Μαρία Κ.


Μια ιστορία για όσους γκρινιάζουν...
 

Το Πσκ που μας πέρασε ήμουν Θεσσαλονίκη, συνοδεύοντας δύο μαθητές μου σε ένα διαγωνισμό ( με δικά μας έξοδα, έτσι για να μην παρανοούμε...) και στον  ελεύθερο χρόνο που είχα είδα 2-3 αγαπημένους φίλους...
Καθισμένες σε ένα πανέμορφο, ζεστό μαγαζί στο Επταπύργιο με την Όλγα μιλάμε για τις ζωές μας, για κοινούς φίλους  (δεκαοκτώ χρόνια κρατά αυτή η κολώνια...) για τα περίεργα, παράξενα, τα άσχημα ,τα καλά και πως τα αντιμετωπίζουμε  και η κουβέντα μας πηγαίνει στη Μαρία...35 ετών τώρα.
Στα  19 της είχε το πρώτο χτύπημα λευχαιμίας, το αντιμετώπισε θαρραλέα με χημειοθεραπείες και τα σχετικά ...και πάντα με το χαμόγελο στα χείλη. Αθλήτρια σε ομάδες Α Εθνικής, δεν σταμάτησε να παίρνει μέρος σε αγώνες, να αθλείται, να ζει...
Στα  25 η λευχαιμία την ξαναθυμήθηκε και αυτή συνέχισε να το παλεύει όπως και τη πρώτη φορά χωρίς να αγκομαχήσει, να παραπονεθεί και να χαμογελά. 
Οι φίλοι της την επισκέπτονταν  στο νοσοκομείο  και το χιούμορ της πηγαίο, το ίδιο και η αισιοδοξία της. Όλοι απορούσαν με τη δύναμη που εξέπεμπε και τα λόγια της "είμαι καλά,  μην ανησυχείς, πες μου τώρα τα νέα σου...,σε λίγες μέρες θα βγω ", δίνοντας περισσότερο κουράγιο και αφήνοντας άφωνους γονείς και φίλους.
Συνέχισε να ασχολείται με τον αθλητισμό σε επίπεδο διαιτησίας πλέον ,η ζωή της  κυλούσε ομαλά και να την χαιρόταν ώσπου...
Στα  32 η λευχαιμία είπε να της ξαναχτυπήσει την πόρτα, έτσι για να υπάρχει το ανάλογο suspense...
Τρίτος γύρος χημειοθεραπείας επί μήνες, οι δικοί της φίλοι και συγγενείς σε κατάσταση ...εκτάκτου ανάγκης...η ίδια να χαμογελά, να κάνει χιούμορ, να δίνει κουράγιο αντί να παίρνει και να αφήνει τους πάντες - γιατρούς και μη - άφωνους  με το μεγαλείο ψυχής... 
Τον  Μάρτιο με Απρίλιο του 2012 η Μαρία ξεκίνησε να μη νοιώθει πρώτα το ένα πόδι ,ύστερα το άλλο και να μην μπορεί να κοντρολάρει βασικές φυσικές λειτουργίες από τη μέση και κάτω. Οι γιατροί της είπαν πως υπάρχει πιθανότητα ( 85% ) να μην ξαναπερπατήσει μια και οι χημειοθεραπείες είχαν κάνει τη ζημιά τους και μέρος της σπονδυλικής στήλης είχε γίνει θρύψαλα τα οποία είχαν σφηνωθεί στον νωτιαίο μυελό...και δεν έπαιρναν το ρίσκο να την εγχειρίσουν στη μέση παρά μόνο εάν η..κατάσταση έφτανε στο απροχώρητο αλλά και πάλι με μικρές πιθανότητες επιτυχίας.
Έτσι από τον Απρίλιο έως τον Οκτώβριο  η Μαρία ήταν στο κρεββάτι, χωρίς να γκρινιάξει ούτε μία φορά ή ...ή... περιμένοντας να φτάσει στο "απροχώρητο" για να εγχειρισθεί.
''Πες μας τι παίρνεις ..." της έλεγαν οι φίλοι που πήγαιναν να τη δουν. Η Μαρία απτόητη!
Δεκέμβριος 2012, η Μαρία αναρρώνει σπίτι της πλέον, η εγχείρηση έγινε τον Οκτώβριο, νοιώθει ήδη το ένα της πόδι και σηκώθηκε προ ημερών με βοήθεια εννοείται, και πάει καλά.
Η Όλγα θα την έβλεπε μετά τη δική μας συνεύρεση και απλά της ζήτησα να της δώσει ένα μεγάλο φιλί στο μάγουλο από μένα...
Πάλεψε against all odds  και τα κατάφερε,  οι γιατροί δεν το πίστευαν...
Ήθελα απλά να μοιραστώ αυτήν τη ιστορία  μαζί σας  ( η οποία έχει "κουτσουρευτεί"  για ευνόητους λόγους ) και να ευχηθώ σε όλους και όλες να έχετε όμορφες γιορτές με τα άτομα που αγαπάτε, δίπλα σας, φίλους και οικογένεια και να είστε καλά .
Και να μην ξεχνάμε, η τέχνη του ζειν προϋποθέτει κάτι περισσότερο από το να παίρνουμε απλά ανάσες...