(Δευτέρα απόγευμα)


Η κουρτίνα κυματίζει αφήνοντας μια σχισμή, να με ταξιδέψει.
Σηκώνομαι, την ανοίγω και ψάχνω για αναπτήρα.Είναι από τις 
φορές που δεν βρίσκω ούτε έναν στο σπίτι αλλά επειδή με ξέρω
κατευθύνομαι προς τις "γνωστές" κρυψώνες...
Από Grant Green  o σκληρός εξωτερικός έχει περάσει σε σέβεντις 
σοουλιές, κοντοστέκομαι για λίγο, χαμογελώ στα γνωστά ακού-
σματα και  αγναντεύω από το παράθυρο τα σύννεφα. Ένα μοιάζει 
με  κοχύλι, το άλλο με ιππόκαμπο, το άλλο στο βάθος με πουλί.
Με πήρε ο Μορφεύς στις αγκάλες του (!!!) και δεν το κατάλαβα.
Βγαίνει η κούραση σιγά σιγά αλλά νοιώθω τόσο υπέροχα γεμάτη που δε με νοιάζει.


Το τριήμερο που πέρασε είδα καλούς φίλους, μιλήσαμε,συγκινη-
θήκαμε...Όμορφο πολιτισμικό σοκ από τη μια, ευκαιρία για χαλά-
ρωση από την άλλη, επίσημο ξεκίνημα του καλοκαιριού και
έναυσμα για όλα αυτά ο Β. που αποφάσισε να "αποκαταστήσει"
το κορίτσι την Ε. ( έφαγε πολύ δούλεμα ο Β. ω ναι...)


Η Παρασκευή βράδυ   με βρίσκει σε μια όμορφη αυλή σε
ένα χωριό στα Τρίκαλα, όπου άνθρωποι από τα τέσσερα σημεία
του ορίζοντα της Ελλάδας  μαζεύτηκαν για να συμμετέχουν στη
χαρά του φίλου τους.
Χορός, τραγούδι, εξαιρετικό ντόπιο κρασί (αλλά και τσίπουρο),
μεζεδάκια ( ελληνική επαρχία forever!) και πολύ γέλιο στο σπίτι
της  Ε. Ο dj, "o γιος του υπουργού" ( έτσι τον φώναζαν...) έδωσε
ρέστα. Τα υπόλοιπα εμείς...


Το Σάββατο χμ...επίσης  τρελό.
Αρκετοί της αυλής μέναμε στο ίδιο ξενοδοχείο. Το πρωί ξεκινώ-
ντας με καλή διάθεση ( πάντα ) και θετική ενέργεια ,αν και η 
ζέστη ανεκδιήγητη, μπάνιο στη πισίνα -τζιτζιφρίγκος,γατούλης και Εύα δεν ξεκόλλαγαν από εκεί- ε! ξεσηκώσαμε ολίγον το ξενοδοχείο, μάλλον του δώσαμε ζωή θα έλεγα και αργότερα βουρ........στα δωμάτια μας για τη μεσημεριανή σιέστα.


Το απόγευμα ο Κ., ο ανεπίσημος cameraman της δικής μου παρέας
(τρέμεεε...μέχρι να αποκτήσω τη δική μου) τα πήγε θαυμάσια. Δεν έλειψαν τα ευτράπελα (χε χε όλα καταγεγραμμένα ...).

Γελάσαμε πολύ, χορέψαμε ουκ ολίγον, η Δ. πήρε τα εύσημα  για το χορό και ανά διαστήματα προσπαθούσαμε να χαλαρώσουμε την τσιτωμένη αλλά κατά τα άλλα πανέμορφη αδερφή του Β. που
μετά τις δώδεκα χαλάρωσε κι αυτή.
Β. και Ε.  έλαμπαν...και εύχομαι να είναι πάντα έτσι.
Τα παιδιά μας πως άντεξαν; Άντεξαν.
Εμείς δεν έχουμε παιδιά, βαμπίρια έχουμε...


Κυριακή μεσημέρι Κ., Δ., τα βλαστάρια μας κι εγώ πήραμε το 
δρόμο της επιστροφής - μετά από σύντομη περιήγηση στα Μετέωρα όπου μου διπλώθηκε η γλώσσα στα δύο από ζέστη σκαλιά γέλιο και ατάκες "να κόψεις το τσιγάρο επιτέλους"  και στάση στο μικρό φαγάδικο του Καραμήτρου πριν μπούμε πάλι Εγνατία - προς τη δική μας  υπέροχη, Xtreme-ethnic-αναρχική
ελληνική επαρχία όπως κάποτε την είχε χαρακτηρίσει ο Ιάσων
ο Μονοσάνδαλος, φίλος κυψελιώτης...