2Ι Μαίων...

Σάββατο πρωί  10 και...

Παραλία τα παιδιά μας πλατσουρίζουν οι ημιάγριοι έχουν αρχίσει να λιγοστεύουν η ζέστη ανελέητη το ίδιο και το χιούμορ των δύο αγαπημένων μου φίλων που τα λέμε μεταξύ βουτιάς και παγωμένου καφέ...

Το τηλέφωνο μου χτυπά.

"Καλημέρα Μαρίνα, τι κάνεις ζωντόβολο;"

"Ήθελα να σε ακούσω, ξέρω δεν έπρεπε να πάρω εσένα τηλέφωνο

 αλλά ....δε....δεν είμαι καλά....που είσαι, για μπάνιο;"

"Nαι, πάρε  βαθιά ανάσα και πες μου τι συμβαίνει. Το παιδί;O Σωτήρης;  Είστε ΚΑΛΑ;

"Εμείς καλά είμαστε...ο Άγγελος...γαμώτο..."

"Μίλα, για θα σου ρίξω καμιά ευχή καλή, ποιός Άγγελος, τι έγινε;"

"Ο Άγγελος, ο κολλητός του Φώντα...σκοτώθηκε σήμερα τα ξημερώματα"
"ΤΙ;;;" 
...........................................................................................................
Λες και κάτι στράγγιξε όλο το αίμα από μέσα μου,  ρούφηξε όλη μου την ενέργεια, το σώμα μου έγινε άκαμπτο και ένοιωθα λες και είχα πυρετό, τα μάτια με έκαιγαν ενώ μνήμες κατέκλυσαν το μυαλό, τρία χρόνια στο Λύκειο είχαμε πει πολλά...

'' Ο Άγγελος Κ.;;;  Eίσαι σίγουρη;"

''Nαι, με πήρε ο Φώντας τηλέφωνο φρικαρισμένος και θα έρθει 

από το κυλικείο, δεν τον χωράει ο τόπος"

"Αχ μωρέ Άγγελε... Το κεφάλι σου μέσα... Τη προηγούμενη εβδομάδα  τον συνάντησα τυχαία, μια χαρά τον βρήκα. Τι διάολο έγινε;"

"Ήθελε να πάει Π., ο Φώντας τσακώθηκε μαζί του να μην πάει, να καθίσει στα αυγά του και να πάει για ύπνο.Ήταν αργά... Τελικά βρήκε άλλη παρέα, πήγαν και επειδή ήπιε το Βόσπορο  όλο  ζήτησε  από το φίλο του να οδηγήσει στην επιστροφή.

Τον πήρε ο ύπνος στο τιμόνι και στούκαραν σε ένα δέντρο.

Ο Άγγελος κοιμόταν στη θέση του συνοδηγού, δεν φορούσε ζώνη..."
"Ο φίλος του;"
"Σοκαρισμένος αλλά ευτυχώς ζει, φορούσε ζώνη.."

"Που είσαι τώρα; Στο κυλικείο; Δουλεύεις;"

"Όχι τώρα θα πάω, θα κάνω τη βάρδια του Σωτήρη, ήταν  εκεί

όταν τον έφεραν...και σοκαρίστηκε... μην έρθεις...τον  μετέφεραν στα Γ. για νεκροψία. Συγνώμη που σου τηλεφώνησα αλλά..."
"Έλα ρε Μαρίνα σταμάτα να ζητάς συγνώμη και μη πιάσεις τιμόνι έτσι, σε Παρακαλώ. Άρα  Δευτέρα η..."
"Ναι Δευτέρα..πάρε με τηλέφωνο όταν πας σπίτι."
"Εντάξει."

...........................................................................................................

Α ρε Καλλιρρόη...πέρασες τόσα για να τον μεγαλώσεις...γαμώ τη ζωή σου μέσα...μονολογούσα κοιτώντας τις φωτογραφίες που βγάζω τα τελευταία δεκαπέντε  χρόνια με τα "παιδιά μου" λίγο πριν τελειώσουν.
Δύσκολα παιδικά χρόνια, ανήσυχο πνεύμα, ντόμπρος και εύθικτος.
Στο δικό μου μάθημα δεν έλειπε  σχεδόν ποτέ και όλοι απορούσαν.
Εγώ πάλι όχι...
"Υοu're gonna miss me when I'm gone" μου τραγούδαγε ο Άγγελος
  στη  γ΄ Λυκείου. Και του απαντούσα με ένα άλλο τραγούδι  "Walk Don't run"...