Στα τόσα χρόνια που περπατώ σε αυτή τη γη έχω δει πολλά...και σίγουρα θα δω ακόμη περισσότερα...περίεργα όμορφη η διαδρομή κι ας είναι δύσβατη ενίοτε...Κάθε μέρα αισθάνομαι ευγνώμων που αναπνέω και θα το λέω όσο ζω...ευγνώμων για το γλυκύτατο αγόρι που πλέον με περνά πάνω από ένα κεφάλι, που μεγαλώνει όμορφα και δεν το βάζει κάτω no matter what...ευγνώμων για τους φίλους μου που είναι δίπλα μου for better or for worse...για τις μικρές καθημερινές χαρές...μια ανατολή...ένα ηλιοβασίλεμα...ένα λουλούδι...ένα χαμόγελο...ένα τραγούδι...ένα ουζάκι και κουβέντα στον Μπρίλη αγναντεύοντας τη θάλασσα...ευγνώμων για την ελευθερία του να είμαι ο εαυτός μου...για την δύναμη να εκφράζω τα συναισθήματα μου...για την ευκαιρία να μαθαίνω απ' τα λάθη μου...για την δύναμη να συγχωρώ...και θέλω δίπλα μου ανθρώπους αληθινούς, καθαρούς...που δεν συμβιβάζονται, δεν βολεύονται...συνεπείς σε αυτά που λένε και κάνουν...που δεν γκρινιάζουν με τις αναποδιές της ζωής μα και δεν εγκαταλείπουν τη μάχη στην πρώτη δυσκολία...Θέλει θάρρος η ζωή μα και ευγένεια ψυχής...και γέλιο...θέλω μόνο τα ουσιαστικά...γι' αυτό...δεν μπορώ τα ημίμετρα και τα περίπου...θεωρώ δε την υγεία, την εσωτερική ηρεμία, την ισορροπία πολύ σημαντικά αγαθά...κι αν αναρωτηθείτε γιατί σήμερα όλα αυτά... μια ζωή αυτά λέω...καλό είναι να ακούγονται που και που...θα ξεκινήσω λοιπόν την μέρα με ένα ιδιαίτερa  αγαπημένο τραγούδι...

Los Destellos - Guajira Sicodelica