Μια ζωή θυμάμαι τον εαυτό μου να φτιάχνει στέκια και καταφύγια για την ψυχή μου. Κι εκεί που είναι όλα έτοιμα και έχω αρχίσει να βολεύομαι, εκεί που είναι τα πάντα τακτοποιημένα και κάθομαι λίγο να ξεκουραστώ και να κάμω τσιγαράκι, μπαίνει ο διάολος μέσα μου και μου την ανάβει.

-Τι  'ναι τούτα δω τα σκιάχτρα ; μου λέει. Δεν είναι για σένα η λούφα, κορίτσι μου. Πάλι πλαστογραφίες κάνεις;

Kαι βροντάω τότε ένα ασιχτίρ και τα κάνω όλα κεραμιδαριό.

Ύστερα κάθομαι σταυροπόδι και γλείφω τις πληγές μου σαν σκυλί. Δεν πειράζει, λέω. Πάμε γι άλλα. Όπως να 'χει το πράμα,

η Ρόζυ γεννήθηκε με το βλέμμα καρφωμένο στο ξημέρωμα.

Όρτζα τα πανιά λοιπόν.

                                                           Αλκυόνη Παπαδάκη

                                   απο το βιβλίο "Σκισμένο ψαθάκι"