*******

Αγαπημένο τραγούδι που μου έφερε στο μυαλό 2 καλούς φίλους  από τα παλιά...
       Το Διονύση που θύμιζε λίγο από Λούκι Λουκ και Ρίνγκο Σταρ στα νιάτα του και τη Λίλη το μικροκαμωμένο ξανθό ξωτικό που όλο της το πρόσωπο ήταν δύο μελιά μάτια και ένα φωτεινό χαμόγελο. Αυτοί οι δύο πλανήτες ήταν μαζί για πολλά φεγγάρια...
Το πρωτοάκουσα από κασέτα πριν εικοσιπέντε περίπου χρόνια  κασέτα που μου είχε δώσει ο Διονύσης  ένα απόγευμα που πίναμε καφέ στο Ντορέ τότε που έμενε κέντρο και εγώ τη ζωγράφησα με ραπιδογράφο  όταν έφτασα σπίτι ναι τότε πέρναγα τη φάση που σχεδίαζα πολύ όπου έβρισκα  σε ότι έβρισκα και ειδικά τις μουντές κασέτες. Την έχω ακόμη...όπως και τα 45άρια του πατέρα μου και τις μπομπίνες...
       Θυμήθηκα τη τρέλα που κουβαλούσε (όντας μουσικός -  η κιθάρα το δυνατό του σημείο - και οι σπουδές στα κάγκελα τότε...Θεσσαλονίκη μεριά ) τον Βελλεροφόντη που έπαιζε με το Χάρι και τους υπόλοιπους συνήθεις ύποπτους και μαζευόμασταν οι φίλοι να τους ακούσουμε το Μalt...- τι εποχές κι αυτές ! -τα ανέκδοτα που έλεγε με το δικό του μοναδικό τρόπο ( όταν ήθελε..και μαζεύαμε τη κοιλιά μας από τα πατώματα ) τις εκδρομές  στο Ιόνιο τις φιλικές μαζώξεις στη Λοχαγού Διαμαντή  στο σπίτι τους κάπου στη Καλαμαριά  στα πάτρια εδάφη την ιδιοτροπία του στα φαγητά και το πείραγμα που έπεφτε γι αυτό τις πρόβες σε σπίτι άλλου φίλου  ατάκες που έβγαιναν αυθόρμητα αβίαστα και έχουν μείνει στη καρδιά μας για πάντα... το όνομα που μας είχε βάλει  τη Δώρα και μένα  να βρούμε για ένα άλλο γκρουπ που είχε σχηματίσει - Ναρίθ- ...όμορφα πράγματα.
       Τη Λίλη τη γνώρισα  μέσω του Διονύση  ένα βράδυ σε ένα live και ήταν η αρχή μιας ουσιαστικής φιλίας.
Ανεξάρτητο πνεύμα,δίκαιη, αυτοδημιούργητη, έξυπνη, υπομονετική, με καθαρή ματιά που στα δύσκολα δεν το έβαζε κάτω αντίθετα την έπιανε το πείσμα...και συνέχιζε ( βλέπε: "ανασκουμπώνω τα μανίκια και συνεχίζω" )  ευαίσθητη . Είναι κοινό μυστικό βέβαια πως οι ευαίσθητοι αναπτύσσουν φοβερούς αμυντικούς μηχανισμούς αντοχής σε ...φυσικά φαινόμενα...που φτάνουν ίσως τα όρια της σκληρότητας αν χρειαστεί.
Η Λίλη με έμαθε να φτιάχνω μαργαρίτες όπως πρέπει  ( κι όχι ότι κι ότι...) εεμ στο Μαρακαίμπο γεννήθηκε...το λατινικό αίμα ρέει άφθονο στις φλέβες της.
      Θυμάμαι εκείνη τη ημέρα που είχαμε πάει για μπάνιο στα Αρτολίθια, αν και χρόνια  "κατέβαινε" τα καλοκαίρια στα μέρη μας σε αυτή τη παραλία δεν είχε ξαναπάει. Πόσοι τρελοί θα πήγαιναν για μπάνιο σε μακρινή και δη ερημική παραλία όπου ο κακοτράχαλος δρόμος - τότε- σε αποθάρρυνε αλλά σε αποζημίωνε το μεγαλείο της φύσης, σε αποπλανούσε το γαλαζοπράσινο της θάλασσας και τα μυστικά της σπηλιάς  που στέκεται παραπέρα φαροφύλακας της μαγικής αυτής παραλίας; Μπορώ να σκεφτώ πέντε έξι...Το βλέμμα της ,την έκφραση στο πρόσωπο θα τη θυμάμαι μια ζωή!
       Θυμήθηκα τις συζητήσεις μας περί ενέργειας  και πολλών σχετικών θεμάτων τη Buena που τη φιλοξένησα σπίτι μου μια και η μαμά του Διονύση δεν ήθελε σκυλάκια στο σπίτι της τη πρώτη φορά που η Λίλη ήρθε εδώ...ναι γιατί ήθελε η δική μου ....αλλά δύο η ώρα το βράδυ κι αυτό το ζωντόβολο εγώ που το κανάκευα, εγώ που το χάιδευα στο δωμάτιο της  βρήκε τη μεριά του !!! κι αν και το είχα φέρει τετελεσμένο γεγονός...νυχτιάτικα... στη Σοφία  κι αν... και την τρόμαξε ολίγον την κέρδισε αμέσως  η Βuena...περισσότερο την είχε τρομάξει το πρησμένο δάχτυλο του Διονύση που το είχα κατά λάθος κλείσει μαζί με τη πόρτα του αυτοκινήτου μου την ώρα που βγαίναμε από αυτό αφηρημένοι όλοι με τα σχέδια για επερχόμενο τετραήμερο στη Κεφαλονιά.
        Θυμήθηκα τη τελευταία φορά που με φιλοξένησε σπίτι της τότε που είχα ανέβει κατακαλόκαιρο και δεν ήταν καμμιά από τις δυό μας καλά αλλά το παλεύαμε αξιοπρεπώς ( που να ήξερα πως θα ήτο και η τελευταία που θα  τους έβλεπα μαζί  κάτω από την ίδια στέγη )  παρά τα προβλήματα τόσο στη σχέση της το τελευταίο καιρό όσο και τη δουλειά τα αντιμετώπιζε όλα με χαμόγελο.
        Η δική τους ιστορία δεν έχει happy end  έχει μόνο  end. Και είχαμε στεναχωρηθεί όλοι ΠΟΛΥ.Οι πιο στενοί φίλοι. Και κάναμε ότι μπορούσαμε αλλά δεν...ένοιωθε.  Σε δύσκολες φάσεις που έπρεπε να παρθούν σημαντικές αποφάσεις την άδειασε κανονικότατα - ήταν απών. Στα δύσκολα φαίνονται οι αντοχές, ο χαρακτήρας του καθενός. Μετά από εννιά χρόνια σχέσης/συγκατοίκησης και ότι αυτό συνεπάγεται και μετά από πολλές περιπέτειες που δεν είναι επί του παρόντος...η Λίλη έφυγε για λόγους υγείας εις τα ξένα  και δή Καράκας  και ο φίλος Διονύσης  "έπνιγε" τον πόνο του που είχε χωρίσει ( φιλικά και πολιτισμένα βέβαια ) αγοράζοντας κάμπριο (!!!) και γνωρίζοντας πιπίνια  εκ των οποίων  ένα το παντρεύτηκε ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΠΑΝΤΑ ΚΑΛΑ  δε λέω τη γνωρίσαμε ( όσο προλάβαμε - ναι κι εδώ υπονοώ κάτι - ο καθείς ότι καταλάβει ) αλλά  Λίλη  μόνο μία...
        Χθές την είδα στον ύπνο μου κάποια στιγμή. Μου έλεγε πως είδε τον Χρήστο στο ύπνο της και πως ήταν μια χαρά...
Πολλά φιλιά στο Καράκας...και σε  σένα  που πάντα θα λάμπεις!