αφιερωμένο στον "Αρχηγό  Της  Εκδρομής"...

Σκοπό δεν είχες - δεν ήθελες λέει.

Ταξίδι άρχισες - έτσι έλεγες,

μα πηγαιμό δεν είχες.

Την Ιθάκη σου έψαχνες δειλά 

μέσα στην καθημερινότητα,

τους φίλους,

τους γονείς.

Μα η ψυχή σου δεν μπορούσε να πάρει ανάσα.

Περπατούσες σκεφτικά λες και κουβάλαγες

το παράπονο όλου του κόσμου στις πλάτες σου.

Συμμετείχες στα πάντα μα πάντα ήσουν αλλού.

 Οι κύκλοι κάτω από τα μάτια μόνιμοι.

Προσπαθείς να εξοφλήσεις το χρέος στη ζωή,

για μια ζωή που δεν διάλεξες .

Χαμογελάς από υποχρέωση και   

κλαις κρυφά - από ανάγκη.   

Κοιτάς τον εαυτό σου στον καθρέφτη  

και δεν σε αναγνωρίζεις στιγμές. 

Γελάς πικρά,μελαγχολικά... 

 Ζεις σε ένα μικρόκοσμο  το ίδιο ουσιαστικό

όσο και ανούσιο.  

Τη μέρα σου φτιάχνεις με μια ζεστή χειρονομία

και την σκορπάς με μια σου λέξη. 

Και συνεχίζεις και επιμένεις μόνο που 

μερικές φορές τα βήματα σου,

δεν σε πηγαίνουν πουθενά.  

Δεν αναρωτιέσαι πλέον τόσο πολύ -

δεν αναπολείς.

Κάνει κακό να πεθαίνεις με χίλιους τρόπους

βράδυ και πρωί.