2005  Coral Reefs  Down Under


''Τρέξε ,Τέρχη, τρέξε!.."." Και  μην κοιτάξεις πίσω. Κολύμπα όσο πιο γρήγορα μπορείς.."

Και έτρεξα, κολύμπησα, τους άφησα πίσω να προσπαθούν αλλά μετά από λίγο, όσο κι αν ήθελα να ακούσω τη φωνή της λογικής έκανα στροφή και γύρισα πίσω. Δεν μπορούσα να τους αφήσω εκεί. Δεν μπορούσα να τους αφήσω έτσι. Δεν είχα μάθει να παραδίδω τα όπλα.

Σαν να τον άκουγα.."Είσαι ξεροκέφαλη πανάθεμα σε!"

Έπιασα στεριά αρκετά εξαντλημένη και επικρατούσε μία παράξενη ησυχία. Κανείς πουθενά! Είδα τον Λέβιν ξαπλωμένο μπρούμυτα, πλησίασα προσεκτικά και προσπάθησα να δω αν αναπνέει. 
"Συντονίσου Τέρχη", είπα, έκλεισα τα μάτια έπιασα το σφυγμό του και αισθάνθηκα έναν ισχνό παλμό ζωής στις φλέβες του. Η καρδιά μου αναθάρρησε και παρά τη ταλαιπωρία τον έσυρα πίσω από το μεγάλο βράχο, ένωσα τις παλάμες μου δυνατά για λίγο και τις τοποθέτησα απαλά στο στήθος του. Τα χέρια μου κόλλησαν σαν βεντούζες πάνω του, η ένταση ήταν όμοια με  αυτή  του ηλεκτροσόκ, τραντάζονταν ολόκληρος και σπαρταρούσε ώσπου άκουσα  μια συρτή βαθιά  ανάσα να  βγαίνει από μέσα του  όπως όταν ανεβαίνεις στην επιφάνεια της θάλασσας έτοιμος να εκραγείς γιατί δεν έχεις άλλο αέρα στα πνευμόνια σου.

Περπατούσα ήδη στο δάσος όσο πιο "αθόρυβα" μπορούσα. 'Εχοντας αφήσει πίσω τον Λέβιν ,εμβρόντητο και χωρίς εξηγήσεις- τουλάχιστον ζούσε - ακολουθούσα  μία νοητή γραμμή που λαμπύριζε  ανά διαστήματα. To μυαλό 'εψαχνε,  τα μάτια έβγαζαν φωτιές και όλες οι αισθήσεις σε εγρήγορση. Που στο διάβολο είχαν εξαφανιστεί  όλοι; 'Ημουν ξύπνια ή ονειρευόμουν;;;
Kι αν ονειρευόμουν γιατί δεν ξύπναγα επιτέλους; Γιατί τα όμορφα όνειρα διαρκούν λίγο ενώ τα...άλλα δε λένε να τελειώσουν;


Mε αυτή τη σκέψη, νοιώθω μια σκιά πίσω,γύρω μου και "κάτι" να με αρπάζει ,  να με σηκώνει ψηλά και να με πετά μακριά από τη σπηλιά και τον  καταρράχτη που μόλις αντίκρισα,( ευτυχώς )μέσα στο νερό. 
Η καρδιά μου σφυροκοπούσε ανελέητα και αυτό με  κοίταζε, το ένοιωθα όπως επίσης ένοιωθα να με διαβάζει και έκλεισα όποιες πύλες είχα αφήσει ανοικτές...
"Συγκεντρώσου", σκέφτηκα, "είσαι στο στοιχείο σου. Δεν θέλει  να πλησιάσεις τη σπηλιά...'αρα...ζουν".
'Αρχισα να μουρμουρίζω λόγια  που δεν  τα καταλάβαινα λες και το στόμα μου ήταν κάτι το ανεξάρτητο από μένα.Τότε άκουσα τη φωνή του Xήλιξ   να λέει: " Είσαι ξεροκέφαλη πανάθεμα σε! Είσαι καλά;" 
"Nαιιι",φώναξα δυνατά.
"Με άκουσες!!!;;;...πως... "Δεν με αφήνει να μπω". '' Η Καρίνα;;;"
Απόλυτη σιωπή.


Στα δευτερόλεπτα που μιλούσαμε η οντότητα είχε μπει στο νερό και  έκοβε βόλτες γύρω μου σαν πεινασμένο ψάρι. Είχε ρευστή,φωτεινή μορφή και το μέγεθος του τεράστιο. Για κάποιο λόγο δεν με πλησίαζε. Και τότε συνειδητοποιώ  πως λαμπυρίζω περισσότερο από αυτό!
"Xήλιξ;" Έκανες κάτι;"
" Όχι. Ότι κι αν συμβαίνει εκεί έξω τώρα, εσύ το προκαλείς." 
Δεν ξέρω αν άκουγε τους χτύπους της καρδιάς μου,κλείνω τα μάτια   παίρνω αργές, βαθιές ανάσες και συνεχίζω να μιλώ στην ίδια ακατάληπτη γλώσσα χτυπώντας ρυθμικά το πόδι μου στο βυθό.
Πως ήξερα και έκανα ότι έκανα;
Άκουγα αχνά πλέον τον Xήλιξ  να μου φωνάζει αλλά δεν καταλάβαινα τι έλεγε.


'Ενοιωθα τη γη να σείεται, οποιοσδήποτε άλλος ήχος να σταματά,
κι εγώ να βρίσκομαι σε μία δίνη μέσα στη λίμνη χωρίς να αγγίζω το βυθό, "αυτό" να βγάζει ένα τρομερό ουρλιαχτό κι εκείνη τη στιγμή ανοίγω τα μάτια μου.
Δεν ξέρω αν όλο αυτό κράτησε δευτερόλεπτα ή ώρα και πόση.
Απέναντι μου είχα ένα τερατόμορφο πλάσμα έτοιμο να επιτεθεί,
πανύψηλο.Μας χώριζε ένα μέτρο απόσταση και πλέον δεν είχε υγρή μορφή!
"Θέλω τη Καρίνα ΠΙΣΩ",είπα και ήξερα πως καταλάβαινε.

"Δεν πρόκειται να την πάρεις ποτέ",απάντησε και έκανα ένα βήμα πίσω ακούγοντας το να μου μιλά με βαθιά,απόκοσμη φωνή."Ρούφηξα και την τελευταία σταγόνα ενέργειας της και το ευχαριστήθηκα πολύ. Είναι νεκρή".

Πριν προλάβω να αντιδράσω βλέπω τον Xήλιξ έξω από τη σπηλιά να με κοιτά έντονα και  μία εκτυφλωτική γραμμή,ιριδίζουσα να ενώνει τα βλέμματα μας και να διαπερνά το μοναδικό "φυσικό"  εμπόδιο ανάμεσα μας."Επιτέλους!",σκέφτηκα " ανέκτησε τις δυνάμεις του". Η οντότητα  ούρλιαζε και συρρικνώνονταν προκαλώντας σεισμό τώρα. Βράχοι έπεφταν μέσα στη λίμνη που  είχε ανοίξει στα δύο, ο Xήλιξ στεκόταν δίπλα μου πλέον κι εγώ άλαλη, ανίκανη, να κουνηθώ το...ακούω να λέει:''Eμείς οι δύο δεν έχουμε τελειώσει...την επόμενη φορά είσαι δική μου". Και χάνεται μέσα στην άβυσσο της λίμνης.

Ένοιωσα ένα ωστικό κύμα να με χτυπά στο στήθος και μετά σκοτάδι.

........................................................................................................



Ξύπνησα σε ένα λευκό δωμάτιο. Το σώμα μου πονούσε.    Περιεργάζομαι το χώρο. Πολύ ασπρίλα...και ενοχλητική ησυχία. Ανασηκώνομαι ελαφρά και βλέπω τους Λέβιν και Χήλιξ να με κοιτούν.
"Πόσες μέρες είμαι έτσι;"
''Πολλές",απαντά ο Λέβιν και με αγκαλιάζει "Σε ευχαριστώ..."
"Άντε χάσου βλαμμένο"..."δεν μπορούσα να φύγω χωρίς εσάς"
"Βλέπω η ανάρρωση είναι ταχύτατη!"  
"Λοιπόν τώρα που βεβαιώθηκα πως η παλιά Τέρχη επέστρεψε...πρέπει να φύγω για Σκωτία".
''Μα...η..."
"Θα σε περιμένω."Έλα όποτε μπορέσεις. Το σπίτι μου θα είναι πάντα ανοικτό για σένα με  ή χωρίς παρέα...". " Κι οτιδήποτε χρειαστεί ...ξέρεις. Σε αφήνω σε καλά χέρια".Με φίλησε στο μέτωπο και έφυγε.
''Χήλιξ!  Έχεις πολλά να εξηγήσεις...Η Καρίνα;;;"
"Ανακοπή καρδιάς διέγνωσε ο γιατρός στη νεκροψία και ο Λέβιν έφυγε γιατί έχει ετοιμάσει τα πάντα για να τη μεταφέρει στο Rothes.
Απλά δεν ησύχαζε εάν δεν ξυπνούσες.."
Είχα ήδη σηκωθεί και ντυνόμουν.
"Μα τι κάνεις;"
''Aρκετά ξεκουράστηκα! Δεν κάθομαι ούτε λεπτό άλλο εδώ μέσα."
"Εκείνος ο καφές στη βεράντα σου που έλεγες ισχύει;"ρώτησα.
"Nαι...και μάζεψα τα πράγματά σου από την παραλία - ότι είχε απομείνει δηλαδή - και το ξενοδοχείο και τα μετέφερα σπίτι μου."
"Ωραία, πάμε, γιατί έχω σκάσει για τσιγάρο...ένα μόνο σου λέω,
θέλω να ακούσω αλήθειες...Fasten your seatbelts. Ιt is going to be 
a Bumpy night..."