Να 'ναι σα να μας σπρώχνει ένας αέρας μαζί
προς έναν δρόμο φιδωτό που σβει στα χάη,
και σένα του καπέλου σου πλατειά και φανταιζί
κάποια κορδέλα του, τρελά να χαιρετάει.
Και ναν' σαν κάτι να μου λες, κάτι ωραίο κοντά
γι' άστρα, τη ζώνη που πηδάν των νύχτιων φόντων
κι αυτός ο άνεμος τρελά-τρελά να μας σκουντά
όλο προς τη γραμμή των οριζόντων.
Κι όλο να λες, να λες, στα βάθη της νυκτός
για ένα - με γυάλινα πανιά -πλοίο που πάει
Όλο βαθειά, όλο βαθειά, όσο που πέφτει εκτός:
έξω απ' τον κύκλο των νερών - στα χάη.
Κι όλο να πνέει, να μας ωθεί αυτός ο άνεμος μαζί
πέρ' από τόπους και καιρούς, έως ότου -φως μου-
(καθώς τρελά θα χαιρετάει κειν' η κορδέλα η φανταιζί)
βγούμε απ' την τρικυμία αυτού του κόσμου...
Γιάννης Σκαρίμπας
(από τη συλλογή ΟΥΛΑΛΟΥΜ)
2 σχόλια:
στάθηκα στην φωτογραφία αυτή τη φορά χωρίς να προσπερνάω το ποίημα επίτηδες.μου γέννησε αισθήματα διφορούμενα.όταν την κοιτάζω βλέπω μια ύπαρξη που είναι έτοιμη να αγγίξει τον ουρανό, ενώ ταυτόχρονα μου γεννάει την αίσθηση του καταραμένου που πέφτει από τα αέρινα νεφελώματα όχι ως τιμωρία πιο πολύ ως αυτοδικία.δυνατά συναισθήματα που αποτυπώνονται μέσα στη φαντασία.
καλό σου απόγευμα :)
Ομολογώ πως πέρασα πάνω από μια ώρα προσπαθώντας να αποφασίσω ανάμεσα σε τέσσερις φωτογραφίες ποιά να διαλέξω.Τελικά η αρχική με έίχε κερδίσει από την αρχή.Όσο για αυτό που είπες,that's the spirit...well done...
Καλή συνέχεια και όμορφο βράδυ να έχεις ξωτικό!
:)
Δημοσίευση σχολίου