέμμα της ,την έκφραση στο πρόσωπο θα τη θυμάμαι μια ζωή!
       Θυμήθηκα τις συζητήσεις μας περί ενέργειας  και πολλών σχετικών θεμάτων τη Buena που τη φιλοξένησα σπίτι μου μια και η μαμά του Διονύση δεν ήθελε σκυλάκια στο σπίτι της τη πρώτη φορά που η Λίλη ήρθε εδώ...ναι γιατί ήθελε η δική μου ....αλλά δύο η ώρα το βράδυ κι αυτό το ζωντόβολο εγώ που το κανάκευα, εγώ που το χάιδευα στο δωμάτιο της  βρήκε τη μεριά του !!! κι αν και το είχα φέρει τετελεσμένο γεγονός...νυχτιάτικα... στη Σοφία  κι αν... και την τρόμαξε ολίγον την κέρδισε αμέσως  η Βuena...περισσότερο την είχε τρομάξει το πρησμένο δάχτυλο του Διονύση που το είχα κατά λάθος κλείσει μαζί με τη πόρτα του αυτοκινήτου μου την ώρα που βγαίναμε από αυτό αφηρημένοι όλοι με τα σχέδια για επερχόμενο τετραήμερο στη Κεφαλονιά.
        Θυμήθηκα τη τελευταία φορά που με φιλοξένησε σπίτι της τότε που είχα ανέβει κατακαλόκαιρο και δεν ήταν καμμιά από τις δυό μας καλά αλλά το παλεύαμε αξιοπρεπώς ( που να ήξερα πως θα ήτο και η τελευταία που θα  τους έβλεπα μαζί  κάτω από την ίδια στέγη )  παρά τα προβλήματα τόσο στη σχέση της το τελευταίο καιρό όσο και τη δουλειά τα αντιμετώπιζε όλα με χαμόγελο.
        Η δική τους ιστορία δεν έχει happy end  έχει μόνο  end. Και είχαμε στεναχωρηθεί όλοι ΠΟΛΥ.Οι πιο στενοί φίλοι. Και κάναμε ότι μπορούσαμε αλλά δεν...ένοιωθε.  Σε δύσκολες φάσεις που έπρεπε να παρθούν σημαντικές αποφάσεις την άδειασε κανονικότατα - ήταν απών. Στα δύσκολα φαίνονται οι αντοχές, ο χαρακτήρας του καθενός. Μετά από εννιά χρόνια σχέσης/συγκατοίκησης και ότι αυτό συνεπάγεται και μετά από πολλές περιπέτειες που δεν είναι επί του παρόντος...η Λίλη έφυγε για λόγους υγείας εις τα ξένα  και δή Καράκας  και ο φίλος Διονύσης  "έπνιγε" τον πόνο του που είχε χωρίσει ( φιλικά και πολιτισμένα βέβαια ) αγοράζοντας κάμπριο (!!!) και γνωρίζοντας πιπίνια  εκ των οποίων  ένα το παντρεύτηκε ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΠΑΝΤΑ ΚΑΛΑ  δε λέω τη γνωρίσαμε ( όσο προλάβαμε - ναι κι εδώ υπονοώ κάτι - ο καθείς ότι καταλάβει ) αλλά  Λίλη  μόνο μία...
        Χθές την είδα στον ύπνο μου κάποια στιγμή. Μου έλεγε πως είδε τον Χρήστο στο ύπνο της και πως ήταν μια χαρά...
Πολλά φιλιά στο Καράκας...και σε  σένα  που πάντα θα λάμπεις!

Ένα απόγευμα 
                        συζητώντας χαλαρά 
                                                         για "παλιές" σειρές 
                                                                                        με το Χελιδονόψαρο...

Μεγάλη δυσθυμία

μπρος σε μια κόλλα

Κοιτάς τις γραμμές

Πιάνουν κουβέντα 

μαζί σου

Λέξεις ξεπηδούν

Αυθαίρετα άναρχα

Γίνονται σκέψεις

Το μυαλό έχει 

πάρει φωτιά

Ξεδιπλώνονται

προθέσεις

κίνητρα

αποτελέσματα

Κοιτάς την ασπρίλα

της κόλλας που

προσπαθεί να πνίξει 

τις γραμμές

Και νόμιζες πως

έχεις πάθει ανοσία...

Δεν είναι ανάγκη

να καταγράψεις

τίποτα πλέον

Η σιωπή μιλά καλύτερα

Κι εκμυστηρεύεται πολλά

 

 

*******