Όταν το φεγγάρι ανατέλλει
οι καμπάνες χάνονται
και εμφανίζονται
αδιαπέραστα μονοπάτια.
Όταν το φεγγάρι ανατέλλει
η θάλασσα σκεπάζει τη γη
κι η καρδιά νιώθει
σαν ένα νησί στην απεραντοσύνη.
Κανείς δεν τρώει πορτοκάλια
στην πανσέληνο.
Πρέπει μόνο
κρύα πράσινα φρούτα.
Όταν το φεγγάρι ανατέλλει
με εκατό ίδια πρόσωπα
τα ασημένια νομίσματα
κλαίνε στην τσέπη
οι καμπάνες χάνονται
και εμφανίζονται
αδιαπέραστα μονοπάτια.
Όταν το φεγγάρι ανατέλλει
η θάλασσα σκεπάζει τη γη
κι η καρδιά νιώθει
σαν ένα νησί στην απεραντοσύνη.
Κανείς δεν τρώει πορτοκάλια
στην πανσέληνο.
Πρέπει μόνο
κρύα πράσινα φρούτα.
Όταν το φεγγάρι ανατέλλει
με εκατό ίδια πρόσωπα
τα ασημένια νομίσματα
κλαίνε στην τσέπη
ΓΚΑΡΘΙΑ ΛΟΡΚΑ
Ποιητική Απόδοση : Λευτέρης Παπαδόπουλος
υγ
οι φωτο είναι από τις παλιές καλές εποχές που η φωτογραφική μου ζούσε και βασίλευε
6 σχόλια:
Όταν το φεγγάρι ανατέλλει
με εκατό ίδια πρόσωπα
τα ασημένια νομίσματα
κλαίνε στην τσέπη
άάάάάάάοοουυυυτςςς
ωραίες φωτό και πολύ καλή επιλογη κειμένου για την περίπτωση να σαι καλά
Εκεινες λοιπον τις στιγμες
ειναι που θελω να πιασω κουβεντα μαζι του.
Το παγωμενο φως του θα με κανει
να πιστεψω ο'τι κι αν μου πει...
Ενας παραμυθας ειναι το ολογιομο φεγγαρι...
Καλησπερουδακια ,καλη μου lefti
Ακριβώς έτσι fool μου...
Την καλησπέρα μου :)
Σε ευχαριστώ Παναγιώτη, όμορφο απόγευμα να έχεις
Αν ψιθυρίσεις θα σε ακούσει
Αν τραγουδίσεις μαγικούς σκοπούς θα σου μιλήσει με τον δικό του τρόπο...
Φιλιά πολλά agriomeli μου :)
Δημοσίευση σχολίου