Τhoughts - Part 4

Υπάρχουν στιγμές που τα απερίγραπτα,τα ανείπωτα χτυπούν τη πόρτα.
Και το μυαλό μεγαλόπρεπα την ανοίγει.Οικειοθελώς. Η αφορμή;
Πολλές. Αλλά τις προσπερνάς. Δεν ωφελεί...
Και σκέφτεσαι για λίγο,πόσο διαφορετικά θα ήταν όλα ...αν...
Σκόρπιες λέξεις,σκόρπιες λέξεις.
Αυτά που ήρθαν.
Χρόνια που πέρασαν. Όμορφα κι άσχημα. Και σε ανάθρεψαν.
Εκείνοι που έφυγαν  και εκείνοι που έμειναν.
Το φως της ημέρας που φορές κόβει σαν μαχαίρι .
Η νύχτα που ξάγρυπνο σε κρατά σε χορούς μυστικούς .
Κάποτε έλεγες  "κι ύστερα, τα άβουλα όντα εξεγείρονται σ'αυτόν 
τον ωκεανό - που και που -όποτε θυμούνται."  Και χαλιέσαι...
Και σκέφτεσαι ...
Τι κάνεις όταν έχεις τη καταιγίδα μέσα σου;
Πόσο αντέχεις; Πόσο κρατιέσαι βουβός; Πόσο κρατιέσαι μέχρι το
πρώτο ουρλιαχτό;
To φεγγάρι περιμένει καρτερικά μα έχεις πετάξει τα κλειδιά στη 
νύχτα. Εκεί αφήνεσαι .Για λίγο. Όσο χρειάζεσαι.
Υπάρχει ομορφιά τριγύρω σου. Και στο μαύρο και στο άσπρο.
Εδώ και όλες οι  ενδιάμεσες αποχρώσεις. 
Η ζωή είναι όμορφη, παράξενη.
Χίλιες λέξεις...μύριες  σκέψεις, όλα μαζί σε ένα μπουκάλι που ονομάσαμε  ψυχή.